Ανοιχτή Επιστολή Κινέζων Κομμουνιστών

προς το γενικό γραμματέα του Κινεζικού Κ.Κ. Χου Τζινγκτάο, τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου και τους αντιπροσώπους στο 17ο Συνέδριο (*)

Πλησιάζει η εναρκτήρια ημέρα του 17ου Συνεδρίου. Στις 25 Ιουνίου, εσείς, Χου Τζινγκτάο, πραγματοποιήσατε μια ομιλία στην οποία θέσατε το θέμα της ενίσχυσης της δημοκρατίας στο εσωτερικό του Κόμματος. Πιο πρόσφατα, η Κεντρική Επιτροπή ζήτησε από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους να ακούσουν και να συγκεντρώσουν απόψεις από τα μέλη του Κόμματος και από τις μάζες. Βάσει των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των κομματικών μελών, όπως απορρέουν από το καταστατικό του Κόμματος, και με πνεύμα πίστης και υπευθυνότητας έναντι του μέλλοντος του Κόμματος, μιλάμε ανοιχτά από το βάθος της καρδιάς μας και στέλνουμε στο 17ο Συνέδριο τις ακόλουθες γνώμες και υποδείξεις. […]

Εκτόξευση της κοινωνικής ανισότητας

Υπάρχει το ζήτημα της δομής της ιδιοκτησίας. Το Εθνικό Στατιστικό Γραφείο δεν έχει ακόμη παράσχει ακριβείς στατιστικές των διαφόρων τύπων ιδιοκτησίας. Σύμφωνα με τις στατιστικές που δημοσιεύθηκαν στην "Αναλυτική έκθεση για την οικονομική κατάσταση των επιχειρήσεων ατομικής ιδιοκτησίας στη διάρκεια της περιόδου του δέκατου πεντάχρονου πλάνου", που δημοσιεύθηκε από την Εθνική Ένωση Βιομηχανίας και Εμπορίου, το 2000 οι εγχώριες ιδιωτικές επιχειρήσεις συνιστούσαν το 42% του ΑΕΠ και οι επιχειρήσεις που ανήκαν στο ξένο κεφάλαιο και σε κεφάλαια από το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο και την Ταϊβάν αντιστοιχούσαν στο 12,6% του ΑΕΠ. Το σύνολο των εγχώριων και ξένων ιδιωτικών επιχειρήσεων αντιστοιχούσε στο 55% του ΑΕΠ. Το 2005, όμως, το ποσοστό των εγχώριων ιδιωτικών επιχειρήσεων αυξήθηκε στο 49,7% του ΑΕΠ και των επιχειρήσεων που ανήκουν στο ξένο κεφάλαιο και σε κεφάλαια από το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο και την Ταϊβάν αυξήθηκε στο 15-16%. Το σύνολο των δύο αντιστοιχούσε στο 65% του ΑΕΠ. Σε ένα διάστημα πέντε χρόνων, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που εγγράφονται στο ΑΕΠ αυξήθηκαν κατά 10% ή περίπου 2% ετησίως. Σύμφωνα με την έκθεση, ο ορισμός της ιδιωτικής επιχείρησης είναι "όλες οι επιχειρήσεις εκτός αυτών που ανήκουν ή ελέγχονται από το κράτος". Αυτό σημαίνει ότι τα ανωτέρω ποσοστά περιλαμβάνουν επιχειρήσεις συλλογικής ιδιοκτησίας, αλλά εξαιρούν τα ιδιωτικά τμήματα των ελεγχόμενων από το κράτος επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις συλλογικής ιδιοκτησίας στο ΑΕΠ ήταν 8% και οι ιδιωτικοί τομείς σε ελεγχόμενες από το κράτος επιχειρήσεις ήταν 4%. Εάν αυτά συνυπολογιστούν, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις θα ανέρχονται στο 61% του ΑΕΠ. Αυτό αφήνει μόνο 39% του ΑΕΠ στις δημόσιες επιχειρήσεις. Εάν εφαρμόσουμε το ποσοστό 2% ετήσιας αύξησης, για να υπολογίσουμε το μερίδιο των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων για το 2006, τα ποσοστά είναι 37% και 63% αντιστοίχως. Εάν μιλήσουμε με όρους δημόσιων και ιδιωτικών τομέων στη βιομηχανική παραγωγή, αποκλειστικά, βασισμένοι στην πρώτη εθνική απογραφή της οικονομίας, η βιομηχανική παραγωγή των δημόσιων επιχειρήσεων αντιστοιχεί σε μόλις 15,3% της συνολικής βιομηχανικής παραγωγής (ετήσια στατιστική έκθεση 2006). Αυτό το μερίδιο είναι πολύ χαμηλότερο από το 26,2%, που ήταν το 1949. Αυτό σημαίνει ότι η ατομική ιδιοκτησία αντικατέστησε τη δημόσια ιδιοκτησία ως κύρια μορφή ιδιοκτησίας. Επιπλέον, το μερίδιο της ατομικής ιδιοκτησίας εξακολουθεί να αυξάνεται και εξαπλώνεται και σε άλλους σημαντικούς τομείς της οικονομίας, συγκεκριμένα στον ηλεκτρισμό, στους σιδηροδρόμους, στην ταχυδρομική υπηρεσία, στα αεροπορικά ταξίδια και στην εθνική άμυνα.

Έπειτα, υπάρχει το πρόβλημα της διανομής του εισοδήματος. Οι δομικές αλλαγές που επήλθαν στην ιδιοκτησία, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, προκάλεσαν αναγκαστικά αλλαγή της διανομής του εισοδήματος του έθνους μας. Ο δείκτης GINI χρησιμοποιείται διεθνώς για να μετρηθεί η ισότητα ή ανισότητα της κατανομής του εισοδήματος (ένας δείκτης "0" υποδηλώνει απόλυτη ισότητα κι ένας δείκτης "1" υποδηλώνει απόλυτη ανισότητα. Το "0,4" θεωρείται όριο και οτιδήποτε πάνω από αυτό θεωρείται απειλή για την ασφάλεια μιας κοινωνίας). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έχουν γίνει από πανεπιστημιακούς ερευνητές, ο δείκτης GINI της Κίνας ήταν 0,24 το 1985, αυξήθηκε σε 0,434 το 1995 και, ακόμη περισσότερο, στο 0,458 το 2000. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο δείκτης GINI της Κίνας έφτασε το 0,469 το 2004. Το 1995, ο δείκτης GINI της Κίνας ήταν υψηλότερος [δηλαδή, χειρότερος] από αυτόν της Ινδίας, της Ινδονησίας, της Ν. Κορέας, της Αιγύπτου και της πλειονότητας των αναπτυσσόμενων χωρών. Οι διαφορές στην ανισότητα μεταξύ της Κίνας και αυτών των χωρών αυξήθηκαν παραπέρα από το 1985 κι έπειτα. Ο δείκτης GINI της Κίνας είναι, επίσης, υψηλότερος από αυτόν πολλών ανεπτυγμένων κρατών, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία, οι ΗΠΑ και η Ιταλία, και είναι επίσης υψηλότερος από αυτόν πρώην σοσιαλιστικών χωρών που παλινόρθωσαν ανοικτά τον καπιταλισμό, όπως η Ρωσία και η Βουλγαρία.

Επιπλέον, σύμφωνα με την "Έκθεση για τη Διανομή Εισοδήματος του Κινεζικού Πληθυσμού, 2004", που εκδόθηκε από κοινού από την Κρατική Επιτροπή Ανάπτυξης και Σχεδιασμού, την Κρατική Στατιστική Υπηρεσία και την Κινεζική Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών, στην Κίνα σήμερα: "το 10% των πλουσιότερων οικογενειών κατέχουν το 45% του συνόλου των αγαθών της χώρας, σε σύγκριση με το φτωχότερο 10%, που κατέχει μόνο το 1,4%". Με άλλα λόγια, η αναλογία της ιδιοκτησίας αγαθών ανάμεσα στα πλουσιότερα και τα φτωχότερα νοικοκυριά το 2004 ήταν 32:1. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της αύξησης της νέας αστικής τάξης και της αύξησης της φτώχειας της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν έχει χάσει μόνο την οικονομική της θέση, αλλά και την πολιτική και την κοινωνική. Σύμφωνα με μια έρευνα πάνω στις επαγγελματικές προτιμήσεις, που διεξάχθηκε σε κατοίκους της Σαγκάης, μόνο το 1% από εκείνους που συμμετείχαν δήλωσαν ότι θέλουν να είναι εργάτες. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει προσπάθειες αναδιανομής εισοδήματος, οι οποίες περιελάμβαναν μέτρα για τους φτωχούς κι άλλες επιδοτήσεις, που μετρίασαν κάπως τις κοινωνικές αντιφάσεις. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν μπορεί να αλλάξει την πόλωση της κοινωνίας μας, ειδικά όταν η αναλογία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στην οικονομία συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία μας είναι ήδη πολωμένη ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Συνεπώς, δεν είμαστε πλέον πιο κοντά αλλά πιο μακριά από το στόχο μιας κοινωνίας όπου θα ευημερεί όλος ο λαός.

Καταστροφή του περιβάλλοντος

Υπάρχει, επίσης, το πρόβλημα του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων. Οι φυσικοί πόροι της Κίνας σε κατά κεφαλήν βάση είναι λιγότεροι από ό,τι ο παγκόσμιος μέσος όρος. Όμως η ενεργειακή μας κατανάλωση ανά ΑΕΠ είναι 20% υψηλότερη από το μέσο όρο των 30 ανεπτυγμένων χωρών του ΟΟΣΑ. Δεν έχουμε αρκετούς πόρους για να ανταποκριθούμε στη ζήτηση, κι αυτή τη στιγμή εισάγουμε το 50% του πετρελαίου που χρειαζόμαστε. Ανάμεσα στις 20 πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου, 16 βρίσκονται στην Κίνα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το κόστος της περιβαλλοντικής μόλυνσης στην Κίνα ανέρχεται σε 3% με 8% του ΑΕΠ και το κόστος από την καταστροφή των λιβαδιών, των υδροβιότοπων και του δάσους και της διάβρωσης του εδάφους είναι άλλο ένα 6% με 7% του ΑΕΠ. Τα δύο αυτά μαζί εκτιμώνται σε 9% με 15% του ΑΕΠ. Η μόλυνση του αέρα και του νερού έχουν επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα ζωής του λαού και βλάπτουν την υγεία του. Οι συλλογικές δράσεις διαμαρτυρίας για την περιβαλλοντική μόλυνση έχουν αυξηθεί. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, οι πρώιμοι θάνατοι από την περιβαλλοντική μόλυνση εκτιμώνται σε 750.000 ετησίως. Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η ζημιά που προκαλείται από ασθένειες και θανάτους εξαιτίας της περιβαλλοντικής μόλυνσης φτάνει το 13% του ΑΕΠ. Επίσης, ο ΟΟΣΑ δηλώνει ότι "αν και η οικονομία της Κίνας είναι η τέταρτη μεγαλύτερη στον κόσμο, τα περιβαλλοντικά πρότυπα πλησιάζουν αυτά των φτωχότερων εθνών". Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι, αν αφαιρέσουμε την τεράστια ζημιά που συντελείται στο περιβάλλον, η αύξηση του ΑΕΠ δεν είναι και τόσο μεγάλη, αλλά μάλλον χαμηλή ή ακόμα και αρνητική. […]

Οι καπιταλιστές πλειοψηφούν στο Κόμμα!

Έπειτα έρχεται το πρόβλημα της αποδοχής καπιταλιστών στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Με τον ιδιωτικό τομέα να αναπτύσσεται ταχύτατα, η νέα αστική τάξη έχει τις δικές της πολιτικές απαιτήσεις. Πριν από το 16ο Συνέδριο του Κόμματος, το καταστατικό του δεν επέτρεπε την είσοδο καπιταλιστών, οι οποίοι δεν είχαν εγκαταλείψει τις μεθόδους εκμετάλλευσης, στο Κόμμα. Όμως, ακόμα και τότε, ήταν σε ισχύ μια διαδικασία που επέτρεπε σε μέλη του Κόμματος να γίνουν αφεντικά (καπιταλιστές) και σε αφεντικά (καπιταλιστές) να γίνουν μέλη του Κόμματος. Συνεπώς, πολλοί καπιταλιστές ήδη συμμετείχαν στο Κομμουνιστικό Κόμμα ακόμα και πριν από το 16ο Συνέδριο. Οι καπιταλιστές ως ποσοστό του συνόλου των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος αυξήθηκαν από 13,8% το 1993, σε 17,1% το 1995, σε 19,9% το 2000 και σε 29,9% το 2001. Έτσι το καταστατικό του Κόμματος τροποποιήθηκε και επίσημα κατά τη διάρκεια του 16ου Συνεδρίου του. Η τροποποίηση άλλαξε τη φύση του Κόμματος από μία πρωτοπορία σε "δύο πρωτοπορίες" [δηλαδή, πρωτοπορία τόσο του προλεταριάτου όσο και του κινεζνικού λαού]. Το ποσοστό των καπιταλιστών στο Κόμμα αυξήθηκε έτσι σε 33,9% το 2004 (Εθνική Ένωση Βιομηχανίας και Εμπορίου). Συνεπώς, το ποσοστό των καπιταλιστών στο Κόμμα υπερβαίνει το ποσοστό των εργατών, των χωρικών και των διανοουμένων μαζί. Οι αριθμοί αυτοί είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει όντως γίνει ένα κόμμα "δύο πρωτοποριών" κι ένα κόμμα του "συνόλου του λαού"…

Η εργατική τάξη εξαθλιώνεται

Η θέση των εργατών και των χωρικών έχει αποδυναμωθεί. Η δημόσια ιδιοκτησία έχει χάσει την κυρίαρχη σημασία της. Επιπλέον, η ευρέως εξαπλωμένη προπαγάνδα λέει ότι η "αγορά" μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Πολλοί εργάτες αποτελούν, για μια ακόμα φορά, το προλεταριάτο που δεν κατέχει τίποτα πέρα από τη δική του εργατική δύναμη. Βιώνουν τις χειρότερες παραβιάσεις, την πιο βαριά εκμετάλλευση και καταπίεση. Οι εργάτες έχουν χάσει το στάτους τους ως ιδιοκτήτες των επιχειρήσεών τους. Ο νόμος ορίζει σαφώς και κατηγορηματικώς ότι η σχέση ανάμεσα στην επιχείρηση και στους εργάτες βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους που προσλαμβάνουν κι εκείνους που προσλαμβάνονται, όπως ορίζεται στη σύμβαση εργασίας. Οι εργάτες έχουν γίνει πια μια δεξαμενή μισθωτών που προσλαμβάνονται και απολύονται κατά τη βούληση της διοίκησης. Πολλές εκτάσεις γης, που ανήκαν σε χωρικούς, έχουν φύγει από τα χέρια τους χωρίς να τους δοθεί δίκαιη αποζημίωση. Πολλοί χωρικοί μεταναστεύουν στις πόλεις στην προσπάθειά τους να βρουν δουλειά, πράγμα που έχει, έτσι κι αλλιώς, πολλές δυσκολίες. Όταν βρίσκουν δουλειά, οι εργασιακές συνθήκες και οι συνθήκες ζωής τους είναι άθλιες. Η πληρωμή τους έχει μειωθεί στο ελάχιστο και είναι εντελώς αναντίστοιχη με την τρομερή αξία που δημιουργούν. Επιπλέον, πολλοί καπιταλιστές έχουν καταφέρει να βρουν τρόπους να αφαιρέσουν όλων των ειδών τις εισφορές από το ήδη χαμηλό μεροκάματο. Επίσης, καθυστερούν με επαίσχυντο τρόπο τις πληρωμές και χρωστούν μεροκάματα. Η εργατική τάξη στην Κίνα ζει σήμερα τόσο σε σχετική όσο και σε απόλυτη φτώχεια. Πολλές επιχειρήσεις αδιαφορούν για τους κανονισμούς του κράτους σχετικά με το μέγιστο αριθμό ωρών εργασίας. Οι εργάτες σε αυτές τις επιχειρήσεις αναγκάζονται να δουλεύουν υπερωρίες, χωρίς να παίρνουν την ανάλογη αμοιβή. Πολλές επιχειρήσεις αμελούν την προστασία των εργατών και τους κανόνες ασφαλείας, με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των ατυχημάτων στα εργοστάσια και των θανάτων στα ορυχεία. Πολλές επιχειρήσεις αρνούνται να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές για τους εργάτες, που αφορούν τραυματισμούς κατά τη διάρκεια της εργασίας, ασθένειες, σύνταξη ή ανεργία, ιδιαίτερα για όσους έχουν έρθει από την επαρχία. Σαν να μην έφταναν αυτά, οι διευθυντές σε πολλές επιχειρήσεις συμπεριφέρονται βίαια στους εργάτες και τους προσβάλλουν, τραυματίζοντας την αξιοπρέπειά τους. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις υποδούλωσης εργατών, όπως δείχνει και η πρόσφατη αποκάλυψη για σκλάβους-εργάτες στα υπόγεια εργοστάσια τούβλων και για περιπτώσεις ανθρώπων που γίνονται "υπηρέτες με σύμβαση" και "εργάτες" σε σκλαβοπάζαρα. Πολλές επιχειρήσεις απαγορεύουν στους εργάτες να σχηματίσουν συνδικαλιστικές ενώσεις, κι έτσι τους αφαιρούν το δικαίωμα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους σε συλλογικό επίπεδο. Πολλές διοικητικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου αδιαφορούν για τις ευθύνες τους ως προς την προστασία των δικαιωμάτων των εργατών, έτσι ώστε οι εργάτες δεν έχουν πού να αναφέρουν τις παραβιάσεις που υφίστανται. Τα τελευταία χρόνια, υπό την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, η εργατική τάξη στην Κίνα ζει σε αθλιότερες συνθήκες από ό,τι η εργατική τάξη στην πλειοψηφία των καπιταλιστικών χωρών. Όλα αυτά τα γεγονότα καταδεικνύουν το θεμελιώδες πρόβλημα ενός κόμματος "δύο πρωτοποριών" και ενός κόμματος του "συνόλου του λαού".

Έπειτα, υπάρχουν πολλά κοινωνικά προβλήματα, καθώς και το πρόβλημα της ιδεολογίας. 29 χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της νέας Κίνας, η διαφθορά σε διάφορα επίπεδα της κυβέρνησης είχε εξαλειφθεί – αλλά τώρα έχει ξανακάνει την εμφάνισή της. Τα προβλήματα της πορνείας, των τυχερών παιχνιδιών, των ναρκωτικών, της απάτης κι άλλων παράνομων δραστηριοτήτων, που είχαν εξαλειφθεί, έχουν επανεμφανιστεί σε ευρεία κλίμακα και σε πλήρη ισχύ. Πολλές ακόμα δραστηριότητες του υποκόσμου έχουν επίσης πολλαπλασιαστεί και εξαπλωθεί. Στο παρελθόν, ο Μαρξισμός και η Σκέψη Μάο Τσετούνγκ κυριαρχούσαν στην ιδεολογία, αλλά τώρα έχουν περιθωριοποιηθεί τόσο στη σφαίρα της προπαγάνδας όσο και στην εκπαίδευση. Συγχρόνως, πολλές πτυχές του αστικού φιλελευθερισμού, του ρεβιζιονισμού, της εγωκεντρικής ιδεολογίας, της λατρείας του χρήματος και όλων των ειδών της εκφυλισμένης και εκμεταλλευτικής ιδεολογίας έχουν κατακλύσει την κοινωνία μας.

Ερωτήματα και διαπιστώσεις

Με μεγάλο πόνο στις καρδιές μας, καθώς αντιμετωπίζουμε όλα τα παραπάνω, ρωτάμε: Όταν η ιδιωτική ιδιοκτησία έχει αντικαταστήσει τη δημόσια ιδιοκτησία ως κυρίαρχη μορφή ιδιοκτησίας και, συνεπώς, έχει δημιουργήσει μια πολωμένη κοινωνία με τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, υπάρχει ακόμα οικονομική βάση για το σοσιαλισμό μας; Όταν ένα Κόμμα δέχεται στους κόλπους του καπιταλιστές εκμεταλλευτές και, την ίδια στιγμή, αποδυναμώνει την εργατική τάξη, μπορεί αυτό το Κόμμα να είναι ακόμα η πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Με αυτή την τρέχουσα οικονομική βάση και υπό την ηγεσία ενός Κόμματος, όπως αυτό είναι τώρα, μπορούμε να έχουμε μια δημοκρατική δικτατορία υπό την ηγεσία του προλεταριάτου με τους εργάτες και τους χωρικούς να συμμαχούν υπό την καθοδήγηση του Μαρξισμού; Αν διατηρήσουμε τις τρέχουσες συνθήκες και τις αφήσουμε να αναπτυχθούν, μπορεί η δομή μας να συνεχιστεί και να προωθήσουμε το δρόμο προς το σοσιαλισμό; Μπορεί ακόμα η χώρα μας να διατηρήσει την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία και αυτονομία; […]

Ο Ντενγκ Χσιάοπινγκ απέτυχε να δώσει έμφαση στην εξέταση των λαθών που έκαναν οι ηγέτες του Κόμματος, επιτρέποντας στα υψηλά κομματικά στελέχη και στους γιους και στις κόρες τους να αναμιχθούν με το εμπόριο και τις επιχειρήσεις. Το αποτέλεσμα αυτών των δραστηριοτήτων ήταν η μετατροπή μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος σε καπιταλιστές και το άνοιγμα του Κόμματος ώστε να εισέλθει σε αυτό η αστική τάξη. Αυτό ήταν ένα βαρύ σφάλμα που παραβίαζε τις Τέσσερις Βασικές Αρχές (**) και το καταστατικό του Κόμματος. Προκάλεσε βαριά δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία στις πλατιές λαϊκές μάζες και ήταν η κύρια εσωτερική αιτία για την πολιτική έκρηξη. […] Η πολιτική του Ντενγκ άνοιξε το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις και επέτρεψε στα κομματικά μέλη να επιδοθούν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, έδεσε χειροπόδαρα το προλεταριάτο και τους εργαζόμενους, εμποδίζοντάς τους να αγωνιστούν ενάντια στην αστική τάξη. […]

Δυστυχώς, οι κανονισμοί που σαφώς ορίζονται στο καταστατικό του Κόμματος και στο Σύνταγμα έχουν παραβιαστεί, αλλάξει ή καταστεί χωρίς νόημα. Η μεταρρύθμιση της οικονομικής διαχείρισης έχει μετατραπεί σε "δομική μεταρρύθμιση των επιχειρήσεων", που στην πραγματικότητα οδήγησε σε αλλαγές στην ιδιοκτησία, ή και στην ιδιωτικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ατομική ιδιοκτησία έχει γίνει κυρίαρχη στην εθνική μας οικονομία. Έγινε η αιτία ώστε το βασικό οικονομικό σύστημα, όπως αυτό διατυπώνεται στο καταστατικό του Κόμματος και στο Σύνταγμα, να καταρρεύσει! Οι σχέσεις παραγωγής καθορίζουν την κοινωνική φύση μιας χώρας. Και αυτό αποδεικνύεται από ό,τι συνέβη όταν η δημόσια ιδιοκτησία έπαψε να είναι η κυρίαρχη μορφή ιδιοκτησίας! Πρέπει να υπάρχει αποφασιστικότητα για να ανατρέψουμε τη μεταρρύθμιση της ιδιωτικοποίησης μία και καλή. Πρέπει να υπάρξει αποφασιστικότητα για να μπορέσουμε να κάνουμε όσα πρέπει ώστε να ανατρέψουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις. […]

Οι ζαχαρένιες οβίδες

Εσωτερικά η αστική τάξη εξαπέλυσε τις επιθέσεις της στοχεύοντας τους κυβερνητικούς αξιωματούχους με "ζαχαρένιες οβίδες" και πρόσφερε χρήματα ως αντάλλαγμα για τη δύναμη που κατέχουν. Επιπλέον, διαμορφώθηκε μια στενή σύνδεση ανάμεσα στους αξιωματούχους και τους επιχειρηματίες, που τώρα έχουν γίνει ένα και το αυτό. Ακολουθώντας το παράδειγμα υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων, άλλοι αξιωματούχοι σε διάφορα κυβερνητικά κλιμάκια έχουν επίσης διαφθαρεί και χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να συσσωρεύσουν πλούτο στα ονόματα των συζύγων τους. Αυτού του είδους η διαφθορά έχει αδιάκριτα οδηγήσει σε θεμελιώδεις αλλαγές στη φύση του καθεστώτος. Ήδη το 1985, όταν όλη αυτή η διαφθορά μόλις που έκανε την εμφάνισή της, ο Τσεν Γιουν τόνιζε: "Αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το άνοιγμα προς τον έξω κόσμο και η εφαρμογή πιο ευέλικτων πολιτικών στο εσωτερικό, κάποιοι σύντροφοι στο Κόμμα, στην κυβέρνηση και στο στρατό βιάστηκαν, μαζί με τους γιους και τις κόρες τους, να ανοίξουν επιχειρήσεις. Σύμφωνα με αρκετές έρευνες που διεξάχθηκαν σε πόλεις και επαρχίες, από το τελευταίο τέταρτο της περασμένης χρονιάς άνοιξαν πάνω από 20.000 επιχειρήσεις. Η πλειοψηφία αυτών των επιχειρήσεων άνοιξαν μέσω των διασυνδέσεων ανάμεσα σε αυτούς τους αξιωματούχους και σε παράνομες επιχειρήσεις τόσο του εξωτερικού όσο και εγχώριες. Χρησιμοποίησαν τα παραθυράκια της μεταρρύθμισης για να κάνουν όλων των ειδών τις παράνομες συμφωνίες, όπως παράνομες αγορές και πωλήσεις, δωροδοκίες και αποδοχές δωροδοκίας, πληρωμές κάτω από το τραπέζι, πλαστογράφηση αρχείων, φοροδιαφυγή, παραγωγή και πώληση νοθευμένων φαρμάκων και νοθευμένου κρασιού, δολοφονίες, πώληση και επίδειξη πορνογραφικού υλικού και εκπόρνευση γυναικών. Όλα αυτά τα αίσχη είναι πραγματικότητα. Το μοντέλο που υπαγορεύει ότι "μόνο τα χρήματα έχουν σημασία" εκφυλίζει την ιδεολογία και διαβρώνει έντονα το Κόμμα και την κοινωνία μας. Θέλουμε να χτίσουμε το σοσιαλισμό και πρέπει να δείξουμε αποφασιστικότητα στο να μπλοκάρουμε και να ξεριζώσουμε αυτές τις άσχημες, διαβολικές σκέψεις και συμπεριφορές. Πρέπει να κινητοποιήσουμε και να οργανώσουμε το Κόμμα μας και όλες τις κοινωνικές δυνάμεις για να αγωνιστούν κατά των φαινομένων αυτών με ύψιστη αποφασιστικότητα". (Συλλογή Έργων του Τσεν Γιουν, τόμος ΙΙΙ, σελ. 355, 356).

Η Λερναία Ύδρα της διαφθοράς

Από τότε έχουν περάσει είκοσι χρόνια και κατά τη διάρκειά τους η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου έχουν εκδώσει πολλά έγγραφα κι έχουν συλλάβει και τιμωρήσει αρκετά μεγάλο αριθμό διεφθαρμένων αξιωματούχων. Αλλά ποιο είναι το αποτέλεσμα; Σε σύγκριση με πριν είκοσι χρόνια, όλα τα παραπάνω εγκλήματα δεν έχουν μειωθεί καθόλου. Τουναντίον, έχουν αυξηθεί. Επιπλέον, αυτές οι εγκληματικές υποθέσεις είναι τώρα πολύ πιο σοβαρές από ό,τι πριν. Γιατί στην αρχή της Δημοκρατίας, μετά την εκτέλεση των Λιου Κινγκσάν και Ζανγκ Ζεσάν, κατά τη διάρκεια της κίνησης των "Τριών Αντί", δεν υπήρχαν σοβαρές περιπτώσεις διαφθοράς ή δωροδοκίες επί τριάντα ολόκληρα χρόνια; Και τώρα, ακόμα και μετά από τόσες πολλές ακόμα συλλήψεις κι εκτελέσεις, γιατί εμφανίζονται περισσότερες υποθέσεις διαφθοράς και δωροδοκίας; Όπως τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, γεννιούνται περισσότερα για καθένα που κόβεται. Η βασική αιτία είναι ότι δεν έχουν εξαλειφθεί το έδαφος και οι συνθήκες που γεννούν τη διαφθορά και τα εγκλήματα, και οι στενές σχέσεις ανάμεσα στους κυβερνητικούς αξιωματούχους και στις διάφορες ομάδες συμφερόντων παραμένουν ανέπαφες. Όταν δεν αντιμετωπίζεται η βασική αιτία, δεν είναι δυνατό να εξαλειφθεί η κυβερνητική διαφθορά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί καθαροί και δίκαιοι αξιωματούχοι στις κυβερνήσεις μας, που εργάζονται σκληρά για να υπηρετήσουν το λαό. Όμως, οι πολυάριθμες υποθέσεις διαφθοράς, δωροδοκίας κι άλλων παράνομων συμφωνιών είναι πολύ σοβαρές. Σε κάποιους οργανισμούς η θεμελιώδης φύση της κυβέρνησης έχει αλλάξει. Η υπόθεση που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας σχετικά με το παράνομο εργοστάσιο τούβλων στην επαρχία Σανχσί δεν είναι ένα μεμονωμένο και τυχαίο περιστατικό. Υπάρχουν, εδώ και πολύ καιρό, πολλά ανάλογα. Όταν οι εργάτες σε αυτά τα μέρη ζούσαν και εργάζονταν σε τέτοιες φοβερές συνθήκες (που θυμίζουν κόλαση επί γης) και τους μεταχειρίζονταν χειρότερα από ζώα, πού ήταν η οργάνωση του Κόμματος; Πού ήταν η κυβέρνηση; Πού ήταν το Τμήμα Δημόσιας Ασφάλειας; Πού ήταν οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου; Προτού τα ΜΜΕ αναδείξουν αυτή την υπόθεση, όχι μόνο οι άνθρωποι στο Κόμμα και στην κυβέρνηση δεν έσωσαν όσους καταπιέζονταν βάρβαρα σαν σκλάβοι, αλλά σιωπηλά ενέκριναν ή ακόμα και κάλυψαν τα εγκλήματα των καπιταλιστών. Αλήθεια, αυτού του είδους η κυβέρνηση κι αυτού του είδους οι αξιωματούχοι είναι τα εργαλεία της δικτατορίας ποιας τάξης;

Η αστική τάξη εξαπέλυσε τις επιθέσεις της στη δημοκρατική δικτατορία του λαού, τόσο από μέσα όσο και απ’ έξω. Η εσωτερική επίθεση είναι πιο επικίνδυνη. Όπως λέγεται: "Ο ευκολότερος τρόπος να επιτεθεί κανείς και να πάρει ένα κάστρο είναι από μέσα". Αν δεν εξαλείψουμε τις ομάδες που υπερασπίζονται τα κεκτημένα συμφέροντα, τα οποία βασίζονται στο στενό δεσμό ανάμεσα στους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους επιχειρηματίες, δεν υπάρχει τρόπος να λύσουμε εκ βάθρων τα προβλήματα της δωροδοκίας και της διαφθοράς, προκαλώντας έτσι τη μεγάλη δυσαρέσκεια των μαζών και διασκορπώντας όλες τις δυνάμεις που θα μπορούσαμε να ενώσουμε, ή ακόμα επιτρέποντας σε εκείνες τις δυνάμεις να χρησιμοποιηθούν από την αντιπολίτευση εναντίον μας. Αντικειμενικά μιλώντας, το αποτέλεσμα θα καταλήξει να βοηθά τις επιθέσεις της αστικής τάξης απ’ έξω και να κάνει τη "χρωματιστή επανάστασή" της εφικτή. […]

Κόμμα "όλου του λαού"

Το 16ο Συνέδριο του Κόμματος άλλαξε τη φύση του σε "πρωτοπορία του προλεταριάτου και, την ίδια στιγμή, πρωτοπορία του κινέζικου λαού και του κινέζικου έθνους". Γι’ αυτό, το Κόμμα έγινε "ένα κόμμα για το σύνολο του λαού" (που περιλαμβάνει, δηλαδή, όλες τις τάξεις του κινέζικου λαού). Σύμφωνα μ’ αυτόν το νέο κανονισμό, το Κόμμα επιτρέπει ακόμη και στους καπιταλιστές που δεν είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τις πρακτικές εκμετάλλευσης, όπως και σε "προοδευτικούς άλλων κοινωνικών τάξεων", να μπουν στο Κόμμα. Αυτή ήταν μια στροφή 180 μοιρών, που άλλαξε θεμελιωδώς τη φύση του Κόμματός μας και τα πρότυπα που ακολουθούνται για την είσοδο στο Κόμμα που τέθηκαν κατά την ίδρυσή του. Πώς συνέβη αυτή η μεγάλη στροφή; Πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουμε; Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι όσον αφορά το τι συνέβη και να καταλάβουμε τις αιτίες αυτής της αλλαγής.

1. Με την ανάδειξή της, η νέα αστική τάξη απαιτεί να μπει στο Κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Η ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας σημαίνει τη διαμόρφωση και ανάπτυξη της νέας αστικής τάξης. Κατά τη διάρκεια των δέκα χρόνων ανάμεσα στο 1995 και το 2005, οι ιδιώτες επιχειρηματίες (καπιταλιστές) πενταπλασιάστηκαν, από 660.000 σε 4,3 εκατομμύρια. Οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις αυξήθηκαν από 8,22 εκατομμύρια σε 47,15 εκατομμύρια. Το κεφάλαιο αυτών των επιχειρήσεων αυξήθηκε από 226,2 δισεκατομμύρια RMB [ρενμίν μπάο, το νόμισμα της Κίνας] σε 6,131 τρισεκατομμύρια RMB, δηλαδή αύξηση κατά 26 φορές. Συγκρίνετε τη νέα αστική τάξη το 2005 με την εθνική αστική τάξη το 1956, πριν μεταμορφωθεί: Ο αριθμός των επιχειρήσεων το 1956 ήταν μόνον 160.000, αλλά το 2005 ήταν 26,8 φορές μεγαλύτερος. Όσον αφορά τον αριθμό των εργαζομένων, υπήρχαν 2,5 εκατομμύρια το 1956 και 18,8 φορές παραπάνω το 2005. Όσον αφορά το ποσό του κεφαλαίου, αυτό ήταν 2,4 δισεκατομμύρια RMB το 1956, αλλά μέχρι το 2005 αυξήθηκε 639 φορές! Η φύση της βασικής τάξης είναι αυτή που καθορίζει ότι η νέα αστική τάξη απαιτεί η Κίνα να μεταστραφεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Για να πραγματοποιηθεί αυτή η απαίτηση και υπό τις τρέχουσες συνθήκες, ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος είναι να μπουν στο Κομμουνιστικό Κόμμα, έτσι ώστε να μπορούν να εργαστούν από μέσα και να αποτρέψουν το Κόμμα από το στόχο του σοσιαλισμού.

2. Πολλά ισχυρά στελέχη του Κόμματος έχουν ήδη γίνει καπιταλιστές, αλλά παραμένουν μέλη του Κόμματος. Τέτοιες πρακτικές έχουν καταλύσει τη θεμελιώδη αρχή του να μην επιτρέπεται σε εκμεταλλευτές να μπουν στο Κόμμα, και για πρώτη φορά καταλύθηκε σοβαρά το καταστατικό του. Κατά τη διάρκεια των μεταρρυθμίσεων, επιτρεπόταν στους επικεφαλής (διευθυντές) των κρατικών επιχειρήσεων να αγοράζουν κρατική ιδιοκτησία (με την επονομαζόμενη διοικητική εξαγορά), που κατέληξε "να μετατρέψει τη δημόσια ιδιοκτησία σε ιδιωτική περιουσία και τα μέλη του Κόμματος σε αφεντικά". Πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι γιοι, οι κόρες κι άλλοι συγγενείς τους καθώς κι εκείνοι που εργάζονται για αυτούς έγιναν καπιταλιστές. Αυτοί αποτελούν την πιο ισχυρή ομάδα μέσα στη νέα αστική τάξη. Σύμφωνα με τις αρχές του Κόμματός μας από την ίδρυσή του, εκείνοι που έχουν γίνει εκμεταλλευτές θα πρέπει "χωρίς διάκριση να αποκλείονται από το Κόμμα". Σύμφωνα όμως με τη νέα πολιτική του Κόμματος, τα μέλη αυτά έχουν ως επιδίωξη τη μεταρρύθμιση προκειμένου "να γίνουν πλούσιοι πρώτοι από όλους". Πολλοί από αυτούς ήταν γιοι, κόρες κι άλλοι συγγενείς υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων, ή υψηλόβαθμοι σύντροφοι. Δεν ήταν μόνο οι πιο ισχυροί, αλλά είχαν και τη μεγαλύτερη στήριξη από αυτούς τους αξιωματούχους. Το 1989, η Κεντρική Επιτροπή έκανε μια πολύ σημαντική υποχώρηση, όταν δήλωσε: "Αυτά τα μέλη του Κόμματος πρέπει να υπακούουν αυστηρά στις πολιτικές και τους νόμους του κράτους, να συμπεριφέρονται δίκαια στους εργάτες και να χρησιμοποιούν τα κέρδη τους για να αναπτύξουν την παραγωγή ή επιχειρήσεις που βελτιώνουν την κοινωνική ευημερία. Αν ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις, θα τους επιτραπεί να διατηρήσουν την ιδιότητα του μέλους του Κόμματος". Είναι ολοφάνερο ότι αυτές οι απαιτήσεις θα πρέπει να αποτελούν πρότυπα για τους νομιμόφρονες καπιταλιστές, αλλά όχι για μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος! Αυτός ο κανονισμός σιωπηλά εγκρίνει την πολιτική ότι ακόμα και άνθρωποι που δεν είχαν εγκαταλείψει τις πρακτικές εκμετάλλευσης επιτρέπεται να συμμετέχουν στο Κόμμα. Παραβιάζει έτσι το καταστατικό του Κόμματός μας όσον αφορά τη φύση του Κόμματος και τα πρότυπα για τα μέλη του. Αυτός ο κανονισμός άνοιξε το δρόμο για "να γίνουν κάποια μέλη του Κόμματος καπιταλιστές" και επίσης "για τους καπιταλιστές να γίνουν μέλη του Κόμματος".

3. Δηλώσαμε νωρίτερα ότι το ποσοστό των μελών του Κόμματος που είναι καπιταλιστές αυξήθηκε από 13,1% το 1993, σε 29,9% το 2001. Σύμφωνα με μια έρευνα για τα χαρακτηριστικά των καπιταλιστών μελών του Κόμματος, το 78,6% των ιδιωτικών επιχειρήσεων ανήκουν σε μέλη του Κόμματος! Αυτοί έγιναν καπιταλιστές αγοράζοντας κρατικές ή συνεταιριστικές επιχειρήσεις από "υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους" (το 43,4% του συνόλου), ενώ οι γιοι και οι κόρες κυβερνητικών αξιωματούχων και άλλα μέλη του Κόμματος, που διοικούσαν επιχειρήσεις, φτάνουν το 35,2%. Από την άλλη, οι καπιταλιστές που έγιναν μέλη του Κόμματος ήταν 21,4% του συνόλου. ("Μελέτη για τους τρέχοντες ιδιώτες επιχειρηματίες", "Έκθεση για τις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις της Κίνας, 1999", "Έκθεση για τις Ιδιωτικές Επιχειρήσεις της Κίνας, 2002"). Και όλα αυτά επιτεύχθηκαν όταν ακόμα το καταστατικό του Κόμματος απαγόρευε στους καπιταλιστές να γίνουν μέλη του!

Από τη διαδικασία που αναφέρθηκε προηγουμένως είναι σαφές ότι η αλλαγή έχει τη ρίζα της στην ιδιωτικοποίηση της οικονομίας. Αφού η οικονομική βάση άλλαξε, αργά ή γρήγορα και το εποικοδόμημα θα ήταν υποχρεωμένο να αλλάξει. Υπάρχουν δύο μεγάλες ομάδες στη νέα αστική τάξη. Η μία περιλαμβάνει αυτούς που έγιναν καπιταλιστές όντας έξω από το Κόμμα, και η δεύτερη ομάδα αποτελείται από αυτούς που έχουν την εξουσία στο Κόμμα και θέλουν να πάρουν τον καπιταλιστικό δρόμο (οι αστοί μεταρρυθμιστές). Αυτές οι δύο μεγάλες ομάδες έχουν συνενωθεί, αλλά η δεύτερη είναι που έχει το ρόλο-κλειδί. Διαθέτουν τον έλεγχο της εξουσίας και καταστρατήγησαν το καταστατικό και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματος. Επωφελήθηκαν από την αδυναμία του Κόμματός μας εξαιτίας της έλλειψης ενός συστήματος δημοκρατικού ελέγχου, και προχώρησαν καταστρέφοντας τις βασικές αρχές του Κόμματός μας βήμα το βήμα. Αφού το Κόμμα άλλαξε τη βασική του φύση ως πρωτοπορία του προλεταριάτου, τη θεωρία του, τη γραμμή του και το στόχο του, ήταν αναμενόμενο ότι και οι πολιτικές του θα έπρεπε να αλλάξουν. Η βασική φύση του προβλήματος είναι η ίδια, άσχετα από το πώς πλασάρονται αυτοί. Υπάρχουν πάρα πολλά κομματικά μέλη, ιδίως εργάτες και αγρότες, που είναι αποφασισμένοι να υπερασπίσουν το σοσιαλισμό. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλά κομματικά στελέχη, ειδικά οι βετεράνοι, που είναι αποφασισμένα να υπερασπίσουν το σοσιαλισμό, και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες χρησιμοποίησαν όλα τα δυνατά μέσα για να ξεσηκώσουν ακούραστο αγώνα ενάντια στους αστούς μεταρρυθμιστές. Παρ’ όλα αυτά, προκειμένου να ανατρέψουμε την πορεία προς τον καπιταλιστικό δρόμο, πρέπει να επιμείνουμε στην αποκατάσταση της φύσης του Κόμματος ως πρωτοπορίας του προλεταριάτου. Διαφορετικά, όχι μόνο δεν θα μπορεί το Κόμμα να καθοδηγήσει τις πλατιές μάζες στο δρόμο του σοσιαλισμού, αλλά θα γίνει το εργαλείο για την αστική τάξη ώστε να βαθύνει την καπιταλιστική παλινόρθωση και να εκμεταλλευθεί, καταπιέσει, ξεζουμίσει ακόμα πιο βάρβαρα τις πλατιές εργατικές και αγροτικές μάζες. Αυτό δεν επιτρέπεται με τίποτα. […]

Δύο επιλογές

Τώρα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή κι έχουμε απομείνει μόνο με δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να αντιστρέψουμε αποφασιστικά την κατάσταση και να επαναφέρουμε το Κόμμα ως πρωτοπορία του προλεταριάτου, να ξαναφέρουμε τη σοσιαλιστική δημόσια ιδιοκτησία στην κυρίαρχη θέση της και να υπερασπίσουμε τις Τέσσερις Βασικές Αρχές, ώστε να εγκαινιαστεί η εποχή που ο λαός θα είναι ο αφέντης της χώρας μας. Τότε θα έχουμε καθαρή πολιτική, οικονομική ανάπτυξη και βελτίωση των συνθηκών ζωής, και θα προχωρήσουμε σε μια νέα σελίδα στο σοσιαλιστικό μας εκσυγχρονισμό, όπου η ευημερία θα είναι κοινή για όλους. Η δεύτερη επιλογή είναι να συνεχίσουμε στον ίδιο λαθεμένο δρόμο ενός "κόμματος για όλους" και στην ιδιωτικοποίηση, τσαλαπατώντας και παραβιάζοντας τις Τέσσερις Βασικές Αρχές, καταλήγοντας σε μια ακόμα πιο πολωμένη κοινωνία κι ακόμα μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, καθιστώντας ακόμα πιο βασανιστική τη ζωή για τις πλατιές μάζες και μετατρέποντας την Κίνα σε ημιαποικιακή χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό. Η πρώτη επιλογή μάς φέρνει, αν και με πολλές δυσκολίες, σε ένα ηλιόλουστο μονοπάτι. Δεν είναι πολύ αργά για να "επισκευάσουμε το υποστατικό τώρα που τα πρόβατα έχουν φύγει". Η δεύτερη επιλογή είναι ένας αδιέξοδος δρόμος, δίχως ελπίδα. Ασχέτως του αν κάποιος χρησιμοποιεί την κόκκινη σημαία για να τυλίξει ένα λευκό πακέτο ή αν σηκώνει φανερά τη λευκή σημαία, ο μόνος δρόμος στον οποίο μπορεί αυτό να μας οδηγήσει είναι να επαναλάβουμε την εμπειρία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή τη διάλυση του Κόμματος και της χώρας. […]

Υπογράφουν 170 στελέχη και βετεράνοι, μεταξύ των οποίων:

• Λι Τσενγκρούι (καθηγητής πανεπιστημίου και πρώην διοικητής της Κρατικής Στατιστικής Υπηρεσίας)
• Χαν Ξιγιά (πρώην γραμματέας της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργασίας)
• Κινγκ Ζονγκντά (πρώην υπουργός Χημικής Βιομηχανίας)
• Χαν Σουιγίνγκ (πρώην υποδιευθυντής της Κεντρικής Κομματικής Σχολής)
• Ζενγκ Τιανχσιάνγκ (πρώην πρόεδρος του Ανώτατου Λαϊκού Δικαστηρίου)
• Ταν Ρονγκχούα (δεύτερος κομματικός γραμματέας της 11ης Στρατιάς, βετεράνος του Κόκκινου Στρατού)
• Μα Νινγκ (πρώην διοικητής της Πολεμικής Αεροπορίας, εθνικός ήρωας, μέλος της πρώτης Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης)
• Λιν Πογιέ (πρώην διευθυντής του Κέντρου Μελέτης του Μαρξισμού στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Άμυνας)
• Κιν Γιούν (πρώην καθηγήτρια της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών)
• Χσιάο Γιπίνγκ, Βέι Τσενξού, Βου Ξιονγκτσένγκ (καθηγητές της Κεντρικής Κομματικής Σχολής, βετεράνοι του Κόκκινου Στρατού)
• Γιανγκ Γιονγκκίν (πρώην αντιπρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργασίας)
• Γιαν Ντενγκγιά (καθηγητής Γεωλογίας, βετεράνος του Κόκκινου Στρατού)
• Χαν Ντεκιάνγκ (καθηγητής του Πανεπιστημίου Αεροναυπηγικής του Πεκίνου)
• Ντονγκ Λεπού (διευθυντής της Εκδοτικής Εταιρίας της Σαγκάης, βετεράνος της Νέας 4ης Στρατιάς)
• Γιανγκ Γιουνχσουάν (πρώην υποδιοικητής του Γραφείου Πολιτικής Προπαγάνδας της Στρατιωτικής Ζώνης του Γενάν)
• Γκου Ζενγκχούα (συνταξιούχος δημοσιογράφος, βετεράνος της Νέας 4ης Στρατιάς)
• Ζανγκ Γιαντσένγκ (πρώην κομματικός γραμματέας του Πανεπιστημίου του Βουχάν)
• Λιν Ζεζόνγκ (συνταξιούχος εργάτης των Ναυπηγείων του Βουχάν)
• Γιου Μπαντσί (συνταξιούχος, βετεράνος του Γενάν)
• Μπάο Γιαφάνγκ (πρώην γραμματέας της Ομοσπονδίας Γυναικών του Γενάν)

(*) Σ.τ.Μ.: Η επιστολή αυτή στάλθηκε στα ηγετικά κλιμάκια του Κινεζικού Κ.Κ. το Σεπτέμβρη του 2007, δηλαδή στις παραμονές του 17ου Συνεδρίου του. Υπογράφεται συνολικά από 170 στελέχη, στην πλειοψηφία τους βετεράνους του Κόμματος (ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις της καταστολής εναντίον των πρωτεργατών της πρωτοβουλίας). Δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά στο HuaYue Online Forum και προκάλεσε μεγάλη συζήτηση, κυρίως επειδή ήταν η πρώτη φορά που τόσο μεγάλος αριθμός παλιών ηγετικών στελεχών τάχθηκαν ανοιχτά εναντίον της πολιτικής της κινεζικής ηγεσίας. Παρά την "προσεκτική" διατύπωση που χρησιμοποιήθηκε στη σύνταξη αυτής της ανοιχτής επιστολής, πολλοί από όσους την υπέγραψαν διώχθηκαν διοικητικά και, ορισμένοι, και ποινικά από τις αρχές του Πεκίνου. Εδώ δημοσιεύονται εκτενή αποσπάσματα (οι μεσότιτλοι είναι της ελληνικής σύνταξης). Το πλήρες κείμενο, στα αγγλικά, θα δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ.

(**) Σ.τ.Μ.: Οι Τέσσερις Βασικές Αρχές είναι: "1. Πρέπει να συνεχίσουμε στο σοσιαλιστικό δρόμο, 2. Πρέπει να υπερασπίσουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου, 3. Πρέπει να υπερασπίσουμε τον ηγετικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, 4. Πρέπει να υπερασπίσουμε το Μαρξισμό-Λενινισμό-Σκέψη Μάο Τσετούνγκ". Υιοθετήθηκαν το 1979, επί Τενγκ Χσιάοπινγκ, και υποτίθεται ότι παραμένουν πάντα σε ισχύ.

---

Καπιταλισμός με απάνθρωπο πρόσωπο

Την τελευταία δεκαετία, έχουν πολλαπλασιαστεί σε ολόκληρη την Κίνα, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο, οι λαϊκές εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες. Στην πλειοψηφία τους αυθόρμητες, αυτές οι εκδηλώσεις έχουν συνήθως αφορμή την έξωση ενοίκων από τα σπίτια τους, το κλείσιμο ή την ιδιωτικοποίηση κρατικών εργοστασίων, την κατάσχεση γης των χωρικών, την επιβολή βαριάς φορολογίας, τη διαφθορά και ατιμωρησία, την ακραία εκμετάλλευση και τη βία που ασκούν εναντίον του πληθυσμού οι εκπρόσωποι του κινεζικού κράτους και οι "επιχειρηματίες". Σύμφωνα με τις στατιστικές των κινεζικών αρχών, το 2004 σημειώθηκαν "74.000 διαμαρτυρίες μικρού, μεσαίου και μεγάλου μεγέθους".

Χαρακτηριστικό παράδειγμα και άγνωστο, όπως σχεδόν όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις, η εξέγερση που σημειώθηκε στις 18/10/2005 στην πόλη Βανγκτζού της νοτιοδυτικής επαρχίας Σετσουάν. Το πρωί εκείνης της μέρας, ένας βαρυφορτωμένος εργάτης σκόνταψε πάνω στη σύζυγο του διευθυντή της τοπικής Εφορίας. Ενώ ζητούσε συγγνώμη, ο εφοριακός τον έριξε στο έδαφος κι άρχισε να τον χτυπά αλύπητα με ένα μπαστούνι μπροστά σε δεκάδες έκπληκτους εργάτες. Του έσπασε το πόδι και φώναζε ότι, αν θέλει, μπορεί και να τον σκοτώσει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Στο μεταξύ, κατέφτασε η αστυνομία, και το πλήθος είδε κατάπληκτο τους αστυνομικούς να χαιρετούν με σεβασμό τον "κύριο διευθυντή". Οι εξαγριωμένοι πλέον εργάτες απαίτησαν να συλληφθεί, αλλά οι αστυνομικοί τον φυγάδευσαν.

Τα νέα για τον ξυλοδαρμό του εργάτη από τον εφοριακό και την προκλητική στάση της αστυνομίας εξαπλώθηκαν σύντομα στις εργατικές γειτονιές της πόλης. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι κάτοικοί τους, κακοπληρωμένοι ή άνεργοι, ταπεινωμένοι από την εξουσία και τα κάθε είδους αφεντικά, άρχισαν να βαδίζουν σε μεγάλες ομάδες προς το κέντρο της πόλης. Το απόγευμα, 80.000 άνθρωποι είχαν περικυκλώσει τα γραφεία της τοπικής κυβέρνησης στο κέντρο του Βανγκτζού, απαιτώντας "να συλληφθεί ο ένοχος" και "να αποζημιωθεί ο τραυματισμένος συνάδελφος". Η απόπειρα της αστυνομίας να διαλύσει τη συγκέντρωση προκάλεσε όξυνση. Οι εργάτες και οι άνεργοι αντεπιτέθηκαν μαζικά με πέτρες και λοστούς, έκαψαν αστυνομικά οχήματα και κατέστρεψαν την είσοδο των κυβερνητικών γραφείων. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μέχρι αργά τη νύχτα, και οι αρχές κουβάλησαν χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιωτικούς από γειτονικές περιοχές ώστε να καταφέρουν να ελέγξουν το εξαγριωμένο πλήθος.

Τέτοιου είδους ξεσπάσματα οργής και απόγνωσης αποτελούν καθημερινότητα στην Κίνα του "σοσιαλισμού της αγοράς"… Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμη δυνάμεις της Αριστεράς που θεωρούν την Κίνα "σοσιαλιστική χώρα" και εξακολουθούν να έχουν θερμές σχέσεις με το κινεζικό "κομμουνιστικό κόμμα". Το κόμμα των πιο διεφθαρμένων, λυσσασμένων, απάνθρωπων και ξεδιάντροπων καπιταλιστών!