Νέα αντιλαϊκά μέτωπα
Αυτή η κυβέρνηση το έχει πάρει απόφαση. Αισθάνεται υπόλογη αποκλειστικά και μόνο απέναντι στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, στην πλουτοκρατία. Σημαία της είναι η "στρατηγική της Λισαβόνας", το ευρωπαϊκό δηλαδή σχέδιο διαμόρφωσης ενός οικονομικού και κοινωνικού πλαισίου που να υπηρετεί τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Απέναντι σε αυτούς δίνει εξετάσεις. Αδιαφορεί κυνικά για την οργή, τα αδιέξοδα, τα βάρη που φορτώνει στον κόσμο της δουλειάς. Γι’ αυτό ο ίδιος ο πρωθυπουργός κυνικά δήλωνε στη συνεδρίαση της Κ.Ο. της ΝΔ: "Είμαστε τώρα στο ξεκίνημα ενός αποφασιστικού κύκλου μεγάλων μεταρρυθμίσεων". Ο ίδιος και τα στελέχη του δείχνουν να μην ανησυχούν όσο γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αντιπολίτευση. Γνωρίζει ότι, παρά την κρίση του, παρά τις "κορόνες", το ΠΑΣΟΚ στηρίζει-συμφωνεί με τις στρατηγικές επιλογές της "κυβερνητικής μεταρρύθμισης". Θεωρεί αναστρέψιμη την εικόνα συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ και στέφεται πάλι προς τα ΜΜΕ σαν όχημα για τη σταδιακή αποδόμηση της δυναμικής του.
Γνωρίσαμε μόνο την αρχή
Η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, που ψηφίστηκε ήδη στη Βουλή, είναι μόνο η αρχή. Παρά το κύμα οργής και τα πρωτοφανή σε όγκο συλλαλητήρια αντίστασης στην ανατίναξη της κοινωνικής ασφάλισης, η κυβέρνηση έδειξε να μην πτοείται. Είναι απόλυτα δικαιολογημένο γιατί, ενώ ο κόσμος ήταν ακόμα στους δρόμους, ο υποταγμένος συνδικαλισμός, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ από κοινού, προσυπέγραψαν μια επαίσχυντη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με το ΣΕΒ, που προβλέπει αυξήσεις λιγότερες από ένα ευρώ την ημέρα για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί, λοιπόν, να φοβηθεί την "πρόταση μομφής" του Γ. Παπανδρέου όταν γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται ουσιαστικά στο πλευρό του ακόμα και στις πιο κρίσιμες στιγμές του κυβερνητικού της έργου; Στην πραγματικότητα, η κρίση του δικομματισμού αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση σαν ευκαιρία για την επιτάχυνση του μεταρρυθμιστικού της έργου με το λιγότερο πολιτικό κόστος για την ίδια και το σύστημα. Σε αυτό ακριβώς το στοιχείο ποντάρει και από εκεί αντλεί την επιθετικότητά της.
Μανία ιδιωτικοποιήσεων
Την ημέρα που εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούσαν και διαδήλωναν σε όλη τη χώρα διάλεξε η κυβέρνηση να ανακοινώσει το σχέδιο παραχώρησης του ΟΤΕ στους Γερμανούς. Με μια αποικιοκρατικού τύπου συμφωνία, η κυβέρνηση εγγυήθηκε τη μεταβίβαση των μετοχών που κρατούσε στα χέρια του ο όμιλος Βγενόπουλου με την πρόσθετη πώληση ενός ακόμα μεριδίου 8% του Δημοσίου και την παράλληλη παραχώρηση της διοίκησης της εταιρίας στην Deutsche Telekom. Έτσι ο γερμανικός όμιλος, αγοράζοντας μόλις το 28% του ΟΤΕ, βάζει χέρι στη διοίκησή του, στις υποδομές του, στην περιούσια του, στη διεύρυνσή του στις χώρες των Βαλκανίων. Μοναδικοί κερδισμένοι τα επενδυτικά κεφάλαιά του (της MIG του Ντουμπάι και ο εδώ εκπρόσωπός τους). Με τις ίδιες αδιαφανείς διαδικασίες ετοιμάζεται η εκχώρηση της ΔΕΗ στη γερμανική εταιρία RWE, το ξεπούλημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στον όμιλο Λάτση, η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΤΑ ενώ εντείνονται οι φήμες για συγχώνευση της Εθνικής Τράπεζας με την Πειραιώς.
Από τη δική του πλευρά, ο υπουργός Γ. Βουλγαράκης, με την αρθρογραφία του, έχει αναλάβει ρόλο διαφημιστή της δύναμης και των επιχειρηματικών δυνατοτήτων που έχουν οι "διεθνείς διαχειριστές" των διεθνών μεταφορών και των λιμανιών, που διεκδικούν την εξαγορά των λιμενικών εγκαταστάσεων εμπορευματοκιβωτίων στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Παρά τις συνεχιζόμενες απεργίες των λιμενεργατών, ο διεθνής διαγωνισμός ξεπουλήματος των λιμανιών έχει οριστεί για τον προσεχή Μάη.
Μέσα στο 2008 φιλοδοξεί να έχει ξεμπερδέψει και με την Ολυμπιακή και ο Κ. Χατζηδάκης.
Υπάρχει σχέδιο
Η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων δεν αποτελεί μια καθυστερημένη προσαρμογή της ελληνικής πραγματικότητας στα διεθνή πρότυπα. Πολύ περισσότερο όταν, στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δυναμώνουν οι φωνές του "προστατευτισμού" και της επανακρατικοποίησης των επιχειρήσεων. Εδώ, η μανία ξεπουλήματος σχετίζεται με ένα παλιό σχέδιο του αστισμού. Το περιέγραψε πρόσφατα ο Γ. Αλογοσκούφης (23/3/2008 στην "Ε"): "…στρατηγικός μας στόχος είναι να καταστήσουμε την Ελλάδα και χρηματοπιστωτικό αλλά και εμπορικό και διαμετακομιστικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής της Ν.Α. Ευρώπης. Πρέπει να βελτιώσουμε τις υποδομές μας". Και ως βελτίωση των υποδομών, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, εννοεί και σχεδιάζει την παραχώρηση σε ιδιωτικά κεφάλαια, μέσω των ΣΔΙΤ, τη δημιουργία νέων αυτοκινητοδρόμων, την αξιοποίηση, βελτίωση και έλεγχο των περιφερειακών αεροδρομίων, την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και την εφαρμογή ενός νέου χωροταξικού σχεδίου, που θα διευκολύνει τις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των ιδιωτικών κεφαλαίων.
Η αποτελεσματικότητα αυτού του σχεδίου είχε σαν τίμημα την παραγωγική διάλυση της χώρας και προϋπόθεση την ανατίναξη των εργασιακών σχέσεων και την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Τα όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα είναι απλώς η εισαγωγή. Τώρα ετοιμάζεται η επέκταση των ρυθμίσεων του ασφαλιστικού νόμου στο Δημόσιο με μείωση των συντάξεων και αύξηση του χρόνου εργασίας αλλά και επέκταση της ευλυγισίας της εργασίας με νέες ρυθμίσεις στο πλαίσιο της προώθησης της ευρωπαϊκής νομοθεσίας για ευελιξία και ασφάλεια της εργασίας (flexicurity). Προβλέπονται, λοιπόν, η νέα "προσαρμογή" της εργατικής νομοθεσίας στις συνθήκες της αγοράς και η ενίσχυση της μερικής απασχόλησης. Στο πλαίσιο αυτό συζητείται η επέκταση της λειτουργίας των πολυκαταστημάτων και την Κυριακή.
Το πακέτο των κυβερνητικών μεθοδεύσεων ολοκληρώνεται με τη λεγόμενη "Διοικητική Μεταρρύθμιση", ένα νέο δηλαδή "Καποδίστρια", που με πρόσχημα την αποκέντρωση στοχεύει στον πλήρη έλεγχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, στον περιορισμό της χρηματοδότησής της από τον προϋπολογισμό και στη μετατροπή των ΟΤΑ σε –παράλληλο με τον κεντρικό– φορομπηχτικό μηχανισμό.
Σχεδιάζεται ένα εφιαλτικό τοπίο που μοναδικό αντίπαλο μπορεί να έχει την αντιπολίτευση των "από κάτω".
Σπύρος Παναγιώτου