Τι δείχνουν οι αλλαγές προσώπων στο ΠΑΣΟΚ
«Γέφυρες» προς τη βάση και τον αστισμό «χτίζει» ο Παπανδρέου
του Μ.Σιάχου
Ηαιφνιδιαστική κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές προσώπων στον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, ορίζοντας, μάλιστα, και σκιώδη κυβέρνηση που θα «στριμώξει» την κυβέρνηση Καραμανλή, ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο δύο κορυφαία ζητήματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με τη συνεχή αμφισβήτηση του αρχηγού. Η κίνηση του Παπανδρέου επιχειρεί, έστω και επικοινωνιακά, να θέσει τέλος στην ισχυρή εσωκομματική αντιπολίτευση, που αμφισβητεί τις επιλογές της ηγεσίας. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, σταθερά υπέρμαχος της αμερικανοποίησης, προσπαθεί να κρύψει την απόλυτη ταύτισή του με τις επιλογές Καραμανλή, πίσω από κινήσεις επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, οι οποίες αφενός θα κόψουν τον αέρα των «λοχαγών» του, αφετέρου θα αμβλύνουν το σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει από τη βάση του ΠΑΣΟΚ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Πασόκοι συνδικαλιστές, αλλά και η ΠΑΣΠ, κυριολεκτικά έχουν βρεθεί «στη γωνία» και στέλνουν εντονότατα μηνύματα διαφωνίας με τις επιλογές Παπανδρέου, αφού σε πολλές περιπτώσεις δεν τολμούν να εμφανιστούν σε γενικές συνελεύσεις ή σε άλλες μαζικές διεργασίες. Στο πλαίσιο αυτό, οι αιφνιδιαστικές αλλαγές δεν σχετίζονται σε καμιά περίπτωση και με αλλαγή αντιπολιτευτικής ρότας, αλλά με την καλλιέργεια κλίματος στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ότι επιτέλους κάτι θα γίνει, ενώ υπηρετούν και την προσπάθεια διάχυσης της ευθύνης μιας πιθανής εκλογικής ήττας στους «νέους» μηχανισμούς. Η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές είναι –όπως όλα δείχνουν– σίγουρη, και το μόνο θέμα που προσπαθεί να διαχειριστεί ο αρχηγός του είναι η διαφορά από τη Ν.Δ., το μέγεθος της οποίας θα καθορίσει και την ένταση της αμφισβήτησής του.
Μια μεγάλη διαφορά είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει πλήγμα για τον Γιώργο Παπανδρέου και θα δώσει την ευκαιρία στους πολέμιούς του μέσα στο ΠΑΣΟΚ να τον υποδείξουν ως υπεύθυνο, θέτοντας ταυτόχρονα ζήτημα αλλαγής ηγεσίας.
Το δεύτερο ζήτημα αναδεικνύεται από την επιλογή συγκεκριμένων προσώπων σε συγκεκριμένους ρόλους. Η επιλογή Αθανασάκη (με τις ευλογίες του Λαλιώτη) αποτελεί ξεκάθαρη προσπάθεια να φτιαχτούν νέες γέφυρες με τη βάση του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, η οποία, μπορεί στο (τηλεοπτικού τύπου) δημοψήφισμα να στήριξε μαζικά τον Γ. Παπανδρέου, αλλά εμφανίζεται όλο και πιο αντίθετη με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του, που σε τίποτα δεν διαφέρουν από την κυβερνητική πολιτική.
Τέλος, η επιλογή Ευθυμίου για το ρόλο του εκπροσώπου είναι σαφέστατη γέφυρα προς τον αστισμό, από τον οποίο –και εν προκειμένω μέσω του ΔΟΛ– ζητά στήριξη ενόψει εκλογών.
Με τις τελευταίες, λοιπόν, αλλαγές ο Γ. Παπανδρέου προσπαθεί να ξεκαθαρίσει ρόλους, να δείξει ότι αυτός είναι ο αρχηγός, να εμφανίσει ένα ΠΑΣΟΚ που κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση, συσπειρώνοντας τη διαλυμένη βάση, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί, για ευνόητους λόγους, ανανέωση σε πιο «φρέσκια» βάση των δεσμών με τον αστισμό.