Ακόμα ένα σκάνδαλο λοιπόν στο προσκήνιο: Η υπόθεση ντόπινγκ της ομάδας της άρσης βαρών και, απ’ ό,τι φαίνεται, και πολλών άλλων αθλητών και αθλητριών σε διάφορα αθλήματα. Όπως είναι "φυσικό" αμέσως ξεκίνησαν τα τηλεδικεία, οι αναλύσεις των ειδικών, οι καταγγελίες των παραγόντων, το αλληλοφάγωμα για τις ευθύνες και ούτω καθεξής. Λες και κανείς δεν ήξερε τι γινόταν τόσο καιρό, λες και είναι κάτι που δεν ήταν κοινό μυστικό στους κόλπους του αθλητισμού. Ότι για να γίνεις υπερπρωταθλητής θα πρέπει να είσαι μέσα στα κυκλώματα και να δεχτείς να υποθηκεύσεις την υγεία σου για να κερδίσεις. Και αυτό είναι η πιο σοβαρή πλευρά του θέματος που δεν πιάνεται, γιατί αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Ότι όλα αυτά γίνονται εδώ και χρόνια, με βάση συγκεκριμένο πολιτικό σχεδιασμό που ξεκίνησε από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και συνεχίστηκε επί ΝΔ, για να χτιστεί ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που μπορεί στο αθλητικό πεδίο, γιατί αλλού είναι αλλιώς τα πράγματα, να κοιτάει στα μάτια τους ισχυρούς, να τους ανταγωνίζεται, να έχει κέρδη. Αυτός ο μύθος, πέρα από το ότι "πουλάει" αξιοπρέπεια σε ένα λαό που καθημερινά εξευτελίζεται σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, έχει και πολύ συγκεκριμένα υλικά οφέλη. Πρώτον, αυξάνεται το ενδιαφέρον των χορηγών και συγχρόνως των φιλάθλων, άρα ανοίγει μια νέα αγορά. Δεύτερον, οι διάφοροι αξιοπρεπείς επιχειρηματίες του τόπου μας έχουν τη δυνατότητα, εκτός από το να "αγοράσουν" αναγνώριση και συμπάθεια μέσω μιας ομάδας ή μιας χορηγίας, να "ξεπλύνουν" άφθονο βρώμικο χρήμα. Τρίτον, οι πολιτικοί προβάλλονται σαν θιασώτες κάθε εθνικής επιτυχίας, κι έτσι μπορούν να πουν ότι κάνουν κάτι για τον τόπο. Τέταρτον, "πουλιέται" σωρηδόν ελπίδα στη νεολαία, ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να ξεφύγει από το μίζερο μέλλον που της ετοιμάζουν. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται ακόμα μια σοβαρή πλευρά του ζητήματος: Ότι πολλοί νέοι και νέες μετέχουν σε χιλιάδες αθλητικά σωματεία όπου για να τους κάνουν πρωταθλητές τους μυούν στην ιδεολογία της ζούγκλας. Στο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για να νικήσεις. Οι ιδέες της άμιλλας και της αλληλεγγύης θεωρούνται ξεπερασμένες και λίγες μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας και τα υλικά κέρδη της νίκης.
Όλα αυτά όμως δεν συμβαίνουν μόνο στον αθλητισμό. Αυτές οι απόψεις και οι ιδέες έχουν διαποτίσει το κοινωνικό σώμα. Ο νεοφιλελευθερισμός επιτάσσει: αν θέλεις να "προκόψεις", πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων. Έτσι φοιτητές, μαθητές παίρνουν αμφεταμίνες για να έχουν καλύτερη απόδοση και μετά ναρκωτικά για να περάσουν "καλά", επιστήμονες παίρνουν άλλες ουσίες για να μπορέσουν να δουλέψουν περισσότερο και καλύτερα, οι αθλητές αναβολικά για να έχουν επιδόσεις, και ούτω καθεξής. Στόχος, ακριβώς, μια ναρκωμένη κοινωνία. Για να μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να προχωράει ανενόχλητος και η κοινωνία να μην αντιδρά. Βέβαια υπάρχουν και οι ευθύνες της Αριστεράς για όλα αυτά, αφού ούτε ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής προβάλλει, αλλά και ούτε οργανώνει την αντίσταση σε όλα αυτά που προωθούνται. Για όλα αυτά μιλήσαμε με τον πρόεδρο του Αστέρα 2004, Νίκο Μάλλιαρη, άνθρωπο με πολυετή πείρα στον αθλητισμό και με αγωνιστική στάση στα πράγματα. Επίσης δημοσιεύουμε και ένα κείμενο του Νίκου Λάιου, ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τα πεπραγμένα στον αθλητισμό.