Τούτες τις μέρες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από φυσικές καταστροφές. Σε 80-100.000 υπολογίζονται τα θύματα του τυφώνα στη Βιρμανία. Σε τουλάχιστον 15.000 ανέρχονται οι νεκροί του σεισμού στην Κίνα. Εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα μένουν αβοήθητοι, εγκαταλειμμένοι στην πείνα, στις αρρώστιες, στην επόμενη θεομηνία. Στις φτωχές γειτονιές του πλανήτη οι αριθμοί και η ζωή έχουν άλλη αξία… Αυτές οι φυσικές καταστροφές συναντιούνται με λιγότερο φυσικές αιτίες, με τις ίδιες ακριβώς συνέπειες. Η διατροφική κρίση, η πείνα, απλώνεται ραγδαία στο λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, αποτέλεσμα ενός οργίου κερδοσκοπίας πάνω στις τιμές της γεωργικής παραγωγής και των τροφίμων.
Τα φαινόμενα, φυσικά ή όχι, έχουν συνέπειες καθόλου φυσικές. Για χρόνια αρρώστιες και πείνα θέριζαν τις φτωχές γειτονιές του πλανήτη. Τώρα, μια γενικευμένη διατροφική κρίση απλώνεται σε όλο τον κόσμο, κι αγγίζει εκατομμύρια εκατομμυρίων – ακόμα και τα φτωχά στρώματα των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων. Όπως και τότε, έτσι και τώρα οι εκατόμβες των θυμάτων ανήκουν αποκλειστικά στις στρατιές των φτωχών, των χωρίς φωνή. Σε όλα τα μήκη και πλάτη οι φυσικές καταστροφές και οι μεγάλες κρίσεις έχουν πάντα τα ίδια θύματα. Οι "ραγδαίοι ρυθμοί ανάπτυξης" δεν αφορούν αυτούς τους ανθρώπους. Τα θαύματα είναι για άλλους. Οι υποδομές, τα φάρμακα, οι τροφές, η πρόνοια, η πρόληψη, η τεχνική πρόοδος και η επιστήμη δεν είναι γι’ αυτούς. Τι κι αν με το αίμα τους χτίζονται τα θαύματα; Τι κι αν με το μόχθο τους φτιάχνεται ο πλούτος και η χλιδή για τους λίγους; Αυτοί είναι απλά η "καύσιμη ύλη". Οι παρίες της γης. Ακόμα και με τη δυστυχία τους γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ισχυρούς, που πάντα πασχίζουν να επεκτείνουν την επιρροή τους. Να γιατί και οι φυσικές καταστροφές έχουν εν τέλει ταξικό περιεχόμενο.
Η περιβαλλοντική, η οικονομική και η διατροφική κρίση αποτελούν πια τη μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα. Για την ακρίβεια, οι πολιτικές που τις γεννούν και τις διαιωνίζουν. Όλες μαζί και κάθε μια χωριστά αποτελούν έκφραση της αλαζονείας του καπιταλισμού απέναντι στον άνθρωπο και τη φύση, που πηγάζει από το ακόρεστο κυνηγητό του κέρδους, από την άσβεστη μανία της υπερεκμετάλλευσης κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής του πλανήτη και πρώτα απ’ όλα της ανθρώπινης εργασίας. Είναι εκφράσεις ενός συστήματος που γεννά την καταστροφή, που αναζητά μέσα σε αυτή νέες πηγές κερδοφορίας, επέκτασης και διαιώνισης της κυριαρχίας του. Είναι εκφράσεις ενός συστήματος το οποίο κυριαρχείται από το αδίστακτο χρηματιστηριακό κεφάλαιο, που κερδοσκοπεί προκλητικά σε βάρος της ενέργειας, των τροφίμων, των πρώτων υλών, ακόμα και της παραγωγικής δομής ολόκληρων κρατών. Είναι εκφράσεις του κυνισμού και της βαρβαρότητας ενός οικονομικού και κοινωνικού συστήματος γερασμένου και ιστορικά ξεπερασμένου.
Σ.Π.