Η ομιλία της Ελένης Σωτηρίου,
υποψήφιας ευρωβουλευτή, στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ
Μια επιλογή που κάνει αίσθηση!
Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η τοποθέτηση στη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ της Ελένης Σωτηρίου. Για πολλούς λόγους. Πριν από την κατάληξη στο συγκεκριμένο πρόσωπο είχε ξεκινήσει μια έντονη φιλολογία για το αν πρέπει να μπορεί να είναι στη δεύτερη θέση άτομο από την ΚΟΕ, αφού η οργάνωση αυτή έχει ιδιαίτερα κρτική θέση απέναντι στην ΕΕ. Το θέμα το άρπαξαν τα ΜΜΕ και με τις συνήθεις διαρροές ήθελαν να πλήξουν το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, και με αυτόν τον τρόπο. Όταν ανακοινώθηκε το όνομα της Ελένης Σωτηρίου, μιας νέας γυναίκας, εργαζόμενης και συνδικαλίστριας, η εικόνα άλλαξε και η αίσθηση ήταν ιδιαίτερα θετική. Μια φρέσκια παρουσία, ένας άνθρωπος καθημερινός, σαν τον καθένα και την καθεμιά από εμάς, και όχι ένας επαγγελματίας πολιτικός ή ένας επαγγελματίας από αυτούς που κυριαρχούν στον πολιτικό χώρο.
Ακόμα περισσότερο, η επιλογή αυτή φάνηκε να έχει τη γενική επιδοκιμασία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, που με παρατεταμένα χειροκροτήματα υποδέχθηκε την πρώτη δημόσια ομιλία της Ελένης Σωτηρίου στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση ήταν η καλύτερη επιβράβευση μιας απλής, λογικής επιλογής, που αναδεικνύει και τη φρεσκάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Δημοσιεύουμε στη συνέχεια ολόκληρη την ομιλία της Ελένης Σωτηρίου στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επιτρέψτε μου σ’ αυτή την πρώτη μου δημόσια ομιλία, μετά την ανακοίνωση της τοποθέτησής μου στη 2η θέση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, να μην ξεκινήσω με το συνηθισμένο “σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε κ.λπ.”. Κι αυτό γιατί θα ήθελα εξ αρχής να είναι σαφές στο Σώμα και σε όλο το ΣΥΡΙΖΑ ότι βρίσκομαι στη θέση αυτή πρώτον ως μέλος της ΚΟΕ και δεύτερον ως γυναίκα και συνδικαλίστρια στο χώρο της επισφαλούς εργασίας των νέων εργαζομένων. Θα ήθελα επίσης να ξεκαθαρίσω ότι δεν διεκδίκησα αυτή τη θέση, δεν αντιπαρατέθηκα με άλλες συντρόφισσες και συντρόφους για να την κατακτήσω, άλλωστε υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στην Αριστερά μας (και στην ΚΟΕ) με πολύ μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, συνεισφορά από εμένα. Όλες και όλοι ξέρετε ότι η απόφαση είναι συλλογική.
Ο χώρος από τον οποίο προέρχομαι εργασιακά και συνδικαλιστικά, ο χώρος των ιδιωτικών υπαλλήλων, είναι ένας ακόμη χώρος της επισφαλούς εργασίας. Ένας χώρος όπου οι νέες και οι νέοι εργαζόμενοι, η γενιά των 600 ή 700 ευρώ, υφίσταται τον εργασιακό μεσαίωνα και την αδιαφορία του υποταγμένου συνδικαλισμού. Είναι αυτονόητη η δέσμευση ότι δεν θα εγκαταλείψω, ακόμη κι αν εκλεγώ, το χώρο αυτόν, αλλά θα συνεχίσω να είμαι όχι δίπλα αλλά μαζί με τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους μου, μέσα στον αγώνα που κάνουν.
Σαν γυναίκα και εργαζόμενη και συνδικαλίστρια, θα ήθελα ειδικά να απευθυνθώ στους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ για να πω κάτι που θεωρητικά ίσως γνωρίζουν, αλλά τους είναι μάλλον δύσκολο να συνειδητοποιήσουν. Ότι στη διπλή καταπίεση που σαν γυναίκες νιώθουμε χρειαζόμαστε την ενεργητική δική σας συμπαράσταση. Άμεσα. Πρακτικά, όχι μόνο στις διακηρύξεις. Έτσι αλλάζει η κοινωνία. Ρωτώ: Πόσες συντρόφισσες δεν είναι σήμερα εδώ γιατί κρατάνε τα παιδιά; Πόσες συντρόφισσες έχουν χαθεί από την πολιτική και συνδικαλιστική δουλειά, όχι γιατί το θέλουν, αλλά γιατί τις αναγκάζει ο “καταμερισμός καθηκόντων της Αγίας Οικογένειας”; Χρειάζεται να απαντήσουμε, επαναλαμβάνω, άμεσα και πρακτικά, σε τέτοια ζητήματα, να διαμορφώσουμε αιτήματα που να απαντούν σε τέτοια προβλήματα – και βέβαια στα συνολικότερα ζητήματα της καταπίεσης του “μισού του ουρανού”. Χρειάζονται μεγάλες ανατροπές και σε αυτό το επίπεδο.
Γενικότερα, εδώ, στην κορυφαία διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να πω ρητά και κατηγορηματικά ότι θα δώσω μαζί με όλες και όλους εσάς τις μεγάλες μάχες που είναι μπροστά μας, στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Με βάση το πρόγραμμά μας. Με βάση τη διακήρυξή μας για τις ευρωεκλογές. Για να αλλάξουμε το τοπίο. Για να μην πληρώσει ο κόσμος της εργασίας τη βαθύτατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και τη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού. Για να ανατραπεί το πολιτικό σκηνικό. Για να μπει φραγμός στο δικομματικό καρτέλ, που δουλεύει σταθερά με την εναλλαγή, χωρίς όμως καμιά ουσιαστική αλλαγή.
Από την άποψη αυτή, συντρόφισσες και σύντροφοι, ο Δεκέμβρης, η πρώτη εξέγερση που ζήσαμε μέσα στην κρίση, ήταν ένα μεγάλο σχολείο για όλες και όλους μας. Ο Δεκέμβρης της εξεγερμένης νεολαίας απ’ άκρη σ’ άκρη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αλλά και ο Δεκέμβρης του ΣΥΡΙΖΑ, της μόνης κοινοβουλευτικής δύναμης που πήγε ενάντια στην αστική ομοψυχία. Αλλά επίσης, ο Δεκέμβρης της ηρωικής γυναίκας μετανάστριας, συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. Ο Δεκέμβρης μάς δείχνει ότι μπροστά μας βρίσκονται δύσκολες, πολύ δύσκολες, αντιπαραθέσεις – γιατί ο κόσμος του πλούτου, παρά τη βαθιά κρίση στην οποία βρίσκεται, δεν θα παραιτηθεί καθόλου εύκολα από τα κέρδη, τα προνόμια, την εξουσία του πάνω στην κοινωνία, από τα ΜΜΕ του, από την άγρια κατασταλτική του μηχανή, από τις προβοκάτσιες του σε βάρος του κινήματος αλλά και από την τακτική του “διαίρει και βασίλευε”.
Δεν θέλω να σας κρύψω ότι, αναλογιζόμενη το μέλλον, νιώθω πολύ βαρύ το φορτίο. Και η κύρια πηγή αυτοπεποίθησης βρίσκεται στη διπλή συμμετοχή μου, δηλαδή σε μια κομμουνιστική οργάνωση αλλά και στο ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν μέχρι σήμερα συμβάλει καθοριστικά στο να υπάρξουν σημαντικές νίκες για το λαό.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, συντρόφισσες και σύντροφοι, έχουμε ανάγκη τις νίκες. Όμως έχουμε ανάγκη και τους ανυποχώρητους αγώνες, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξουν οι νίκες – μην έχουμε αυταπάτες ότι θα έρθουν με εύκολο τρόπο, με θεσμικές παρεμβάσεις, που κι αυτές μπορεί να συμβάλλουν, αλλά δεν μπορεί να είναι εκεί το κέντρο βάρους. Αλλά επίσης, για να υπάρξουν αυτοί οι ανυποχώρητοι αγώνες, έχουμε ανάγκη από μια Αριστερά που, όπως σωστά διατρανώσαμε, δεν θα κάνει “ούτε βήμα πίσω”, αλλά θα είναι πραγματικά γειωμένη μέσα στο λαό.
Μέσα σ’ αυτούς τους μικρούς καθημερινούς αγώνες, μέσα από τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες για τα προβλήματα του κόσμου, ωριμάζει μια νέα συνείδηση. Ωριμάζει η ιδέα της οργάνωσης των από κάτω, της οργάνωσης του λαού. Γιατί αυτή η ιδέα κερδίζει πλατύ κόσμο, ειδικά τον πιο ταλαιπωρημένο κόσμο, τους πληβείους της κοινωνίας μας. Μήπως μέσα από τέτοιες μάχες δεν είναι που αλλάζει ο φόβος στρατόπεδο και βήμα το βήμα μεταφέρεται στο στρατόπεδο των εργοδοτών, των υπερασπιστών του συστήματος και του υποταγμένου συνδικαλισμού; Μήπως δεν είναι μεγάλης σημασίας η αναγνώριση μέσα σε όλο τον προοδευτικό κόσμο που με τη στάση της κέρδισε μια μετανάστρια καθαρίστρια, αλλά και, χάρη σ’ αυτή, η ανάδειξη όλων των αποκλεισμένων, όλων αυτών που δεν έχουν φωνή; Και μήπως δεν είναι τεράστιας σημασίας ζήτημα για την Αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ να δεθεί με όλες τις διαδικασίες όπου ωριμάζει αυτή τη νέα συνείδηση;
Μαζί με όλες και όλους τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, να δώσουμε αυτή τη μάχη, για να καταφέρουμε να γειωθεί η Αριστερά μας και ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτό το πιο εκμεταλλευόμενο αλλά και το τόσο ελπιδοφόρο και μαχητικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Να βρεθούμε παντού και ειδικά στα μέτωπα που μέχρι τώρα δεν τα έχουμε καταφέρει όσο καλά θα έπρεπε.
Στα εργοστάσια που κλείνουν.
Στα κάτεργα που κρύβουν τις εργαζόμενες στα ψυγεία.
Μπροστά σε κάθε βιομήχανο που εκβιάζει για μοίρασμα της εργασίας, κατά το “μισή δουλειά, μισός μισθός, μισή ζωή” αλλά και μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο.
Στα call centers.
Στα stage.
Στις ουρές των ανέργων στον ΟΑΕΔ.
Στις ουρές των μεταναστών έξω από τα ΚΕΠ, όπου για να πάρουν ένα αυτονόητο χαρτί ευτελίζονται αλλά και ξεζουμίζονται οικονομικά. Κι έξω από την Πέτρου Ράλλη, όπου δολοφονούνται, χωρίς κανείς να πληρώνει.
Στα super market της ακρίβειας.
Στις τράπεζες της ληστείας και των πλειστηριασμών, που όσο βαθαίνει η κρίση τόσο αποτελούν εφιάλτη δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών.
Κι εδώ θα ήθελα να σημειώσω κάτι. Καλές οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις. Πιστεύω ότι το έργο μας στο ευρωκοινοβούλιο θα είναι σημαντικό. Όμως, οι όποιες και όποιοι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στους θεσμούς δεν έχουμε σαν μόνο όπλο την ερώτηση ή την ομιλία, που αρκετές φορές γίνεται μπροστά σε άδεια έδρανα. Πέρα από αυτό, έχουμε κι άλλα όπλα. Και μας το έδειξε αυτό ο Χρήστος Κορτζίδης. Με την απεργία πείνας. Μας το έδειξαν οι βουλευτές μας, ο Τάσος ο Κουράκης και ο Θοδωρής ο Δρίτσας, που μπήκαν στα καΐκια του “Free Gaza” και δεν σκέφτηκαν πως κινδυνεύει η ζωή τους από τα αδίστακτα, ναζιστικά πυρά του ισραηλινού στρατού.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί χρειάζεται να γενικευθούν και να πολλαπλασιαστούν αυτά τα παραδείγματα. Γιατί, σαν αριστερή και κομμουνίστρια, δεν μπορώ να δεχθώ, για παράδειγμα, ότι θα δολοφονούνται 8 άνθρωποι, 8 εργάτες στο Πέραμα και δεν θα γίνεται χαμός. Κι όσο κι αν η ευθύνη για το συγκεκριμένο γεγονός είναι στο ΠΑΜΕ, στο ΠΑΜΕ των μεγάλων λόγων αλλά και της εκτόνωσης της οργής του κόσμου, υπάρχει και για εμάς, θα έλεγα, μια πρόκληση. Πολύ δε περισσότερο όταν βγαίνει ένα επαίσχυντο πόρισμα που λέει ότι η ευθύνη για τη δολοφονία βρίσκεται στους ίδιους τους εργαζόμενους. Ε, όχι. Φτάνει πια. Κι εγώ δηλώνω ότι δεν πρόκειται να σεβαστώ τον καθωσπρεπισμό και τις τυπικές διαδικασίες ενός συστήματος που δολοφονεί, και μάλιστα διπλά.
Χρειάζεται και σαν ΣΥΡΙΖΑ να αφουγκραζόμαστε πάντα και να συνδεόμαστε με την αγανάκτηση του κόσμου, για να πείσουμε την κοινωνία ότι μπορεί να αντισταθεί, μπορεί να ανατρέψει, μπορεί ν’ ανοίξει μια άλλη προοπτική.
Μόνο έτσι μπορούμε να πείσουμε και για το πρόγραμμά μας αλλά και για το όραμά μας, το σοσιαλισμό.
Νομίζω ότι η βαθύτατη κρίση που είναι μπροστά μας επιβάλει σε μας την πιο αποφασιστική στάση και την εξαπόλυση μεγάλων κινημάτων. Θέλουμε όχι ένα ΣΥΡΙΖΑ των συζητήσεων και των χαοτικών συνελεύσεων, αλλά ένα ΣΥΡΙΖΑ δράσης και πράξης, ένα ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων, μοχλό αλλαγών, χρήσιμο στους κάτω και επικίνδυνο στους πάνω.
Γνωρίζετε το θόρυβο που έγινε από πολλές μεριές με την απόφαση η 2η θέση να δοθεί στην ΚΟΕ. Θεωρήθηκε λίγο βέβηλο για τη νέα “μεγάλη ιδέα” της αστικής τάξης, τον ευρωπαϊσμό, να εκπροσωπηθεί ένα κόμμα από μια δύναμη που είναι επικριτική για το εγχείρημα της ΕΕ, που έχει συγκεκριμένες θέσεις για το χαρακτήρα και τη φύση της. Κι όχι μόνο. Χρησιμοποιήθηκε η ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα της ΚΟΕ σαν πρόσχημα για να χτυπηθεί το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Συνέβη και πάλι αυτό που έχουμε δει κι άλλες φορές: προσπαθούν να υποδείξουν στο ΣΥΡΙΖΑ να είναι μια ενσωματώσιμη, ευνουχισμένη, αποστειρωμένη δύναμη, να επιβάλουν επιλογές και πρόσωπα, να τον έχουν του χεριού τους. Τη μια τον κατηγορούν σαν χαϊδευτή αυτιών των κουκουλοφόρων, την άλλη σαν προγεφύρωμα εισβολής Ούννων, βάνδαλων, απολίτιστων αντιευρωπαίων, που πάνε ενάντια στην πρόοδο και θέλουν το βούλιαγμα ολόκληρης της Ευρώπης. Όλα αυτά είναι αστεία πράγματα και καλά κάνουμε σαν ΣΥΡΙΖΑ και δεν μασάμε. Έτσι δείχνουμε το ριζοσπαστισμό μας, έτσι δείχνουμε πως είμαστε μια φρέσκια συσπείρωση, ένα πραγματικό ενωτικό και ελπιδοφόρο εγχείρημα. Καταλαβαίνετε όμως πως το κλίμα που δημιουργήθηκε δεν είναι και το καλύτερο, ιδιαίτερα όταν ορισμένα από αυτά αναπαράγονται και από πτέρυγες της Αριστεράς. Αυτό το πρόσθετο εμπόδιο θα το αντιμετωπίσουμε προβάλλοντας με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα τις θέσεις και τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη και τον κόσμο.
Θα δημιουργήσουμε μια άλλη δυναμική και, όπως πείσαμε για την αναγκαιότητα του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κι αυτούς που το καταπολεμούσαν, έτσι και τώρα θα δείξουμε πως η λατρεία των θεσμών και η προσκόλληση σε μια ουτοπική “ενωμένη” Ευρώπη της ΕΕ δεν αποτελούν διέξοδο. Γιατί τόσο ο καπιταλισμός όσο και η ΕΕ βρίσκονται σε βαθιά κρίση και εμείς δεν είμαστε –δεν μπορεί να είμαστε– οι ναυαγοσώστες τους.
Αλλά τι λέει ο δικομματισμός, η Κομισιόν και συνολικά η ΕΕ μπροστά στην κρίση; Περισσότερος νεοφιλελευθερισμός, καμιά παρέκκλιση από το Σύμφωνο Σταθερότητας, από την πολιτική, δηλαδή, που οδήγησε σε μια βαθιά και διπλά διχασμένη Ευρώπη. Με τα συμφέροντα του γαλλογερμανικού άξονα για αυστηρή προσήλωση στο Σύμφωνο Σταθερότητας να βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση, με την ανάγκη των μεγάλων δημόσιων δαπανών, για να μην πληρώσουν το μάρμαρο της κρίσης οι λαοί. Αλλά, πρώτα και κύρια, η Ευρώπη είναι βαθιά διχασμένη καθώς η ταξική πόλωση και ο κοινωνικός αποκλεισμός παίρνουν πρωτόγνωρες διαστάσεις. Πριν από την κρίση μιλούσαμε για την Ευρώπη των 130 εκατ. φτωχών – και πού θα φτάσουμε αν δεν τους σταματήσουμε; Είναι άραγε αντιευρωπαϊσμός αυτή η τοποθέτηση; Ποιος σήμερα δεν μπορεί να δει ότι η ΕΕ είναι ένα στρατηγείο του κεφαλαίου και των πολυεθνικών; Επιτρέπεται σήμερα άνθρωποι της Αριστεράς να μην μπορούν να δουν αυτό που βλέπουν οι εργαζόμενοι που ξεσηκώνονται κατά εκατομμύρια σε απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στις πολιτικές που εκπορεύονται από την ΕΕ; Το Μπολκενστάιν, τη flexicurity, το ευρω-φακέλωμα, που μόλις πριν λίγες μέρες άρχισε να λειτουργεί και επίσημα, το μοίρασμα της εργασίας. Επιτρέπεται σήμερα άνθρωποι της Αριστεράς να μην μπορούν να δουν αυτό που βλέπουν οι λαοί σε ολόκληρη την Ευρώπη, που, όποτε τους δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούν, μαυρίζουν στα δημοψηφίσματα αυτά που απεργάζεται ο “Μεγάλος Συνασπισμός” Κεντροδεξιών και Σοσιαλδημοκρατών που κυβερνά την ΕΕ; Γι’ αυτό δεν απαγορεύτηκαν τα δημοψηφίσματα για την Ευρωσυνθήκη, που παρ’ όλα αυτά εισέπραξε το “ΟΧΙ” των Ιρλανδών; Είναι όλοι αυτοί οι λαοί αντιευρωπαίοι επειδή αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές της Κομισιόν, του κάθε Αλμούνια, του σοσιαλδημοκράτη, παρακαλώ, Αλμούνια; Ενάντια στη θέσπιση του νεοφιλελευθερισμού ως θεμέλιου λίθου της ΕΕ και των κοινωνιών μας; Κι είναι άραγε αντιευρωπαϊσμός το να μην ταυτίζουμε το μέλλον της Ευρώπης με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Είναι αντιευρωπαϊσμός το να αγωνιζόμαστε και να συντονιζόμαστε με όλα τα κινήματα στην Ευρώπη, για μια άλλη Ευρώπη, στον αντίποδα της κατεύθυνσης που έχει η υπαρκτή ΕΕ; Είναι αντιευρωπαϊσμός το κεντρικό σύνθημα του Φόρουμ, ενάντια στην ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού, του πολέμου και του ρατσισμού; Είναι αντιευρωπαϊσμός να λες ότι Ενωμένη Ευρώπη με τη σφραγίδα του νεοφιλελευθερισμού και της αντίδρασης δεν πρόκειται να οικοδομηθεί; Είναι τελικά αντιευρωπαϊσμός το όραμά μας για μια Ευρώπη της πραγματικής δημοκρατίας, της ειρήνης, του Σοσιαλισμού;
Όχι, συντρόφισσες και σύντροφοι, όλες και όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι αντιευρωπαϊσμός όλα αυτά. Όλοι και όλες ξέρουμε ότι όλα αυτά ανακαλύπτονται για διάφορους λόγους, από τους οποίους όμως ένας είναι ο κύριος: να τρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί είναι η ουσία. Το να κοντύνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό θέλει ο δικομματισμός. Αυτό παλεύουν με πρωτοφανή ζήλο τα ΜΜΕ.
Ας το πούμε, λοιπόν, άλλη μια φορά:
Ούτε βήμα πίσω.
Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας.
Ο νεοφιλελευθερισμός σας χρεοκόπησε, το σύστημά σας απέτυχε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ. Να ανατρέψουμε το σκηνικό, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς.
Να δυναμώσουμε το ΣΥΡΙΖΑ, να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ γερά ερείσματα στην κοινωνία.
Για μια Αριστερά που να υπηρετεί τους καταπιεσμένους, τους χωρίς φωνή, την εργατική τάξη, τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους του χεριού και του μυαλού, τη νεολαία, κάθε άνθρωπο που ζει από τον ιδρώτα του.
Για μια Αριστερά ενωτική, πολύχρωμη, κινηματική, προγραμματική, διεθνιστική, σύγχρονη, μαχητική, ανυποχώρητη. Για μια Αριστερά ελπίδα του λαού.
Ελένη Σωτηρίου
Η Ελένη Σωτηρίου γεννήθηκε στις Ερυθρές Αττικής το 1972. Είναι μοναχοπαίδι, και από τους γονείς της, που είναι αγρότες και ανήκουν στην Αριστερά, πήρε τις πρώτες πολιτικές της κατευθύνσεις. Σπούδασε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και, όπως οι περισσότεροι πτυχιούχοι, ετεροαπασχολείται ως υπάλληλος σε τεχνική εταιρία. Η οργανωμένη σχέση της με την Αριστερά ξεκινά από τα φοιτητικά της χρόνια και το φοιτητικό σύλλογο. Από τότε συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα. Από το 1993 είναι μέλος της Α/συνέχεια και από το 2003 ιδρυτικό μέλος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας (ΚΟΕ). Από το 2004 είναι μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας. Επίσης, είναι μέλος του τμήματος εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Στις βουλευτικές εκλογές το Σεπτέμβρη του 2007, ως υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια Αττικής, κατέλαβε την τρίτη θέση, συγκεντρώνοντας 4.022 σταυρούς.