Nόμος-Πλαίσιο: Oι νόμοι καταργούνται στους δρόμους
του Νίκου Ταυρή
Η κυβέρνηση Καραμανλή συνεχίζει τις «μεταρρυθμίσεις». Φέρνει τον νέο νόμο πλαίσιο στην Βουλή για συζήτηση και ψήφιση. Συνεχίζει να ενορχηστρώνει την επίθεση ενάντια στο φοιτητικό κίνημα επιστρατεύοντας όλα τα όπλα που έχει στην διάθεσή της. Τα ΜΜΕ, όπου οι διάφοροι Τραγκοπρετεντέρηδες ξεσπαθώνουν και συκοφαντούν καθημερινά από τα τηλεοπτικά παράθυρα το πανεπιστημιακό κίνημα και δίνουν μαθήματα στη φοιτητική νεολαία για το πώς πρέπει να ζει, να σπουδάζει, να αγωνίζεται. Την καταστολή, με τους πραίτορες του Πολύδωρα να πυροβολούν, να πνίγουν κάθε διαμαρτυρία και πορεία στα χημικά, να ξυλοκοπούν τους φοιτητές, να συλλαμβάνουν χωρίς αιτία και αφορμή. Τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΔΑΠ-ΟΝΝΕΔ, όπου οι τραμπούκοι τους, σαν νέα ΕΚΟΦ, περιφέρονται από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο για να «σπάσουν» τις φοιτητικές συνελεύσεις, να εκφοβίσουν φοιτητές που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.
Παρόλα αυτά το πανεπιστημιακό κίνημα αντέχει και συνεχίζει. Όλη η επίθεση που δέχεται έχει πέσει στο κενό. Το μέτωπο των καταλήψεων συνεχίζει να είναι ακλόνητο παρόλη την επίθεση που δέχεται, με σταθερά πάνω από 270 καταλήψεις. Το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ έδειξε ότι οι πανεπιστημιακοί πλειοψηφικά είναι ενάντια στο νόμο-πλαίσιο και στηρίζουν τις κινητοποιήσεις. Η μαζικότητα της πανελλαδικής πανεκπαιδευτικής πορείας στις 8/3 όπου 30.000 κόσμος κατέβηκε στον δρόμο, η κινητοποίηση στις 23/2 με 30.000 κόσμο, οι διαδηλώσεις στις 1/3 όπου 10.000 φοιτητές και πανεπιστημιακοί στην Αθήνα και χιλιάδες ακόμα σε διάφορες πόλεις της χώρας έδωσαν με τον καλύτερο τρόπο την απάντηση στην κυβερνητική προπαγάνδα περί «μειοψηφιών». Πρέπει να επισημάνουμε εδώ ότι το πανεπιστημιακό κίνημα έχει δείξει αξιοσημείωτη αντοχή, ότι όλη η ενορχηστρωμένη επίθεση από πλευράς κυβέρνησης – ΜΜΕ – αστυνομίας δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την αναταραχή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν έχει καταφέρει να κάμψει την αντίσταση του πανεπιστημιακού κινήματος.
Αυτή η κυβέρνηση έχει βάλει σκοπό να διαλύσει την παιδεία. Παρόλο που είναι απομονωμένη η πολιτική της μέσα στο πανεπιστήμιο –ακόμα και όσοι υποστήριζαν ότι χρειάζεται μια μεταρρύθμιση, δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον νόμο-πλαίσιο που κατέθεσε η κ. Γιαννάκου– έχει ανάγκη να παρουσιάσει κάποιον απολογισμό στον τομέα «μεταρρύθμιση». Παράλληλα όμως, δεν σταματά να δείχνει τις προθέσεις της σχετικά με τη πολιτική της στο χώρο της παιδείας. Η βάση του 10 την περασμένη χρονιά, η αναγγελία μείωσης των εισακτέων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ κατά 900 νέους, η συγχώνευση ή το κλείσιμο τμημάτων που θα ακολουθήσει, είναι ορισμένα μόνο –τα πιο ορατά– μέτρα μιας επικίνδυνης νεοφιλελεύθερης διάλυσης της δημόσιας τριτοβάθμιας παιδείας. Έχει λυσσάξει που δεν κατάφερε να αναθεωρήσει το άρθρο 16, που δεν έχει καταφέρει ως τώρα να παρουσιάσει έργο στους εντολοδόχους της, τον επιχειρηματικό κόσμο, που περιμένουν πώς και πώς για να κατασπαράξουν ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο. Η άμεση εμπλοκή του Καραμανλή (η κοινωνία είναι μαζί μας) και η ανοιχτή στήριξη της Γιαννάκου σε μια αποφασιστική στιγμή, δείχνει και την τεράστια σημασία που έχει αυτή η αντιπαράθεση που διεξάγεται γύρω από την παιδεία.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή όλος ο λαός πρέπει να κινητοποιηθεί για να υπερασπιστεί το πανεπιστήμιο με τη μορφή που το ξέρουμε ως τώρα. Να υπερασπιστεί το άσυλο. Να υποστηρίξει τον αγώνα της νεολαίας για το δικαίωμα στην μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή. Μόνο έτσι θα αναγκαστεί η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης να υποχωρήσει και να πάρει πίσω τις αντι-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό έδειξε και η πρόσφατη αποτυχία του συναινετικού δικομματισμού να αναθεωρήσει το άρθρο 16. Ότι η μαζική λαϊκή εξωκοινοβουλευτική πάλη είναι μονόδρομος για να μπορούμε να έχουμε νίκες.
Εκτός από το πρόσφατο παράδειγμα του άρθρου 16 όπου το κίνημα είχε μια μεγάλη νίκη, υπάρχει και η παλαιότερη εμπειρία του αγώνα ενάντια στο νόμο 815 το 1979. Ένας νόμος ψηφισμένος από τη Βουλή, που καταργήθηκε από ένα μαζικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα μαζικό, μαχητικό κίνημα που ανάγκασε την κυβέρνηση Καραμανλή (ήταν ο θείος τότε πρωθυπουργός) να αναστείλει αρχικά τον νόμο και κατόπιν να τον αποσύρει οριστικά.
Αυτός ο δρόμος πρέπει να περπατηθεί και πάλι. Ο δρόμος του ανυποχώρητου αγώνα. Να κυριαρχήσει η αντίληψη ότι οι νόμοι ακόμα και ψηφισμένοι μπορούν να καταργηθούν στους δρόμους. Αρκεί να υπάρχει συνέχιση του αγώνα και κλιμάκωσή του. Είναι εφικτό και αναγκαίο συνάμα αυτή την στιγμή να διευρυνθεί το μέτωπο που αγωνίζεται ενάντια στο νόμο-πλαίσιο. Να συνδεθεί το πανεπιστημιακό κίνημα με την κοινωνία, όπως έγινε με τον αγώνα υπεράσπισης του άρθρου 16. Έτσι θα απομονωθεί ακόμα περισσότερο η κυβέρνηση και θα χάσει οποιοδήποτε περιθώριο ελιγμών έχει ακόμα. Θα πέσει στο κενό ο φασισμός που εκπέμπεται καθημερινά από τα τηλεπαράθυρα. Θα αποτύχει η πολιτική καταστολής του κινήματος. Και το βασικότερο από όλα, θα κερδίσει.