Η δήλωση του υπουργού Χρ. Μαρκογιαννάκη για τις πυρκαγιές είναι ίσως ενδεικτική για το τι μας περιμένει και φέτος και τα επόμενα χρόνια. Κυνικά δήλωσε ότι… ελέω βροχών, αλλά κυρίως για λόγους οικονομίας, δεν νοίκιασε πυροσβεστικά αεροπλάνα. Και τι να κάνουμε; Χάθηκαν δυόμισι χιλιάδες στρέμματα πυκνού πευκοδάσους στη Ριτσώνα, κάηκε η Κάρυστος και το Λαύριο. Στο δε Υμηττό, ανενόχλητοι οι καταπατητές, έβαλαν, για μια ακόμη φορά, φωτιά. Τα δάση μας παραμένουν απροστάτευτα. Τα χόρτα που δεν καθαρίζονται είναι εμπρηστικό υλικό. Η “πυροπροστασία” λέξη χωρίς περιεχόμενο. Τα κενά στην Πυρόσβεση πάνω από 5.000.
Αυτό το μείγμα, με τη συνειδητή αδιαφορία και αμέλεια της (εκάστοτε) κυβέρνησης και την επίκληση της οικονομικής κρίσης, είναι όντως εμπρηστικό για τα δάση – όσα πλέον απέμειναν. Η κυβέρνηση δεν κλείνει απλά το μάτι στους εμπρηστές. Τους λέει ανοιχτά: “Προχωρήστε το έργο σας. Κανένας δεν θα σας σταματήσει. Ανοίξτε δουλειές, για να χτίσετε μεζονέτες και συγκροτήματα εκεί που πριν ήταν δάση”.
Το ΠΑΣΟΚ χύνει κροκοδείλια δάκρυα. Αυτό ψήφισε το δασοκτόνο νόμο 3208, το 2003, με τον οποίο αποχαρακτηρίζονται περίπου 10 εκατομμύρια στρέμματα δάσους. Εφιαλτικά νούμερα! Κι είναι το ΠΑΣΟΚ που πρώτο άνοιξε το δρόμο για τις μεγάλες ελλείψεις στους μηχανισμούς πυροπροστασίας και πυρόσβεσης. Αλλά, ακόμη και σήμερα, ούτε λέξη δεν λέει γι’ αυτά τα ζητήματα. Μόνο φθηνή και επιφανειακή αντιπολίτευση κάνει.
Τι μπορούμε να κάνουμε μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Κατ’ αρχάς, να καταγγείλουμε τη δασοκτόνα πολιτική του δικομματισμού. Να απαιτήσουμε άμεσα μέτρα. Και μετά να στηρίξουμε τις εθελοντικές ομάδες, τους συλλόγους των πολιτών, την τοπική αυτοδιοίκηση, όπου παίρνει πρωτοβουλίες, την οργάνωση του λαού με άλλα λόγια, κι όπου δεν υπάρχει, να την προωθήσουμε, προκειμένου, με την ενεργοποίηση των πολιτών, να σωθεί ό,τι –έστω και λίγο– μπορεί να σωθεί.
Γ.Τ.