Εργασιακές σχέσεις & περιβάλλον
Φωνές υποκρισίας και κροκοδείλια δάκρυα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για το ολοκαύτωμα των δασών σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτοί που ετοιμάζονταν να συνταγματοποιήσουν την καταστροφή των δασών με το άρθρο 24, αυτοί που παρέδωσαν κάθε δημόσιο χώρο και κάθε άλσος στην ιδιωτική εκμετάλλευση, αυτοί που τσιμεντοποίησαν ολόκληρη τη χώρα, ανταγωνίζονται για το ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη στην καταστροφή. Πιστεύουν ότι έτσι θα συγκρατήσουν τους ψηφοφόρους τους. Την ίδια στιγμή ακονίζουν τα μαχαίρια για ακόμα μεγαλύτερη ευλυγισία στις εργασιακές σχέσεις, μεγαλύτερη «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας. Ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει τις εργασιακές σχέσεις και μοιράζει αβεβαιότητα και ανασφάλεια στους εργαζόμενους. Καταστρέφει το περιβάλλον για να μοιράσει κέρδη σε λίγους, ασφυξία και θάνατο στους πολλούς. Οι δύο αυτές διεργασίες αποτελούν συνέχεια η μία της άλλης. Ας δούμε τι έχουν να πούν οι συμβασιούχοι πυροσβέστες γι’ αυτό το θέμα. Tη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Τριανταφύλλου.
Μιλάμε με τον Κ. Παπαντώνη, Πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συμβασιούχων Πυροσβεστών
Ξέρουμε ότι το σωματείο σας δίνει έναν πολύχρονο αγώνα για τη μονιμοποίησή σας. Μπορείτε να μας μιλήσετε για αυτόν τον αγώνα;
Από την ίδρυση της ομοσπονδίας έχουμε κάνει δεκάδες συλλαλητήρια, αρκετές μηνύσεις κατά του Δημοσίου και κατ’ επέκταση της πυροσβεστικής υπηρεσίας για παράβαση της νομοθεσίας και πιο πρόσφατα για τις συλλογικές συμβάσεις. Έχουμε προσφύγει και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα θέματα της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου και στον Άρειο Πάγο. Προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις και τα μέσα που διαθέτουμε, με τη συνδικαλιστική μας οργάνωση, να κρατήσουμε τα κεκτημένα. Φαίνεται από τα γεγονότα ότι το καταφέραμε. Πλην όμως αυτό το άτυχο συμβάν των τριών συναδέλφων πρόσφατα τα μαυρίζει όλα. Μας γυρνάει πίσω πάρα πολλά χρόνια, και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Η παράταση αυτού του καθεστώτος ομηρίας έχει επιπτώσεις τόσο στη ζωή σας, στην καθημερινότητά σας όσο και στο δίκτυο δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης. Μπορείτε να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό;
Κοίταξε, πολλοί συνάδελφοι με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε: «Πρόεδρε, τι θα κάνουμε από δουλειά; Θέλω να κάνω σχέδια, σπίτι, και δεν μπορώ γιατί δεν είμαι μόνιμος, δεν έχω δουλειά….» Εγώ είμαι παντρεμένος 15 χρόνια και πριν από 2 χρόνια αποφάσισα να κάνω παιδιά γιατί έλεγα: «Να κάνω; Να μην κάνω; Θα τα βγάλω πέρα;» Το πήρα το ρίσκο και λέω άντε κι ό,τι βγει. Είναι δύσκολα τα πράγματα δυστυχώς. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις τίποτα. Και σιγά τα λεφτά που παίρνουμε. Δεν τα βγάζεις πέρα με 700 ευρώ, όταν πολλές φορές τρώμε και τις βενζίνες πέρα δώθε και κινδυνεύει και η ζωή μας.
Το τελευταίο διάστημα είδαμε όλη τη χώρα να παραδίδεται στις φλόγες. Προφανώς υπάρχουν ευθύνες για αυτή την τραγωδία.
Εγώ, προσωπικά, θεωρώ ότι το σφάλμα έγινε από τη στιγμή που δόθηκε η αρμοδιότητα της καταστολής στο πυροσβεστικό σώμα. Μέχρι τότε η αρμοδιότητα και της πρόληψης και της καταστολής ανήκε στη δασική υπηρεσία, που σημαίνει ότι υπήρχε ένας ενιαίος φορέας –το Υπουργείο Γεωργίας– και είχε αναλάβει όλα τα θέματα. Τώρα, μείωσαν τα λεφτά και, απ’ ό,τι γνωρίζω, τουλάχιστον στο Υπουργείο Γεωργίας, δεν γίνεται μελέτη, δεν γίνεται αντιπυρική έρευνα, δεν γίνεται πρόληψη σε κανένα επίπεδο. Έρχεται λοιπόν η καταστολή, δίνουν κάποιο βάρος τελευταία στιγμή στην καταστολή, και σου λέει όποιος προλάβει κάνει ό,τι τύχει. Και από ‘κεί και πέρα, ο Θεός βοηθός. Δεν υπάρχει υποδομή στην Ελλάδα, δεν υπάρχει τίποτα. Τώρα τα καίνε, τα κάνουνε, τα ράνουνε, δεν ξέρω. Πάντως, υπάρχει πρόβλημα. Και συνάμα, βέβαια, ότι φέτος ήταν πάρα πολύ έντονα και τα καιρικά φαινόμενα. Η φωτιά στον Υμηττό, που βρισκόμουν εκεί, ήταν μια τέτοια περίπτωση. Πάρα πολύ δυνατός αέρας. Δηλαδή, θεωρώ ότι έχουν συνδράμει όλα, λίγο η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των φορέων, τα πεπαλαιωμένα οχήματα, η έλλειψη προσωπικού στην Πυροσβεστική, η ανασφάλεια που διέπει το εργασιακό μας καθεστώς. Γιατί, όσο να ‘ναι, με άλλη ψυχολογία δουλεύεις όταν ξέρεις ότι έχεις να προσφέρεις κάποιον καιρό, ότι δεν έχεις προβλήματα, και με άλλη ψυχολογία όταν κοιτάς να σβήσεις τη φωτιά και μετά να πας να κάνεις ένα δεύτερο μεροκάματο ή ένα τρίτο κάπου αλλού. Για να επιβιώσεις αναγκαστικά κι εσύ κι η οικογένειά σου.