Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ: Ανοίγει ο “Δρόμος” της Αριστεράς

τ.281, 15/01/2010 (σε ένθετο το τ.8 του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία)

Η συνδυασμένη επίθεση-τρομοκρατία αγορών, ΕΕ, αστικού κόσμου και κυβερνήσεων ενάντια στους εργαζόμενους και στα μικρομεσαία στρώματα της χώρας μας οδηγεί στην υλοποίηση μέτρων, που δεν μπορεί να συγκριθούν με κανένα πακέτο μέτρων “θεραπείας σοκ” προηγούμενων δεκαετιών. Δεν έχουμε την καθιέρωση ελαστικών μορφών εργασίας και κάποια αλλαγή στο ωράριο εργασίας και λειτουργίας καταστημάτων. Έχουμε μείωση μισθών κατά 4%. Δεν έχουμε “μοίρασμα εργασίας” μέσω προγραμμάτων για απάλυνση της ανεργίας, έχουμε εκτόξευση της ανεργίας σε ύψη που ποτέ δεν γνωρίσαμε. Δεν έχουμε μια κακή ή μια χειρότερη κυβέρνηση. Έχουμε επιτηρητές, έχουμε καθεστώς εποπτείας, και έχει δημιουργηθεί ένα “υπερυπουργείο” από την Κομισιόν, τους ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τους εκπροσώπους του ΔΝΤ. Η Βουλή είναι διακοσμητική γλάστρα (σύμβολο μιας χαμένης λαϊκής κυριαρχίας), και τα κόμματα τελούν υπό διαρκή κρίση και υποβάθμιση, παρά την προθυμία και εθελοδουλεία που επιδεικνύουν σε αυτές τις μεγάλες αλλαγές και ανατροπές που επιβάλλει η ευρω-χρεο-τρομοκρατία.

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση όχι μόνο δεν υπάρχει απάντηση, αλλά ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη (πρώτη εξέγερση παγκοσμίως μέσα στην κρίση) και, σε αντίθεση με την εξέγερση και το πνεύμα της, έχει αφεθεί ο κόσμος της εργασίας, και η Αριστερά περί άλλων τυρβάζει, δίνοντας φιλί ζωής στην αστική ηγεμονία, που παρέπαιε πριν λίγο διάστημα: Σιγά σιγά ενσταλάζεται στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών η βεβαιότητα ότι τα σκληρά μέτρα είναι ανάγκη να παρθούν και ότι όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες. Αντί, δηλαδή, η Αριστερά να ξεσηκώσει τον κόσμο, στο πνεύμα της εξέγερσης ενάντια στον εξανδραποδισμό και τη γενικευμένη φτωχοποίηση, αντί να ξεσηκώσει τον κόσμο ενάντια στις κατάφωρες διαψεύσεις των προεκλογικών υποσχέσεων, αντί να ξεκινήσουν αγώνες και οργάνωση για την επιβίωση ανέργων, απολυμένων, φτωχών και χρεωμένων νοικοκυριών, η Αριστερά κάνει δείπνα με τους υπόλοιπους του νεοφιλελεύθερου τόξου, τσακώνεται αναμεταξύ της, μετρά κουκιά και σχεδιάζει νέες εκλογικές “μάχες”, στις οποίες πέφτουν κορμιά. Και, βεβαίως, μέσα σε αυτό το κλίμα, θυσιάζεται, πνίγεται, σαπίζει (οδηγείται συνειδητά σε σάπισμα) το πιο ελπιδοφόρο μεταπολιτευτικά ενωτικό, ριζοσπαστικό εγχείρημα, ο ΣΥΡΙΖΑ. Η “υπαρκτή Αριστερά” αναδεικνύεται ανίκανη να εμποδίσει την αστική επέλαση μέσα στην κρίση, ανίκανη να οργανώσει τον κόσμο, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει. Ανίκανη να αναχαιτίσει τα επιχειρήματα-παραληρήματα αστικής κοπής, που τα ΜΜΕ διαδίδουν στη διαπασών. Παράδειγμα πρώτο: Η Ελλάδα έχει κοπεί στα δύο, γιατί έγινε η κατολίσθηση στα Τέμπη, και για μήνες έτσι θα έχει η κατάσταση. Αν είχε διακοπεί η κυκλοφορία από μπλόκα απεργών και αγροτών, η υπόλοιπη η καλή Ελλάδα του αστόκοσμου θα είχε ξεσηκωθεί για το μέγα “σκάνδαλο” απεργοί να κλείνουν δρόμους και να δημιουργούν πρόβλημα στην “εθνική οικονομία”. Τώρα που κλείνει ο δρόμος για μήνες και ταλαιπωρείται ο τόπος, μιλιά δεν βγαίνει για το ποιος ευθύνεται για την κατολίσθηση, ποιος έκανε ελέγχους και γιατί δεν έκανε, ποιες εταιρίες ευθύνονται γι’ αυτό, ποιοι πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί. Γιατί ιδιωτικοποιούνται οι δρόμοι, δίνονται στους μεγαλοεργολάβους και στις διεθνείς κοινοπραξίες, που επιβάλλουν διόδια για 30 και 40 χρόνια, οι δρόμοι ποτέ δεν τελειώνουν (δείτε την Αθηνών-Θεσσαλονίκης ή την Αθηνών-Πατρών) και μετά έρχονται, με τις πρώτες μπόρες, οι κατολισθήσεις (θυμάστε τη Μαλακάσα πριν λίγα χρόνια;), κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τσιμουδιά η Αριστερά για αυτά τα μεγάλα σκάνδαλα και τους φυσικούς φορείς τους. Παράδειγμα δεύτερο: Στα παράλια της Θράκης ξεβράζονται πτώματα άτυχων μεταναστών-φυγάδων από τις εμπόλεμες ζώνες, και η δεξιά και η ακροδεξιά βάλλουν ενάντια σε ένα δειλό νομοσχέδιο ενσωμάτωσης και στοιχειώδους εναρμόνισης με όσα ισχύουν και αλλού και ζητούν μέχρι και δημοψήφισμα ενάντια στους ξένους. Η Αριστερά, χλιαρά και υπεύθυνα, δεν κάνει σχεδόν τίποτα.

Κι όμως, κινήσεις και αντιδράσεις υπάρχουν. Από την κοινωνία, από τα κάτω, έστω και ασυντόνιστα και μερικά. Σε τόπους δουλειάς, σε επισχέσεις εργασίας, σε χώρους με απολύσεις ή σε απειλές κλεισιμάτων, σε διόδια και σούπερ μάρκετ. Μικρά σωματεία και συνδικάτα αναγκάζονται να μην περιμένουν πότε οι συνδικαλιστικές ενώσεις θα ξυπνήσουν να πάρουν κάποια πρωτοβουλία και κινητοποιούνται. Την ίδια στιγμή, μαζί με την αβεβαιότητα και το φόβο, μαζί με την επιβολή της οικονομικής τρομοκρατίας, η αγανάκτηση και η απόγνωση φουντώνουν: για την κοροϊδία, για τον κυνισμό, για την αστυνομική βία, για την αυθαιρεσία, για το δούλεμα, για τα μηνιάτικα που δεν πληρώνονται, για το ασφαλιστικό που τινάζεται στον αέρα, για το μισθό που τέλειωσε ενώ απομένει ακόμα πολύς μήνας, για την κατάσταση στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία, στους δήμους. Είναι καιρός να οργανώσουμε καλύτερα την αντίστασή μας! Είναι καιρός να οργανώσουμε τον ξεσηκωμό μας! Είναι καιρός να οργανώσουμε καλύτερα τη σύγχρονη Αριστερά του 21ου αιώνα στην Ελλάδα.

Η εφημερίδα μας, η “Αριστερά!”, με τόλμη, συνέπεια και πείσμα, υπηρέτησε για 14 χρόνια την ανάγκη να υπάρξει μια διαφορετική κατάσταση και πήρε αποφασιστικά μέρος στο πλευρό όσων αγωνίστηκαν για μια καλύτερη και πιο δίκαια κοινωνία. Τώρα, με συνειδητό τρόπο, κλείνει την έκδοσή της, γιατί βλέπει πως η Αριστερά χρειάζεται ένα σοκ μεγάλο, για να ξυπνήσει από το λήθαργο. Κλείνει την έκδοσή της, για να δώσει ζωή μαζί με άλλες δυνάμεις σε ένα νέο βδομαδιάτικο έντυπο, μια νέα εφημερίδα της Αριστεράς, που θα φτάνει σε περισσότερο κόσμο, θα δίνει το στίγμα μιας σύγχρονης Αριστεράς, θα συσπειρώσει τις αναγκαίες δυνάμεις για ελπιδοφόρο βηματισμό. Μια νέα γέννα προετοιμάστηκε για καιρό και έρχεται η ώρα της. Ελπίζουμε όλοι οι αναγνώστες μας να τη στηρίξουν από τα πρώτα της βήματα. Στις 20 Φλεβάρη κυκλοφορεί ο “Δρόμος”, για να ανοίξει ο δρόμος της Αριστεράς. Με το ανά χείρας φύλλο αποχαιρετούμε όλους όσοι μας στήριξαν, μας βοήθησαν, μας διάβασαν, μας κριτίκαραν καλόπιστα, μας διόρθωσαν, μας ενίσχυσαν και οικονομικά με τη συνδρομή τους ή αγοράζοντας την εφημερίδα. Όπως όλοι οι αποχαιρετισμοί υπάρχει μια θλίψη, αλλά, πιστέψτε μας, ο “Δρόμος”, που έρχεται, θα είναι μια συνέχεια και ασυνέχεια μαζί, τέτοιος που θα μας βρει πιο πολλούς, πιο ώριμους, πιο μαχητικούς, πιο αποτελεσματικούς, πιο νικηφόρους.

Γεια χαρά!