Τζαρτζάρισμα, στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, είναι η πίεση και το σκούντημα που ασκεί ένας παίκτης πάνω σε αντίπαλό του. Πρόσφατα, λοιπόν, σημειώθηκαν αρκετά "τζαρτζαρίσματα" πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ με κριτικές, άρθρα, ομιλίες. Κοινώς, διάφορα πεσίματα για να εκτιμηθούν προθέσεις και να δοκιμαστούν αντανακλαστικά. Μετά τα άκρως εγκωμιαστικά σχόλια που συνόδευσαν την απόφαση του Α. Αλαβάνου να μη θέσει ξανά υποψηφιότητα και την ανάδειξη του Α. Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΝ, ήρθε η περίοδος των επιθέσεων και πιέσεων. Άτσαλες, άκομψες, άγαρμπες και μάλλον αναποτελεσματικές, γιατί δεν συνοδεύτηκαν από κανένα σχέδιο και προοπτική. Αρχικά είχαμε τις κραυγές πολλών για το "θράσος" του ΣΥΡΙΖΑ να "εμπλέξει" τον πρόεδρο της δημοκρατίας με την επίσκεψη που έκανε ο Αλαβάνος στον Παπούλια με αφορμή το ασφαλιστικό. Ο Λοβέρδος, μάλιστα, στη Βουλή έκανε τη σύσταση στο ΣΥΡΙΖΑ να το σκέφτεται τρεις φορές πριν ξανακάνει τέτοια κίνηση. Τέτοια φοβέρα… Στη συνέχεια, έγινε χαμός με τη ρήση του Αλαβάνου "καλώς τα παιδιά" για την πρόταση δυσπιστίας προς την κυβένρηση της ΝΔ. Ακολούθησε η δήλωση του Βενιζέλου για τον "παιδότοπο" όπου παίζει υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αφού είχε ριχτεί το σύνθημα, ακολούθησαν και τα "σεμνά και ταπεινά" ΜΜΕ: Πώς τόλμησε ο Τσίπρας να μιλήσει θετικά για τον Μάο, αφού αυτός ήταν ολοκληρωτικός και κομμουνιστής και εξαπέλυσε την ανατριχιαστική Πολιτιστική Επανάσταση, πώς τολμά ο Μανώλης Γλέζος και αγωνίζεται ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΤΕ στους Γερμανούς, πώς το "μεθυσμένο δίδυμο" Αλαβάνου – Τσίπρα οδηγούν σε καταστροφές κ.λπ. Δύο μόνο παραδείγματα, για να γίνει πιο αντιληπτό το κλίμα ιδεολογικής επίθεσης που δέχεται η ριζοσπαστική Αριστερά τις μέρες αυτές: "Τρία είναι τα κακά, κατ’ αύξουσα σειρά, τα οποία, κατά τον κ. Γλέζο, συμβαίνουν στον ΟΤΕ: Πρώτον, περνάει στα χέρια ιδιωτών, δεύτερον, περνάει στα χέρια ξένων ιδιωτών και, τρίτον, περνάει στα χέρια Γερμανών ξένων ιδιωτών. Τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί από το να θέλουν να διοικήσουν τον ΟΤΕ οι απόγονοι του Χίτλερ; Ένας αντιστασιακός ξέρει καλύτερα… Η εθνικόφρων Αριστερά δεν έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη λογική… Αν μας κυβερνούσαν οι Γερμανοί, σκέφτομαι, ίσως να είχαμε αποκτήσει κτηματολόγιο, πιθανότατα δεν θα υπήρχαν 1.500 παράνομες χωματερές, οι συντάξεις μάλλον θα ήταν καλύτερες και σίγουρα θα είχαμε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος. Η εθνικόφρων Αριστερά ανάγει την οικονομική ξενοφοβία και τον κρυπτο-ρατσισμό σε αρετές, για να προστατεύσει τους θυλάκους της ηγεμονίας της – τις ΔΕΚΟ και τα πανεπιστήμια." (Χαρίδημος Κ. Τσούκας, καθηγητής Οργανωσιακής Θεωρίας στο ALBA –στην Ερευνητική Θέση "Γεώργιος Δ. Μαύρος"– και στο University of Warwick, "Καθημερινή" 30/3/08)
"Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι κάθετα αντίθετη στις παλιομοδίτικες πορείες και καταλήψεις και συλλαλητήρια, ακόμη δε περισσότερο στις αποτυχημένες πολιορκίες της Βουλής και των δικαστηρίων, στο χαιρέκακο μπλοκάρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος, στα γελοία "νταηλίκια" των εργατοπατέρων, καπελωμένα και αυτά από το "μεθυσμένο" δίδυμο Τσίπρα – Αλαβάνου". (Χρήστος Πασαλάρης, "Ελεύθερος Τύπος" 31/3)
Φυσικά, ο στόχος δεν είναι τα πρόσωπα καθαυτά, αλλά ο κίνδυνος που μπορεί να εκφράζει ένα εγχείρημα ριζοσπαστικό, μη ελεγχόμενο από τα διάφορα κανάλια και κέντρα, με δυναμική και σύνδεση με τον κόσμο της Αριστεράς, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος είναι πάντα η αναστήλωση του δικομματισμού, το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης και η εμπέδωση της αστικής κυριαρχίας σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και, φυσικά, η απόκρουση των αγώνων και των διεκδικήσεων των εργαζομένων που ξεπρόβαλλαν με ορμητικό τρόπο το τελευταίο διάστημα. Χρονικά οι επιθέσεις συνέπεσαν με τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ μετά το συνέδριό του και την απόπειρα να εμφανιστεί κάπως αντιπολιτευτικό, και την προσπάθεια αναστήλωσης μιας εκδοχής κεντροαριστεράς, βολικής και για πάσα χρήση.
Τι παίζεται στο πολιτικό σκηνικό;
Αν ισχύει η εκτίμηση ότι πρόκειται να συμβούν μεγάλες ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, το ερώτημα είναι η Αριστερά τι θέση θα έχει σε αυτή την ανακατάταξη και κυρίως τι ρόλο θα παίζει. Το καινούριο στοιχείο είναι η εμφάνιση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, η δυναμική που φαίνεται να έχει και το τάραγμα των τελματωμένων νερών που για δεκαετίες υπήρχαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η συμπεριφορά του είναι το μεγάλο ερωτηματικό, η μεταβλητή που πρέπει να μελετηθεί και να "ελεγχθεί". Δυνάμεις του συστήματος επιχειρούν μια ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ και στέλνουν μηνύματα, με διάφορους τρόπους, και από την άλλη οι πιέσεις και τα τζαρτζαρίσματα θέλουν να μετρήσουν τα αντανακλαστικά και το τι έχουν στο μυαλό τους όσοι "διευθύνουν" το καράβι.
Δύο είναι οι μοχλοί της αστικής πολιτικής: α) Το "χαμήλωμα", η κοροϊδία, η συκοφάντηση του εγχειρήματος αυτού, και γι’ αυτό επιστρατεύεται η πιο ποταπή ρυπαρογραφία (αν είναι ή όχι τρύπιες οι κάλτσες του Αλαβάνου, τι έφαγε και τι έκανε ο Τσίπρας και άλλα τέτοια) μέχρι τη "σοβαρή" αντικομμουνιστική-αντιαριστερή επιχειρηματολογία, δείγματα της οποίας παραθέσαμε πιο πάνω. β) Η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια εκδοχή κεντροαριστεράς και η ακύρωση στην πράξη κάθε δυνατότητας το εγχείρημα αυτό να αναπτύξει μια επικίνδυνη για το δικομματισμό δυναμική και να δημιουργήσει έναν τρίτο πόλο, τον πόλο της Αριστεράς που πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή. Πολλές από τις επιθέσεις που δέχεται το "μεθυσμένο" δίδυμο στοχεύουν να τους αποθαρρύνουν από τέτοιες "βλέψεις". Γι’ αυτό και επανέρχονται στη συζήτηση συνεχώς και διαρκώς τα περί "1958" και ρίχνονται συνεχώς γέφυρες και στήνονται σενάρια συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Ο κίνδυνος για το δικομματισμό είναι υπαρκτός. Η δυνατότητα της Αριστεράς να πρωταγωνιστήσει είναι ρεαλιστική και πατάει σε ανάγκες της κοινωνίας. Η ατολμία του παρελθόντος μοιάζει να γνωρίζει ρωγμές.
Σε αυτό το περιβάλλον υπάρχουν τρεις επιλογές για την Αριστερά συνολικά. Οι δύο την καθιστούν ακίνδυνη και διευκολύνουν τον αστικό σχεδιασμό. Η τρίτη ανοίγει προοπτικές και οδηγεί –υπό προϋποθέσεις– σε αλλαγές συσχετισμών.
Η Αριστερά
Η πρώτη ακίνδυνη επιλογή είναι αυτή που –μέσα στην Αριστερά– επιζητεί μια αναβάθμιση μέσα από την αναστήλωση της κεντροαριστεράς. Είναι αυτή που στην αρχή έβγαζε καντήλες με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, προσαρμοσμένη στις νέες συνθήκες, προβάλλει το αφελές επιχείρημα: "Η Αριστερά μόνη της δεν αρκεί για σημαντικές αλλαγές. Χρειαζόμαστε το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ μαζί. Το ΚΚΕ δεν έρχεται, άρα τι μένει; Εμείς και το ΠΑΣΟΚ". Πόσες φορές δεν το έχει πει και το έχει γράψει ο Δ. Χατζησωκράτης. Άρα, προετοιμασία του εδάφους για μια προγραμματική σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ. Γνωστή συνταγή και δοκιμασμένη.
Η δεύτερη ακίνδυνη επιλογή είναι αυτή του ΚΚΕ. Συμμετέχοντας ενεργά στην προσπάθεια σπίλωσης και συκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ ("διαγωνισμοί ομορφιάς" φάνηκαν διάφορες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην Αλέκα Παπαρήγα) προσπαθεί να βρει τρόπο για να ανακόψει την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, επείγεται να κόψει τις γέφυρες που μπορεί να στηθούν με κόσμο του ΚΚΕ, και διάφορες διαγραφές που γίνονται έχουν σχέση με τη σεχταριστική-απομονωτική πολιτική του ΚΚΕ. Γιατί με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάπτυξη αγώνων έχουν χάσει κατά κράτος οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του ΚΚΕ και έχει κερδίσει έδαφος η ιδέα και η πρακτική της κοινής δράσης. Το σύνθημα "αριστερά και ενωτικά" έχει μια ηγεμονία μέσα στον κόσμο της Αριστεράς, και αυτό επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και πιο πολύ. Ακόμα και στους πιο στενούς κύκλους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς το θέμα συζήτησης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η τρίτη επιλογή είναι η συνέχιση με σταθερότητα και χωρίς ταλαντεύσεις της πορείας που είχαμε μέχρι τώρα. Η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πανελλαδική κλίμακα, η εξώστρεφη παρέμβασή του σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, οι προβολή προτάσεων και θέσεων, οι πρωτοβουλίες για κοινή δράση και αγώνα του λαού και της Αριστεράς, η επιδίωξη να γίνει η Αριστερά πρωταγωνιστική δύναμη. Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ με άλλες αριστερές δυνάμεις, με σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, πρέπει να υπηρετεί αυτόν το στόχο. Η αλλαγή του πολιτικού τοπίου περνά μέσα από την ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από το βάθεμα των ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών του, μέσα από την απόκτηση "λαϊκότητας", μέσα από τη συνεχή του παρουσία κοντά στους εργαζόμενους και τους μη έχοντες φωνή. Η τρίτη επιλογή είναι αναγκαία, ρεαλιστική, ελπιδοφόρα, δίνει δύναμη, κινητοποιεί δυνάμεις της Αριστεράς, αλλάζει συσχετισμούς, έχει δυναμική.
Η κομμουνιστική συνιστώσα ρίχνει τις δυνάμεις της στο προχώρημα αυτής της επιλογής και, φυσικά, βρίσκεται σε αντιπαράθεση πρώτα με τον αστικό σχεδιασμό και, συνεπώς, με τις άλλες δύο επιλογές που τον υποβοηθούν, άσχετα από τις διακηρύξεις και τις προθέσεις…
Ρούντι Ρινάλντι
