Για την ανεξαρτησία και την απελευθέρωση των λαών
Έξω οι ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια
Η πολιτική των προτεκτοράτων οδηγεί στη μονιμοποίηση της παρουσίας και της δράσης των ιμπεριαλιστών στη βαλκανική χερσόνησο. Οδηγεί στη μονιμοποίηση των κινδύνων και των εντάσεων κάθε φορά που οι μεγάλες δυνάμεις θα θέλουν να πιέσουν, να εκβιάσουν, να προωθήσουν τις θέσεις τους. Η δημιουργία κρατών τα οποία δεν έχουν τη δυνατότητα να σταθούν στα πόδια τους (πολλά από αυτά δεν μπορούν καν να λειτουργήσουν σαν ανεξάρτητα κράτη και όλα προϋποθέτουν την στήριξη και την ενεργή παρουσία –ακόμα και θεσμικά– των ιμπεριαλιστών), δεν αποτελεί "δικαίωση" κανενός εθνικού ή λαϊκού δικαιώματος. Αποτελεί διπλή υποδούλωση των λαών στον ιμπεριαλισμό και στα ντόπια αντιδραστικά καθεστώτα, καθώς και δημιουργία συνεχών κινδύνων ανάφλεξης. Αποτελεί το διαβατήριο για τη συνέχιση της δράσης του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας, των εντάσεων, των πολέμων και των σφαγών. Ανοίγει το δρόμο για την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην περιοχή. Για το ξεπούλημα κάθε εθνικού πόρου. Για τη μετατροπή χωρών σε ξέφραγα αμπέλια για τις πολυεθνικές. Για την πλήρη διάλυση οικονομιών και παραγωγικού ιστού. Για τη μετατροπή των Βαλκανίων σε χώρο φτηνής εργατικής δύναμης χωρίς δικαιώματα και μέλλον. Αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τη συνέχιση της βαλκανικής κρίσης.
Στα Βαλκάνια η ανάπτυξη και η δράση του εθνικισμού σημαδεύει την εξέλιξη της κρίσης. Στην περιοχή ο εθνικισμός αποτελεί το μακρύ χέρι του ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για έναν "υιοθετημένο" εθνικισμό, σε άμεση σχέση με τον ξένο παράγοντα, και μάλιστα με αλλαγές αφεντικών όταν οι καιροί το απαίτησαν. Για έναν εθνικισμό με έντονα τα στοιχεία της υποτέλειας. Έναν εθνικισμό που δρα ή αδρανεί, προβάλλει αιτήματα και απαιτήσεις ή τα αποσύρει, "εξεγείρεται" ή "ειρηνεύει" ανάλογα με τις εντολές των "προστατών". Στην πραγματικότητα υποθηκεύει το μέλλον των λαών στον ιμπεριαλισμό. Τέλος, αντιμετωπίζουμε έναν εθνικισμό με έντονα αλυτρωτικά χαρακτηριστικά, στοιχείο το οποίο τον καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνο και αφήνει "ανοιχτούς λογαριασμούς" για το μέλλον.
Ο ελληνικός εθνικισμός πάντα ήταν συνυφασμένος με το ραγιαδισμό της άρχουσας τάξης. Δεν διαφέρει λοιπόν και πολύ από τους άλλους εθνικισμούς της περιοχής. Με τη διαφορά ότι στην περίοδο της Νέας Τάξης δεν υποδαυλίζεται από τους "μεγάλους συμμάχους" αλλά, αντίθετα, του ζητούνται συνεχείς υποχωρήσεις. Σε αυτό το περιβάλλον και με δεδομένη την επιλογή της άρχουσας τάξης να παραμένει προσδεδεμένη στο άρμα των ιμπεριαλιστών, η Ελλάδα δεν είναι "παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή", όπως ισχυρίζεται η πολιτική ηγεσία, αλλά μέρος του προβλήματος. Το εκκρεμές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το "καμία αλλαγή συνόρων" στην υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων δεν είναι και τόσο πραγματικό. Η μία πλευρά, "η σκληρή", είναι μόνο στα λόγια και για εσωτερική κατανάλωση, ενώ η δεύτερη είναι η πραγματική πολιτική, και αυτό είναι γνωστό σε όλους. Από ’κεί προκύπτουν και οι συνεχείς πιέσεις από τον ξένο παράγοντα για "πλήρη συμμόρφωση" τις οποίες βιώνουμε, και τελευταία για την αναγνώριση του Κοσόβου και τη μη άσκηση βέτο για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Γνωρίζουν ότι οι πιέσεις τους απευθύνονται σε μια τάξη και ένα πολιτικό προσωπικό συνηθισμένο να "σκύβει τη μέση".
Η πολιτική του ιμπεριαλισμού και του εθνικισμού έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα σε αλλαγές συνόρων, πολέμους και αιματοχυσίες, και η προοπτική που υπόσχεται τώρα δεν είναι διαφορετική. Η ένταση την οποία τροφοδοτεί η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και οι πανηγυρισμοί για το εκλογικό αποτέλεσμα στην Κύπρο –που προδιαθέτουν για τη μετατροπή του νησιού σε προτεκτοράτο– δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.
Η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει αν απέναντι σε αυτή την πολιτική των επεμβάσεων, του εθνικισμού, των αλυτρωτισμών, της βαλκανοποίησης και των προτεκτοράτων δεν προταχθεί η πολιτική των λαών.
Μια πολιτική η οποία θα βασίζεται στη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, στο σεβασμό κάθε εθνικής, πολιτιστικής κ.λπ. ιδιαιτερότητας και στον αγώνα για πλήρη δικαιώματα για όλους τους λαούς και τις μειονότητες της περιοχής.
Μια πολιτική που θα αναγνωρίζει πως κανένας λαός δεν είναι ελεύθερος όταν είναι υποτελής στον ιμπεριαλισμό και όταν καταπιέζει έναν άλλο λαό.
Μια πολιτική ειρήνης, καλής γειτονίας και σεβασμού του διεθνούς δικαίου ανάμεσα στις χώρες τις περιοχής.
Μια πολιτική η οποία με βάση αυτές τις αρχές θα αντιπαρατίθεται στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, το σοβινισμό και τον αλυτρωτισμό.
Στην Ελλάδα είναι αναγκαίο να οικοδομηθεί ένα πλατύ μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον δικομματισμό που τον υπηρετεί.
Για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τα σχέδια και την πολιτική των ιμπεριαλιστών.
Για να φύγουν όλες οι βάσεις και τα πυρηνικά από τη χώρα.
Για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ.
Για να γυρίσουν όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί που βρίσκονται έξω από τα σύνορα.
Για να μην αναγνωριστεί η παράνομη και μονομερής ανεξαρτησία του Κοσόβου.
Για τη λύση των προβλημάτων με την ΠΓΔΜ στη βάση μιας κοινά αποδεκτής σύνθετης ονομασίας και της άρσης κάθε εθνικιστικής, σοβινιστικής και αλυτρωτικής προπαγάνδας που δηλητηριάζει τις σχέσεις των δύο λαών.
Για μια Κύπρο ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη. Χωρίς ξένους στρατούς, βάσεις και "εγγυήτριες δυνάμεις".
Αθήνα, 3 Μάρτη 2008
Το ΚΟ της ΚΟΕ