"Συγνώμη" ζήτησε ο υπουργός Εσωτερικών Π. Παυλόπουλος εκ μέρους της κυβέρνησης και της πολιτείας. Την "οδύνη" του εξέφρασε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής για το "άτυχο συμβάν" και δήλωσε την ανάγκη να "παρθούν μέτρα" για να μην έχουμε επανάληψη τέτοιων φαινομένων. Κλειστά κρατά τα σχολεία "λόγω πένθους" ο νεκροθάφτης της παιδείας υπουργός Στυλιανίδης.
Τη "λύπη" της εξέφρασε η "Ελληνική Αστυνομία". Τη "θλίψη" του δήλωσε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου για το "τραγικό γεγονός". Από κοντά και οι επίσημοι σχολιαστές της έντυπης και ηλεκτρονικής απο-ενημέρωσης, απαραίτητοι μαϊντανοί-θεματοφύλακες του συστήματος.
Όλοι λυπούνται. Όλοι κλαίνε.
Υποκριτές
Κανένας τους δεν αναρωτήθηκε για το ότι αυτοί οι ίδιοι έχουν την αποκλειστική ευθύνη. "Παραίτησαν", με ήσυχη την συνείδηση, τη ζωή ενός 16χρόνου μαθητή. Και δεν βρέθηκε ένας να παραιτηθεί αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας στυγερής δολοφονίας. Δεν υπήρχε αστυνομικός διευθυντής που είχε ευθύνη; Δεν υπάρχει αρχηγός της αστυνομίας; Δεν υπάρχει υφυπουργός; Δεν υπάρχει υπουργός; Δεν υπάρχει κυβέρνηση και πρωθυπουργός;
Υπάρχει μόνο η "κακιά στιγμή"; Υπάρχει μόνο ένας "πιστολέρο" ειδικός φρουρός που αμολήθηκε ελεύθερος να επιβάλει την "τάξη" στους δρόμους.
Ποιος τον όπλισε; Ποιος τον εκπαίδευσε; Ποιος τον έβγαλε στους δρόμους; Ποιος τον έλεγξε; Και αυτά, αν και στοιχειώδη, είναι τα λιγότερα.
Υποκριτές
Πότε αλήθεια ξεκίνησαν να λυπούνται και να προβληματίζονται οι υπεύθυνοι;
Μήπως ο Αλέξης είναι το πρώτο θύμα της πολιτικής τους;
Την λύπη τους εκφράσανε, με άλλη σειρά, για τη δολοφονία του Καλτεζά, από τα ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ του 1985. Για δεκάδες δολοφονίες πολιτών και οικονομικών μεταναστών που βρέθηκαν μπροστά σε αντίστοιχους "κουμπουροφόρους" και δεν πειθάρχησαν στους ελέγχους για εξακρίβωση στοιχείων, στα μπλόκα τους, στο κυνηγητό τους για μικροαδικήματα. Οι δολοφόνοι τους κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Τη λύπη τους εκφράσανε για τη δίωξη του φοιτητή με κατηγορητήριο ότι φορά "πράσινα παπούτσια". Ακόμα ψάχνουν τους ενόχους της ζαρντινιέρας που τσάκισε τον Κύπριο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη.
Κανένας δεν διώκεται για το όργιο βίας ενάντια σε φοιτητές και μαθητές στις πορείες που κατάργησαν την αναθεώρηση του άρθρου 16. Κανένας δεν διώκεται για τους ξυλοδαρμούς, τους τόνους επικίνδυνων χημικών που ρίχνονται στους συνταξιούχους, σε κάθε εργατική διαδήλωση, σε κάθε διαδήλωση πολιτών για στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες. Ούτε ΕΔΕ δεν γίνεται για το όργιο βίας σε βάρος των κατοίκων της Λευκίμμης της Κέρκυρας, σε βάρος των απεργών στην Πτολεμαΐδα. Δεν τρέχει τίποτα με την ωμή βία, τα σπασμένα χέρια, τους νεκρούς, τον καθημερινό εξευτελισμό εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που στοιβάζονται στις ουρές για να πάρουν παράταση της άδειας παραμονής τους.
Αυτή η διατεταγμένη αγριάδα και η προκλητική ατιμωρησία είναι που οπλίζει το χέρι ορισμένων αδίστακτων δολοφόνων που κυκλοφορούν ανάμεσα μας, με ευθύνη όλων εκείνων που σήμερα λυπούνται, εφαρμόζοντας τις οδηγίες τους και την πολιτική τους;
Υποκριτές
Λυπούνται λένε δήθεν οι υπεύθυνοι. Δεν καταλαβαίνουν τη συσσωρευμένη οργή. Όχι άδικα.
Γιατί είναι αυτοί που από κοινού διέλυσαν την παιδεία χαρίζοντάς τη στα ιδιωτικά συμφέροντα και την παραπαιδεία.
Αυτοί που χαρίζουν ανεργία, ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, που διέλυσαν τα εργασιακά δικαιώματα θεσμοθετούν το διχασμό, τον ατομισμό, την ομηρία και την εξάρτιση των νέων από κομματικούς κρατικούς και δημοτικούς οργανισμούς, "ευαγή" ιδρύματα της κυριαρχίας τους.
Αυτοί που έφτιαξαν μια γενιά, μια κοινωνία ολόκληρη των 700 ευρώ. Για να μένει πλεόνασμα σε μια χούφτα οικονομικούς ισχυρούς από την απλήρωτη δουλειά, από τα εξευτελιστικά μεροκάματα, από τις μπίζνες με τα χρηματιστήρια, με τα δομημένα ομόλογα, με τα καρτέλ των πολυεθνικών και των κουμπάρων, με τα Βατοπέδια και κάθε άλλη έκφραση της προστυχιάς, της διαφθοράς και της βουλιμίας τους.
Αυτοί που εμπορευματοποίησαν κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής, των ελεύθερων χώρων όπου κινείται, ζει ανασαίνει διασκεδάζει η νέα γενιά, ο καθένας μας.
Αυτοί που όρθωσαν σινικά τείχη κρατώντας έξω από την εκπαίδευση, την δουλειά, την κοινωνία χιλιάδες νέους και νέες.
Έσπειραν ανέμους και αναπόφευκτα θα θερίσουν θύελλες.
Κρατήστε την "συγνώμη" σας. Επιστρέφεται, χάρισμά σας, και η "λύπη" σας. Εσείς είστε οι θύτες. Όλοι εμείς, τα θύματα των επιλογών σας και της βαρβαρότητας του συστήματός σας, δεν λυπόμαστε το ίδιο, δεν λυπόμαστε μαζί σας.
Εμείς θα σας αποδώσουμε τις ευθύνες σας. Η οργή για τον δεκαεξάχρονο μαθητή που δολοφονήσατε είναι συναντιέται με την οργή για τα όνειρα του κάθε ένα από μας που καθημερινά στερείτε τη ζωή και το μέλλον.
Η οργή μας δεν είναι ούτε τυφλή ούτε βουβή. Θα γίνει αγώνας, δράση, αντίσταση για την ζωή, για το μέλλον.
Σπύρος Παναγιώτου