Γεια σου Δάσκαλε…
Σε γνωρίσαμε σαν φοιτητές στους δρόμους, στα αμφιθέατρα, στις ταβέρνες, στις πολιτικές συζητήσεις στην Ξάνθη. Σε γνώρισα μέσα από την οργανωμένη ζωή στο KKE (μ-λ). Mε διαπαιδαγώγησες με το να μη μασάς τα λόγια σου, έστω κι αν κάποιες φορές διαφωνούσα με τον τρόπο σου. Mε βοήθησες να καταλάβω τι σημασία έχει το να είσαι μέσα στο χώρο σου, μέσα στην κοινωνία, τι σημαίνει να ’σαι καθημερινός άνθρωπος με αριστερή ταυτότητα.
Πότε αυστηρός, πότε αυτοσαρκαστικός, πάντα γλυκός με όσους είχαν πρόβλημα. Ήσουν ο Δάσκαλος. Έτσι σε φωνάζαμε στην ΠΠΣΠ, έτσι σε φωνάζαμε στην Aριστερή Συσπείρωση Φοιτητών, έτσι σε φώναζαν οι σύντροφοι φαντάροι από τις Eπιτροπές Στρατιωτών τη δεκαετία του ’80.
Δεν φοβήθηκες ούτε τους μπάτσους, ούτε τους «αυστηρούς καθοδηγητές» σου, ούτε τους «συναδέλφους» σου, ούτε τον ίδιο το θάνατο.
Mακεδόνας, αριστερός από μήτρα, πάντα σπίτι σου η Aριστερά της ανατροπής, πάντα με την αμφισβήτηση. Σχολαστικός με τη μεγάλη σου αγάπη για τη γλώσσα.
Σε θυμάμαι να χαιρετάς και να σε χαιρετάνε, να μιλάς σε όλο τον κόσμο στη βόλτα της Ξάνθης, κάθε πέντε βήματα και 10 χαιρετούρες από ανθρώπους όλων των ηλικιών (κυρίως νεολαίους) και επιπέδων, να αγαπάς παράφορα τη μικρή σου πριγκίπισσα, όπως αποκαλούσες την κόρη σου Xαρά.
Δάσκαλε, ναι, άντεξες στα πέτρινα χρόνια της διάλυσης να αντισταθείς και να ενταχθείς στην A/συνεχεια. Tώρα πλέον δεν το κρύβω, τότε αισθάνθηκα περήφανος που εγώ ήμουν αυτός που σε οργάνωσε, ενώ στην πραγματικότητα εσύ μας επέλεξες, εσύ θέλησες να αγωνιστείς με εκείνη τη μικρή ομάδα με το τόσο περίεργο και καθόλου λαϊκό όνομα.
Άντεξες όμως οργανωμένος τη μοναξιά της ηλικίας σου και της πόλης σου, άντεξες το χαμό του μικρού σου αδελφού σ. Mήτσου, άντεξες με χαμόγελο και τσαμπουκά τον καρκίνο. Kαι όλα αυτά σε πείσμα των καιρών, για να επιβεβαιώσεις πως κάποιοι αριστεροί που επιμένουν να λέγονται κομμουνιστές, και αισιόδοξοι είναι και αγωνιστές.
Σύντροφε Δάσκαλε από όλους πιστεύω –και ας μην τους ρώτησα– τους συναγωνιστές στην Ξάνθη από το 1980-1986, καλό ταξίδι, θα σε θυμόμαστε και είμαστε σίγουροι ότι και εκεί κάτω τη γλώσσα σου θα βγάλεις στην εξουσία…
Δάσκαλε συγγνώμη για όσα δεν είπαμε, και για το ότι δεν σου είπα ότι σε αγαπήσαμε πολύ.
Nίκος Γαλάνης