Συνέντευξη με τον Στέφανο Μάλαμα,
μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στη Wind
Είναι κυρίαρχη η αντίληψη ότι τίποτα δεν μπορούν να πετύχουν οι εργαζόμενοι, ότι οι εργοδότες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και είναι μάταιο να μπαίνουν εμπόδια στις αποφάσεις τους. Η απεργία στη Wind, την Πέμπτη 3/9, πέτυχε την ίδια μέρα την επαναπρόσληψη της συνδικαλίστριας που είχε απολυθεί. Τέτοιες νίκες δείχνουν το δύσκολο αλλά αναγκαίο δρόμο για την αλλαγή της κατάστασης στους χώρους εργασίας. Μιλήσαμε με τον Στέφανο Μάλαμα, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στη Wind.
Στέφανε, δεν έχουμε συνηθίσει απεργιακές κινητοποιήσεις και, μάλιστα, με επιτυχία, ειδικά σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Μίλησέ μας για την τελευταία απεργία στη Wind.
Η απεργία, η οποία έγινε, ήταν η δεύτερη απεργία μέσα σε διάστημα δύο μηνών. Οι αποφάσεις πάρθηκαν μέσω γενικών συνελεύσεων και έπαιξαν ρόλο κι άλλες κινήσεις που έκανε η εταιρία: μη υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, πώληση καταστημάτων κ.ά. Αυτό που οδήγησε σε δεύτερη 24ωρη απεργία, μέσα σε μικρό διάστημα, ήταν η απόφαση της διοίκησης να απολύσει ένα εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ., το οποίο είχε και νομική προστασία.
Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη;
Απεργία και περιφρούρηση έγινε σε κεντρικά γραφεία, στην Κηφισίας, όπου δουλεύουν 1.000 εργαζόμενοι περίπου, στη Λεωφόρο Αθηνών, όπου λειτουργούν τεχνικά τμήματα και τηλεφωνικό κέντρο με 400 εργαζόμενους, και στη Θεσσαλονίκη, στο Ωραιόκαστρο, με 90 εργαζόμενους. Τα τρία αυτά κτίρια στην ουσία δίνουν τη δυνατότητα να λειτουργεί η εταιρία. Περιφρουρήθηκαν και μπήκε μόνο μία ομάδα ασφαλείας, τυπική, για να μην έχουμε πρόβλημα νομιμότητας. Άρα απέργησαν πάνω από 1.600 άτομα, από στους 1.900 εργαζόμενους περίπου πανελλαδικά.
Πώς κρίνεις την υποχώρηση της εργοδοσίας, που πήρε πίσω την απόλυση της Όλγας Κολιούση;
Το σωματείο έχει δεχτεί άλλες τρεις διώξεις μέσα σε διάστημα τριών ετών που λειτουργεί (μήνυση πριν από τρία χρόνια προς το ίδιο το σωματείο, μήνυση στο πρόσωπό μου με αφορμή διαμαρτυρία, επειδή δεν υπήρχαν καρέκλες σε καταστήματα, και άλλη μία το Νοέμβρη). Έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να κάνουμε ανατροπές, αρκεί να γίνουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους και, βέβαια, επειδή μιλάμε για ιδιωτικό τομέα, παράγοντας ουσιαστικός ήταν και η επιτροπή αλληλεγγύης, που δημιουργήσαμε, από εργαζόμενους, φοιτητές, περίπου 20 σωματεία, θεσμικούς φορείς, όπως είναι τα εργατικά κέντρα και η ΓΣΕΕ. Αν δεν ήταν όλοι αυτοί, πιστεύω ότι δεν θα φτάναμε ως εδώ.
Θεωρείς ότι δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη η εταιρία; Αιφνιδιάστηκε; Γιατί, αλλιώς, δεν θα προχωρούσε σε απόλυση για την πάρει πίσω.
Επειδή η Όλγα η Κολιούση ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, στο ΠΑΜΕ, θεωρώ ότι περίμεναν μια ανοχή από το Δ.Σ., επειδή δεν ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, ότι θα ήμασταν με το χαμόγελο. Παρ’ όλα αυτά, απόφαση όλων των συναδέλφων και του σωματείου ήταν ότι, σε οποιοδήποτε πολιτικό χώρο κι αν ανήκει κανείς, φυσικά οφείλουμε να τον στηρίξουμε. Η εταιρία περίμενε ότι δεν θα υπήρχε αυτή η αντίδραση και, επειδή η Wind είναι μια εταιρία-βιτρίνα, η οποία παίζει με τη διαφήμιση, επειδή υπήρχαν πολλά μέτωπα ανοιχτά, δηλαδή “σηκώθηκε σκόνη”, καταφέραμε στις 3/9, με την 24ωρη απεργία, να πετύχουμε την ανάκληση της απόλυσης της συναδέλφου μας. Είναι σημαντικό για μας και επειδή είμαστε μπροστά στην τρίτη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που πρόκειται να υπογραφεί εντός του έτους.
Τι μήνυμα στέλνεις στους άλλους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που θεωρούν πολύ δύσκολο να υπάρξει αντίσταση, να παρθεί πίσω μια απόλυση, να μη γίνουν πράξη οι διαθέσεις της εργοδοσίας κάθε φορά;
Τα μέτωπα είναι πολλά, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα. Η αποτελεσματικότητα κρίνεται και από τον τρόπο που αγωνίζεσαι. Βέβαια, για να αγωνιστείς, σημαίνει ότι έχεις καταλάβει ποιος είναι ο λόγος που αγωνίζεσαι. Άρα, με λίγα λόγια, όπως είπαν οι φοιτητές, “αν δεν πολεμήσεις, δεν πρόκειται να νικήσεις, αν πολεμήσεις, μπορεί και να νικήσεις”. Εμένα αυτή είναι η άποψή μου, ότι το τομάρι μας θα το πουλήσουμε ακριβά.
