Το ΚΚΕ οργανώνει κάποια αντεπίθεση. Την οργανώνει εδώ και χρόνια, περίπου από τις εκλογές του 1996, αν κρίνουμε από τη συνθηματολογία από τότε μέχρι σήμερα. Η αντεπίθεση αυτή πρέπει μάλλον να οργανώνεται πολύ συνωμοτικά και μυστικά, γιατί δεν έχουμε δει κάποιο δείγμα αυτής της αντεπίθεσης εδώ και τόσα χρόνια. Όμως, ακριβώς έπειτα από τόσα χρόνια προετοιμασίας, η αντεπίθεση αυτή φαίνεται πως όπου να ’ναι θα εκδηλωθεί. Θα εκδηλωθεί με ομοβροντίες αγώνων, κινημάτων, συγκρούσεων, μαχητικών απεργιών, καταλήψεων δρόμων και ολόκληρων πόλεων; Κανένας δεν γνωρίζει. Όμως φαίνεται πως, επιτέλους, η ώρα πλησιάζει. Οι εμπνευστές της επίθεσης του κεφαλαίου μπορούν πλέον να τρέμουν! Η αντεπίθεση έρχεται!
Πώς το συμπεράναμε αυτό; Μα είναι ολοφάνερο, από τις αλλεπάλληλες προεκλογικές τοποθετήσεις της κ. Παπαρήγα, στις οποίες επαναλαμβάνει τον απώτερο εκλογικό στόχο να “κερδηθεί χρόνος” μέσα από τις εκλογές και μετά απ’ αυτές, για να “οργανωθεί η αντεπίθεση”. Να ορισμένα δείγματα:
Σε δηλώσεις της, στις 5/9, η κ. Παπαρήγα υποστηρίζει: “Την επόμενη μέρα χρειάζεται να υπάρχει κάτι πιο σταθερό και σίγουρο. Ένας λαός δυνατός, κίνημα δυνατό. Αποφασιστική προϋπόθεση, η μοναδική σήμερα, είναι να βγει από την κάλπη δυνατό ΚΚΕ, γιατί έτσι μπορούμε να τους δυσκολέψουμε στα μέτρα που θα πάρουν, να τους παρεμποδίσουμε, να κερδίσουμε χρόνο, για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του. Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο ψήφου”. Σε κομματική σύσκεψη, την επομένη μέρα, τόνιζε ότι “η επόμενη μέρα απαιτεί δυνατό λαό με δυνατό ΚΚΕ, γιατί έρχονται καινούργια αντιλαϊκά μέτρα και, μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης, εδώ έχει σημασία, δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών. Χρειάζεται απόκρουση, παρεμπόδιση των μέτρων, κερδίζεις χρόνο, μακάρι να μπορείς να αποσπάσεις και κάτι. Ακριβώς για να οργανώσεις την αντεπίθεση”. Σε συνέντευξη Τύπου, την επομένη μέρα: “Εμείς δεν μπορούμε να τους χαλάσουμε όλα τα σχέδια, δηλαδή να σχηματίσουμε δική μας κυβέρνηση. Αλλά μπορούμε να τους τα χαλάσουμε ως εξής: Αυτά τα σχέδια να καταδικαστούν στη συνείδηση του λαού και, όσο προχωράνε αυτά τα σχέδια, να υπάρχει ο άλλος σχεδιασμός, ο λαϊκός, το λαϊκό κίνημα. Το λαϊκό κίνημα όχι μόνο δεν έχει εξαντλήσει αλλά δεν έχει χρησιμοποιήσει τα όπλα του. Γι’ αυτό θέλουμε δυνατό ΚΚΕ. Για να μπορεί ο λαϊκός παράγοντας να δυσκολεύει τα αντιλαϊκά σχέδια, να κερδίζει χρόνο, για να μην περνάνε τα χειρότερα μέτρα και να προετοιμάζει την αντεπίθεση του αύριο. Η εκλογική μάχη σήμερα αυτό πρέπει να καθορίσει”. Μία βδομάδα μετά, σε ομιλία της σε ναυτεργάτες, έλεγε πως “το μέλλον της χώρας εξαρτάται από το λαό, ο οποίος με την ψήφο του μπορεί να ενισχύσει το αγωνιστικό ρεύμα, κερδίζοντας χρόνο και ανακόπτοντας την εφαρμογή των αντιλαϊκών και αντεργατικών νόμων της ΕΕ”.
Δίπλα, λοιπόν, στην αντεπίθεση, η οποία οργανώνεται εδώ και πολλά χρόνια, προφανώς υπογείως, έρχεται να προστεθεί και μια άλλη βασική έννοια της τακτικής του εργατικού κινήματος και κρίσιμος πολιτικός στόχος: το κέρδισμα χρόνου! Γιατί να ψηφίσουμε ΚΚΕ; Γιατί “Δυνατό ΚΚΕ – Δυνατός λαός”; Γιατί να αποκρούσουμε αντιλαϊκά μέτρα; Μα για να κερδίσουμε χρόνο! Και για ποιο πράγμα να κερδίσουμε χρόνο; Μα για να οργανώσουμε την αντεπίθεση. Ποια και πού είναι αυτή η ρημάδα η αντεπίθεση; Ε, μην έχουμε την απαίτηση να πάρουμε απάντηση και για όλα… Πάντως, η αγωνιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν έπρεπε να αποκρουστεί το αντιλαϊκό άρθρο 16 ή η στάση του στα περσινά δεκεμβριανά είναι προφανές πως δεν βοηθούσε να κερδηθεί χρόνος. Για να οργανωθεί η αντεπίθεση… Αντίθετα, η επίθεση του ΚΚΕ στους επιτιθέμενους στο άρθρο 16 και τους δολοφόνους του Γρηγορόπουλου προφανώς κέρδιζε χρόνο, ώστε να οργανωθεί η αντεπίθεση…
Τώρα που ο κύριος αντίπαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει σαν χαμένος, η πολιτική και συνθηματολογική μπουρδολογία του ΚΚΕ επαυξάνεται και διευρύνεται χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Δεν είναι μόνο το “κέρδισμα χρόνου”. “Προκεχωρημένο φυλάκιο της αντίστασης και της αντεπίθεσης είναι σήμερα στο πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ”, μπορεί πλέον να υποστηρίζει η κ. Παπαρήγα. Τόσο προκεχωρημένο που κανένας δεν μπορεί να διακρίνει την αντίστασή του και την αντεπίθεσή του, αλλά τέτοιες αρλούμπες πιο δύσκολα θα εκστομίζονταν λίγους μήνες πριν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε μια διαφορετική κατάσταση και σηματοδοτούσε διαφορετικά πράγματα. Στο ίδιο μήκος κύματος και με την ίδια άνεση, που πριν δεν είχε, η κ. Παπαρήγα και το ΚΚΕ κάνουν λόγο για υπερψήφιση του “αγωνιστικού ρεύματος”, για ενίσχυση του “ενωτικού ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος”, για εκλογές όπου “κρίνεται ο ριζοσπαστισμός” κι άλλες τέτοιες χοντροκομμένες απόπειρες να ανακτηθεί σχεδόν “απουσία αντιπάλου” ό,τι χάθηκε για το ΚΚΕ το προηγούμενο διάστημα ακριβώς από τον ενωτικό και ριζοσπαστικό χαρακτήρα που ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δώσ’ του ανοίγματα προς χώρους που εκτείνονται από το παλιό ΠΑΣΟΚ με “τα θετικά, φιλολαϊκά και αντιμπεριαλιστικά συνθήματα” μέχρι “αριστερούς, προοδευτικούς, ριζοσπάστες, που στα χρόνια της δεκαετίας του ’70 και του ’80 βρεθήκαμε σε κοινούς αγώνες” και “απογοητευμένοι από τις διεθνείς εξελίξεις και εξαιρετικά θυμωμένοι, διάλεξαν να δοκιμάσουν κι άλλους δρόμους, δρόμους όπως τους έλεγαν τότε και τους λένε, σύγχρονους, εκσυγχρονιστικούς, ανανεωτικούς”…
Αλλά δεν φταίτε εσείς. Άλλοι φταίνε…
Γιώργος Τσίπρας
