"Οι μέλισσες πετάνε από λουλούδι σε λουλούδι αλλά μετά κάνουν το μέλι που είναι κατάδικο τους, δεν είναι πια ούτε θυμάρι ούτε μαντζουράνα". Μονταίν (Essais, I, XXVI)
Ας μιλήσουμε απλά, δίχως περιστροφές! Το θέμα που κυριαρχεί στις συνελεύσεις μας στην πορεία προς την Πανελλαδική Σύσκεψη είναι "τι ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε". Και είναι πολλαπλά χρήσιμη κάθε πρωτοβουλία που επιχειρεί όχι μόνο να θέτει ερωτήματα αλλά και να προτείνει απαντήσεις! Δεν είναι μια μάχη συσχετισμών, όπως στενά την ερμηνεύουν κάποιοι, αλλά μια προσπάθεια συγκρότησης και δημιουργίας χώρου ΣΥΡΙΖΑ, που νομιμοποιείται να επιδιώκει μια ενότητα πιο προωθητική, μακριά από παραλυτικούς συμψηφισμούς. Υπάρχει μια ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας που υποστηρίζει τα συγκεκριμένα προτάγματα. Τα εκλογικά μας κέρδη αλλά και οι θετικές προδιαθέσεις που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις δεν είναι αποτέλεσμα μιας life style εκδοχής μας, ούτε της ανακάλυψης μιας φωτογενούς τηλεοπτικής παρουσίας. Οφείλονται στο πιο ξεκάθαρο πολιτικό μας πρόσωπο, απαλλαγμένο από την κεντροαριστερή αμφισημία, στην επιμονή για ενότητα της Αριστεράς και την προτεραιότητα της κινηματικής δράσης.
Το πρόγραμμα
Πολιτικός όρος για να μετουσιωθούν οι διαθέσεις της κοινής γνώμης σε συστράτευση είναι να εμβαθύνουμε στο καταστατικό μας πρόταγμα που ξορκίζει τον κυβερνητισμό και την κεντροαριστερά. Δεν έχουμε ανάγκη από μια "προγραμματική συμφωνία διακυβέρνησης", αλλά από ένα πολιτικό σχέδιο εξουσίας, που θα ανατρέπει τους συσχετισμούς και δεν θα τους υπηρετεί. Να μιλήσουμε για ένα πρόγραμμα που να αντιπαλεύει τις προτεραιότητες του νεοφιλελευθερισμού, να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες, να εξοπλίζει πολιτικά και ιδεολογικά τα κινήματα, να αποστασιοποιείται από το μεταρρυθμισμό και να καθιστά το σοσιαλισμό όχι ευχολόγιο αλλά ορατή εναλλακτική λύση. Πρόγραμμα που μας διασφαλίζει ότι η συνάντηση με τις δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ θα συμβεί σε κινηματική και ριζοσπαστική βάση.
Η συγκρότηση
Από πολλούς σήμερα γίνεται αναφορά στην πολιτική βαρύτητα που έχουν οι ανένταχτοι/ες για το ΣΥΡΙΖΑ. Η επίκληση αυτή, αν και κολακευτική, κινδυνεύει να παραμείνει ανούσια, ίσως και προσχηματική, αν δεν συνοδεύεται από αποφάσεις στην Πανελλαδική Σύσκεψη. Πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται να βρεθεί τρόπος ώστε να εισαχθεί και να αποκτήσει συγκεκριμένο περιεχόμενο η έννοια του "μέλους ΣΥΡΙΖΑ". Οι τοπικές και θεματικές επιτροπές και οι συνελεύσεις να αποκτήσουν υπόσταση και βαρύτητα, ώστε το άθροισμα των συνιστωσών να μετασχηματιστεί σε μια γόνιμη σύνθεση στη βάση της ισότιμης συμμετοχής όλων.
Οι πολιτικές προθέσεις ας αναμετρηθούν και με τα "εύκολα": Γραφείο Τύπου που δεν θα υποκαθίσταται από καμία συνιστώσα, πολιτική και όχι συντονιστική λειτουργία της Γραμματείας, πανελλαδικό σώμα που θα πλαισιώνει την Π.Γ. και θα συγκαλείται σε τακτά χρονικά διαστήματα, ένταξη της κοινοβουλευτικής δουλειάς σε ένα σαφές πλαίσιο αρχών, πανελλαδικό έντυπο, για να ιεραρχήσω τα σημαντικότερα.
Η ενότητα
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα δυναμικό κράμα κλειστοφοβίας και αγοραφοβίας, αριστερισμού και ρεφορμισμού, που αναζητά ένα πιο προωθημένο σημείο ισορροπίας και ενότητας, μια τομή στην πορεία του, και αυτό το βήμα πρέπει να είναι η Πανελλαδική του Σύσκεψη. Αν, λοιπόν, δεν θέλουμε ένα γίγαντα με πήλινα πόδια, έχουμε μπροστά μας δύσκολο έργο.
Θοδωρής Αζούδης,
μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης