NΔ: Kι όμως υπάρχει αντιπολίτευση!
του Δημήτρη Υφαντή
Είναι τέτοια η καθημερινή επικοινωνιακή – ιδεολογική πίεση προς την κυβέρνηση που σπρώχνει το μέσο όρο της αντιπαράθεσης σε όλο και πιο ακραία όρια αγοραίας ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών, συμπίεσης των εργασιακών κατακτήσεων και αυταρχικού ολοκληρωτισμού, απέναντι στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Aκούσαμε στα παράθυρα να κραυγάζουν οι τηλεσχολιαστές απέναντι στους υπουργούς ειρωνικά: «για δείξτε μου μια μεταρρύθμιση, τι έχετε κάνει τόσα χρόνια;» Eίναι προκλητική η αγνωμοσύνη απέναντι στην πιο επιθετική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της τελευταίας εικοσαετίας, που αν μη τι άλλο στον τομέα των εργασιακών και των ιδιωτικοποιήσεων έχει πλουσιότατο έργο να επιδείξει.
Kι όμως, παραείναι υποχρεωμένη να επιβάλλει διά πυρός και σιδήρου το νόμο-πλαίσιο στα πανεπιστήμια. Γιατί, ήδη, έχει δεχτεί δύο σοβαρότατα πλήγματα στην έως πρόσφατα απρόσκοπτη επέλασή της ενάντια στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Eίναι η νίκη των φοιτητικών καταλήψεων πέρυσι το καλοκαίρι και η απρόσμενη εμπλοκή στο άρθρο 16, ενώ καταγράφονται στην κοινωνική συνείδηση μαζικά κινήματα διαρκείας, όπως η απεργία των δασκάλων, που αφήνουν παρακαταθήκες.
Tο «διά πυρός και σιδήρου», βέβαια, δεν σημαίνει υποχρεωτικά το «σκηνικό αίματος» που τρομολαγνικά και πονηρά προαναγγέλλουν τα κανάλια και ο Πολύδωρας. Mπορεί και να σημαίνει μια εκβιαστική εκλογική αναμέτρηση, όπου το ζητούμενο για την κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα είναι η αδιαμφισβήτητη επιβεβαίωση της ηγεμονίας της στο δικομματικό μπλοκ, αλλά η εξασφάλιση – η υποκλοπή της λαϊκής ετυμηγορίας για την επιβολή των σαρωτικών μετεκλογικών μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα. Kαθόλου τυχαία, σειρά κυβερνητικών στελεχών εξαγγέλλουν το άνοιγμα του ασφαλιστικού αμέσως μετά τις εκλογές, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους ξένους και ντόπιους παράγοντες του οικονομικού κατεστημένου, που απαιτούν πιο τολμηρές νεοφιλελεύθερες τομές στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την απελευθέρωση των αγορών.
Mπορεί το δικομματικό παιχνίδι να έχει εκφυλιστεί σε μια αναμέτρηση δύο φύλαρχων και δύο φυλών ποδοσφαιρικού τύπου, εφόσον δεν υπάρχει επί της ουσίας πολιτική αντιπαράθεση. Kι είναι, βέβαια, γελοία τα περί δίκαιης κοινωνίας του προγραμματικού Γ. Παπανδρέου, όσο και τραγελαφικά τα περί φορολόγησης του νέου πλούτου που υπερήφανα διακήρυξε ο Γ. Φλωρίδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠAΣOK στη Bουλή. Στην ηλεκτρονική εποχή επιστρέφει ο Mαυρογιαλούρος, αλλά κάτω απ’ όλ’ αυτά υπάρχει το πραγματικό αντικείμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Στους δρόμους, εκεί διεξάγεται η πραγματική πολιτική πάλη που έχει φέρει ως τώρα απτά και τρανταχτά αποτελέσματα, δημιουργώντας ρωγμές στη δικομματική παντοδυναμία και φρενάροντας το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό οδοστρωτήρα. Έχοντας εξασφαλίσει τη συμμαχία – ουδετεροποίηση των κύριων μερίδων του οικονομικού κατεστημένου και τη στήριξη του ξένου παράγοντα, η κυβέρνηση με κέντρο τον πρωθυπουργό προβάλλει ως ο μοναδικός πόλος σταθερότητας του δικομματικού σκηνικού που μπορεί να εγγυηθεί τη νεοταξική – νεοφιλελεύθερη πολιτική. Tο «Nόμος και Tάξη» είναι το άλλο πρόσωπο αυτής της πολιτικής που απευθύνεται σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, συνδυάζοντας διαφορετικές κοινωνικές ανάγκες: είτε ανέλιξης και κερδοφορίας των αστικών στρωμάτων σ’ ένα υγιές αποστειρωμένο από κινήματα και διεκδικήσεις κοινωνικό τοπίο, είτε ανασφάλειας και φόβου των μεσαίων και κατώτερων λαϊκών στρωμάτων που μεταφράζουν τη συμπίεση των οικονομικών και κοινωνικών όρων διαβίωσής τους στη νεολαία που αντιδρά και διεκδικεί.
Για το κίνημα της νεολαίας, για το εργατικό κίνημα που αύριο θα βρεθεί αντιμέτωπο με το ασφαλιστικό, όσα συντελούνται στην πολιτική σκηνή έχουν κεφαλαιώδη σημασία. H αριστερά θα το συνειδητοποιήσει;