Αιφνιδίως στην παρούσα εκλογική περίοδο, ορισμένες λέξεις, έννοιες, ιδεολογίες, από αυτές που έχουν μπει στο “χρονοντούλαπο της Ιστορίας” από τη μετα-αριστερά και τη μετα-δεξιά, ξανάγιναν της μόδας στις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ή, ακριβέστερα, στη ρητορική του μαλλιοτραβήγματος των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας για το ποιος έχει τη μαγική συνταγή στο τσεπάκι του για να σώσει την Ελλάδα. Μία από αυτές είναι το θέμα της εργασίας, εκείνο που ο ακατονόμαστος γερο-Μαρξ είχε πει ότι ήταν η βασική αντίθεση στην εποχή του καπιταλισμού. Ίσως γιατί στον αγώνα για την εξουσία όλα μπαίνουν στο τσουκάλι της αντιπαράθεσης. Και μαρξιστές, άμα λάχει, θα γίνουμε για να πάρουμε την εξουσία.
Όπως και να ’χει το πράγμα, γεγονός είναι ότι, ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια πλήρους αδιαφορίας, τα δύο κόμματα της εξουσίας ανακάλυψαν ότι, εκτός από επιχειρηματίες, επενδυτές, μάνατζερ και μετόχους, υπάρχουν στην Ελλάδα και εργαζόμενοι. Κάτι περίεργοι, δηλαδή, τύποι που ζουν –ή, καλύτερα, προσπαθούν να ζήσουν– από τη μισθωτή εργασία τους.
Ο κ. Καραμανλής θα παγώσει τους μισθούς και θα δώσει κι άλλα λεφτά στους επιχειρηματίες. Ο άνθρωπος, βέβαια, δεξιός είναι, τη δουλειά που γνωρίζει κάνει, εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αντιμετωπίζει την εργασία σαν εμπόρευμα.
Ο κ. Παπανδρέου, όμως, είναι, λέει, σοσιαλιστής. Και, για να το αποδείξει, ξεσκονίζει τη διαταξική ιδεολογία της μεταμοντέρνας Αριστεράς περί καταμερισμού των θυσιών για την κρίση. Είναι φανερό, από το επιμελώς αδιαφανές πρόγραμμα που παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ, ότι πίσω από το δόλωμα της ισότητας της πολιτικής εκπροσώπησης “όλων των παραγωγικών και δυναμικών τάξεων” (sic!) κρύβεται η διαφωνία της κοινωνικής ανισότητας. Λόγω της οικονομικής κρίσης, ας “υποφέρετε” κι εσείς λιγάκι, λέει ο κ. Παπανδρέου προς την ευγενή τάξη του κεφαλαίου. Χωρίς, όμως, να διευκρινίζει πόσο θα “υποφέρουν” οι πλούσιοι. Πόσο πιθανόν θα χάσουν. Και στην πρώτη εκδοχή και στη δεύτερη, η κατάσταση των εργαζομένων παραμένει στο λυκόφως.
Η ολική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων θα είναι ο βασικός άξονας εξόδου από την κρίση.
Απεργίες και εργασιακές συγκρούσεις θα περιοριστούν (με το καλό ή με το κακό), για το “καλό του Έθνους”.
Και τα συνδικάτα θα κληθούν να διασφαλίσουν την εργασιακή και κοινωνική ειρήνη, να δείξουν “υπευθυνότητα”, για το “καλό του Έθνους”.
Η κρίση που ζούμε είναι συστημική, και η έξοδος από αυτή θα γίνει είτε εις βάρος της εργασίας είτε εις βάρος του κεφαλαίου.
Αυτή είναι η μάχη που θα δώσει η Αριστερά αμέσως μετά τις εκλογές, μέσα κι έξω από τη Βουλή. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.
Χωρίς μια ριζοσπαστική Αριστερά στους θεσμούς και στα κινήματα, χωρίς μια εναλλακτική πρόταση στο σύστημα, επικρατούν οι ατομικές επιλογές σωτηρίας. Και αυτό, όπως η Ιστορία διδάσκει, οδηγεί σε αυταρχικές λύσεις.
Βασίλης Μουλόπουλος,
Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
Ο Βασίλης Μουλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1946. Σπούδασε Οικονομία στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Κατά τη διάρκεια της Χούντας δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο αντιδικτατορικό κίνημα και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα της Lotta Conitnua. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1981. Είναι δημοσιογράφος και εργάζεται στην εφημερίδα “Το Βήμα” ως διευθυντής σύνταξης και αρθρογράφος. Είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συντακτών. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Βύνιου και έχει μία κόρη.