Για την απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα για την
προεδρεία του ΣΥΝ
Ο Αλέκος Αλαβάνος, επικαλούμενος προσωπικούς λόγους, αποφάσισε να μην είναι υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΝ (τέλη Γενάρη). Ο κόσμος της Αριστεράς που συσπειρώθηκε στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και είδε στο πρόσωπο του Α. Αλαβάνου μια αξιόπιστη φωνή, δικαιολογημένα προβληματίζεται και προσπαθεί να ερμηνεύσει την απόφασή του. Το πλέον φυσικό είναι ο ίδιος να την κάνει πιο σαφή στο άμεσο μέλλον.
Έτσι και με αυτά ο χώρος του ΣΥΝ (και σε ένα βαθμό και του ΣΥΡΙΖΑ) μπαίνει σε μια εσωκομματική περιπέτεια και οι διαβεβαιώσεις πως μεταβαίνει ο χώρος αυτός σε ένα «ήσυχο συνέδριο» κλπ μάλλον θα διασκεδαστούν από τις φυσιολογικές διεργασίες εκλογής νέου προέδρου. Σαν να μην μπορεί να ησυχάσει ο χώρος αυτός και να υπάρχει μέσα σε μια διαρκή διελκυστίνδα εσωτερικών αναμετρήσεων και προστριβών. Φυσικά πολλές από αυτές έχουν πολιτικό χαρακτήρα αλλά και πολλές έχουν έντονο το προσωπικό τόνο από τις ατομικές επιδιώξεις κάθε στελέχους που έχει συνηθίσει να κινείται με ιδιωτικό τρόπο και όχι συλλογικό.
Το τι θα σημάνει η δυαρχία που θα προκύψει από το συνέδριο –πρόεδρος κόμματος, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας- για να μην πούμε τριαχία (συν τον γραμματέα του κόμματος), θα το δούμε σύντομα όταν κάπου θα καταλαγιάσουν οι περαστικές και κινούμενες ισορροπίες μέσα στον ΣΥΝ.
Το ζήτημα που μας αφορά και ίσως έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πόσο επιδρούν όλα αυτά στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, τι μηνύματα στέλνονται προς τον κόσμο της αριστεράς και πως επιδρούν στα εγχειρήματα οι αλλαγές σε ηγετικά κλιμάκια. Από την άποψη αυτή δεν μοιάζει να γίνονται αλλαγές προς υπέρβαση αρνητικών καταστάσεων που ήδη έχουν επισημανθεί, ούτε και να επιλέγεται ένας τρόπος πιο συλλογικός για την αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων.
Είναι καιρός ο κόσμος της αριστεράς να έχει τις δικές του διαδικασίες και να μην πληροφορείται για κρίσιμες εξελίξεις μέσα από τα ΜΜΕ και τις διάφορες διαρροές.
Η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα του αριστερού πόλου πρέπει να υπηρετηθεί πρώτα από όλα μέσα από μια πολιτική γραμμή ανεξαρτησίας από τον αστισμό, με σταθερό βηματισμό προς τα λαϊκά στρώματα και τα προβλήματά τους, με συνεχή παρουσία στους αγώνες και με μια ηγεσία που να υπηρετεί και να εμπνέει τον κόσμο για μια μεγάλη αλλαγή των συσχετισμών προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας.
Προς τα πού η κλωτσιά;
Γράφτηκε στο Βήμα 29/11/07 «Το σίγουρο είναι ότι στον ΣΥΝ κινούνται σε τεντωμένο σχοινί και αναμένουν να φανεί αν η κίνηση Αλαβάνου είναι «κλωτσιά προς στα πάνω» για το κόμμα, ποντάροντας να κερδίσει για μία ακόμη φορά αυτό που λένε «ρίσκο Αλέκου», όπως τότε με την επιλογή Τσίπρα για υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων ή με την υποψηφιότητα του ίδιου ως βουλευτή σε περιφέρεις που δεν ήταν σίγουρη η κατάκτηση έδρας. Για πολλούς πάντως είναι μια «κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα».