Παραδοσιακά, το πρόβλημα των συλλογικών συμβάσεων, παρά το ότι αφορά όλους τους εργαζόμενους, δεν απασχολεί παρά μόνο τους "ειδικούς" και τους συνδικαλιστές. Αυτό "κατάφεραν" τα χρόνια συνδιαχείρισης, "κατανόησης", εργασιακής ειρήνης και μυστικών διαπραγματεύσεων.
Φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η αρχή έγινε με την υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας από τη ΓΣΕΕ. Μια συμφωνία που, εν μέσω κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό, ξεπουλούσε τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Τον περασμένο μήνα, ο διορισμένος από την κυβέρνηση της ΝΔ διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Τάκης Αράπογλου "ανέλαβε έργο". Πρώτα, δεν υπογράφει την εξουσιοδότηση στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών προκειμένου να προχωρήσει στην έναρξη των διαπραγματεύσεων με την ΟΤΟΕ για την κλαδική σύμβαση του 2008 και, έπειτα, δίνει μονομερώς αυξήσεις στο προσωπικό της Εθνικής, παρακάμπτοντας το Σύλλογο. Έτσι εφαρμόζει τις κατευθύνσεις της κυβέρνησης για την καταστρατήγηση των συλλογικών δικαιωμάτων.
Η συνδικαλιστική ηγεσία άνοιξε το δρόμο
Οι κλαδικές συμβάσεις αποτελούν τη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων με την εργοδοσία, και αυτό λέει πολλά. Ιδιαίτερα σήμερα, με την ακρίβεια να καλπάζει και την κερδοσκοπία να κυριαρχεί στην αγορά, είναι οφθαλμοφανής η αναγκαιότητα της συλλογικής διαπραγμάτευσης από τη μεριά των εργαζομένων. Είναι φανερή η ανάγκη να γίνει προσπάθεια να μη φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Να μην πολλαπλασιαστούν οι φτωχοί, να μη μεγαλώσει η εξαθλίωση.
Οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν μια τέτοια ευκαιρία. Ιδιαίτερα σήμερα που η ΓΣΕΕ έχει ήδη υπογράψει αυξήσεις 1 ευρώ τη μέρα, με την ακρίβεια να φτάνει το 40%, οι κλαδικές συμβάσεις μπορούν να νοηθούν μόνο σαν το ανάχωμα στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Γιατί αυτό είναι το αποτέλεσμα της υπογραφής της ΕΓΣΣΕ.
Ο μόνος που μπορεί να υπερασπιστεί και να ενισχύσει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων είναι οι αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες και ομοσπονδίες που συνυπογράφουν εξευτελιστικές συμβάσεις και αποδέχονται το ρόλο τους ως κοινωνικού εταίρου και συνομιλητή του ΣΕΒ και της κυβέρνησης.
Το πρόβλημα των κλαδικών συμβάσεων είναι ανοιχτό έτσι κι αλλιώς και, μάλιστα, με οξύ τρόπο. Δεν είναι αργά, ακόμα και τώρα, να επιχειρηθεί να δοθεί μια μάχη για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων. Αυτό όμως απαιτεί συγκεκριμένες κινήσεις προς τους εργαζόμενους, διατάραξη της εργασιακής ειρήνης –έτσι κι αλλιώς, η άλλη πλευρά κάθε άλλο παρά ειρήνη εφαρμόζει– και διεκδίκηση άμεσων μέτρων ανακούφισης των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από συμβάσεις που να τους προστατεύουν.
Μ.Γ.
