Διάβασα στην "Ελευθεροτυπία" της 12ης Απριλίου τη συνέντευξη του Νίκου Μπελογιάννη, γιου του "ανθρώπου με το γαρύφαλλο". Ομολογώ ότι με σόκαρε. Ο υιός θεωρεί ότι εκείνος έδωσε τη ζωή του "για τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν, γιατί αυτοί καπηλεύτηκαν τη θυσία του". Και γενικεύει: "Δεν ήταν μόνο ο πατέρας μου, όμως. Μια γενιά έδωσε τη ζωή της για κάτι που η ίδια θεωρούσε το άπαν, και που βέβαια, τελικά, αυτό το άπαν, ο υπαρκτός σοσιαλισμός, δηλαδή, αποδείχτηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα". Θέτει δε το φαρμακερό και επίκαιρο, άκρως εθνικόφρον ερώτημα: "Ξέρετε, όμως, πόσοι πήγαν στο απόσπασμα με τον 509, ως υποστηρικτές απόσπασης τμήματος της επικρατείας, εν προκειμένω της Μακεδονίας"; Το τελευταίο το παρουσιάζει ως γραμμή της 3ης Διεθνούς, από την οποία προέκυψε και η Μακεντονίγια από τον Τίτο. Για να θέσει και το ΚΚΕ μπροστά στις ευθύνες του: Υιοθετεί ή καταδικάζει τη γραμμή Ζαχαριάδη για τη Μακεδονία και τον 509; Κατηγορεί, μάλιστα, το ΚΚΕ ότι κάνει την πάπια για το Σκοπιανό. Άρα οδηγείται στο συμπέρασμα ότι το ΚΚΕ μάλλον δεν είναι και τόσο πατριωτικό! Στη συνέχεια, αφού καταχερίζει το ΠΑΣΟΚ και ασχολείται με το Συνασπισμό, δημοσιοποιεί την εκτίμησή του για τον Καραμανλή: "Τηρουμένων των αναλογιών, πάλι καλά"! Την αιτιολογεί επικαλούμενος το διεθνή νεοφιλελευθερισμό: "Δεν μπορούσε να το παίξει σοσιαλδημοκράτης αυτός". (εννοεί τον Καραμανλή)
Μάλιστα! Γι’ αυτό μας παιδεύει τόση ώρα με τις "απάτες του υπαρκτού σοσιαλισμού", τις "τζάμπα θυσίες" και τις "εθνοπροδοσίες"! Για να μας πει ότι εμείς οι αριστεροί τζάμπα πιστέψαμε και αγωνιστήκαμε! Μπορεί ο ΣΥΝ κάποτε να καταφέρει κάτι, αλλά, "πάλι καλά" με τον Καραμανλή!
Θα πει κανείς, αξίζει ο φέρων το όνομα του ήρωα να μας βάλει σαββατιάτικα να γράφουμε τόσες αράδες; Εδώ έχουμε ακούσει και χειρότερα, όπως ότι ο Ζαχαριάδης έστειλε τον Μπελογιάννη στο στόμα του λύκου για να τον ξεφορτωθεί – φαίνεται ότι και την ίδια του τη γυναίκα, τη Ρούλα Κουκούλου, γι’ αυτόν το λόγο την έστειλε! Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι εκτιμήσεις του συνεντευξιαζόμενου. Πρόβλημα αποτελεί η αφιέρωση δυο ολόκληρων σελίδων από την "Ελευθεροτυπία., τώρα, μάλιστα, που κουβεντιάζεται το "όνομα", τώρα που ο ιμπεριαλισμός ακονίζει τα νύχια του στα Βαλκάνια σε βάρος όλων των λαών. Γιατί δεν αφιερώνει δυο σελίδες και στις εργατικές κινητοποιήσεις, όπως, για παράδειγμα, στην πρόσφατη των εργατών της ζώνης στο Πέραμα;
Με λίγα λόγια: Το ΚΚΕ, στην περίπτωση αυτή, μπορεί να προστατεύσει πολύ καλύτερα από εμένα τόσο τον εαυτό του όσο τη μνήμη του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη. Ο γράφων, όμως, αυτές τις γραμμές, πρώην μέλος του ΚΚΕ και νυν παρών στο Κίνημα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές με το ΚΚΕ, θεωρεί ως ύψιστο καθήκον κάθε Κομμουνιστή, κάθε πραγματικά προοδευτικού ανθρώπου, να διαμαρτυρηθεί οργισμένα σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί, ο στόχος τέτοιων δισέλιδων δεν είναι άλλος από το να μας "κόψουν τα φτερά", να μας σπρώξουν στη μαύρη απογοήτευση, στην απαξίωση των αγώνων και των θυσιών, στο μηδενισμό του σοσιαλισμού ως εμπειρίας και, πολύ περισσότερο, ως συγκεκριμένου στόχου ή και οράματος. Και αφού κλάψουμε για τα "χαμένα χρόνια από τη ζωή μας", να αναφωνήσουμε για τον Καραμανλή: "Πάλι καλά"!
Αμ, δε! Εμείς οι Κομμουνιστές και, γενικότερα, οι μαχόμενοι Αριστεροί, ξέρουμε πολύ καλά τα λάθη μας και τις πληγές μας! Έχουμε και τις διαφωνίες μας μεταξύ μας, όπως κάθε μεγάλη οικογένεια! Όμως, ξέρουμε ότι τίποτα δεν πήγε χαμένο, ότι είμαστε νικητές στο ηθικό πεδίο, ότι, παρά τη βαριά ήττα, βαστάμε τον αντίπαλο να μην τα κάνει χειρότερα, ότι τόσο εδώ, στην Ελλάδα, όσο και αλλού, έχει ξεκινήσει μια αντεπίθεση, ανεπαρκής ακόμη, αλλά έχει ξεκινήσει! Και όλα αυτά είναι ποτισμένα με ιδρώτα, με δάκρυα, με αίμα, τόσο του ήρωα Νίκου Μπελογιάννη όσο και όλων των άλλων αμέτρητων μαρτύρων των κοινωνικών αγώνων! Τίποτα δεν πάει χαμένο, ω κήρυκες της υποταγής!
Και κάτι άλλο, σχετικά με την "ακεραιότητα της επικρατείας", η οποία, κατά το συνεντευξιαζόμενο (πρωταρχικά κατά τους μοναρχοφασίστες των εκτάκτων στρατοδικείων) κινδυνεύει από τους κομμουνιστές: Ας πάει μια βόλτα μέχρι τη Σούδα, στη ναυτική βάση, να δει ποιος κατέχει ένα κομμάτι της Ελλάδας και γιατί. Και ας θυμηθεί την απολογία του πατέρα του, σχετικά με το ποιος είναι πατριώτης και ποιος όχι.
Καληνύχτα, κύριε υιέ του "ανθρώπου με το γαρύφαλλο"! Καληνύχτα, κύριοι της "Ελευθεροτυπίας"! Σε πείσμα όλων σας, ο Μπελογιάννης, ο δικός μας άνθρωπος, ζεί και θα ζεί στους αγώνες για το σοσιαλισμό! Δόξα και τιμή στους ήρωες – μάρτυρες του λαού μας!
Μάριος Μιχαηλίδης
