Ορισμένα παιδιά (αν δεν είναι άλλου τύπου ιστορία) νομίζουν ότι τα πεσίματα και τα καψίματα είναι ύψιστη πράξη σαμποτάζ και επαναστατικότητας. Τους νοιάζει λοιπόν να καίνε και να κοινοποιούν μετά το γιατί καίνε και γιατί θα καίνε συνεχώς, ώστε να πραγματώσουν το… είναι τους.
Υπάρχουν όμως μερικά απλά ερωτήματα (που δεν περιμένουμε να μας τα απαντήσουν, επειδή απλά δεν σκέφτονται): Από πότε το κάψιμο δημόσιων μέσων μεταφοράς αποτελεί κάποια μορφή πάλης, ένα στόχο του κινήματος, κάτι που προάγει μια αντίσταση στο σύστημα; Από πότε το "σαμποτάζ" (δηλαδή η ετσιθελική, ανεξέλεγκτη, πραξικοπηματική, εν κρυπτώ επίθεση όπου – όπως και χωρίς υπολογισμό όλων των συνεπειών) αποτελεί αντισυστημική πράξη αντίστασης; Πού βρίσκεστε παλικάρια της νύχτας, όταν γίνονται μαζικοί αγώνες όπως στον ΗΣΑΠ και καταχτιούνται πράγματα μέσα από την πάλη; Μήπως οι ενέργειές σας απλά στρώνουν το δρόμο σε αυταρχικότερες διαχειρίσεις, σε εναντίωση του κόσμου γενικά απέναντι στους αγώνες; Τα 9 βαγόνια που κάηκαν τι πρόσφεραν και σε ποιον; Ποιον ωφέλησε αυτή η ενέργεια, και τι καταχτήθηκε από αυτήν;
Κι αν υποθέταμε ότι αναπτύσσεται ένα "αντάρτικο πόλης" (ένταση και πολλαπλασιασμός κρουσμάτων βίας και κτυπημάτων σε διάφορους στόχους), τι νομίζετε ότι θα γίνει; Θα επιβεβαιωθεί ο δημοσιογράφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου όταν γράφει: "Στις σημερινές συνθήκες, που μια ιστορικών διαστάσεων, πλανητική κρίση, σαν κι αυτές που συμβαίνουν μόνο μία φορά τον αιώνα, κλονίζει τον διεθνή καπιταλισμό, τα όποια "Μαύρα Μπλοκ" λειτουργούν ως επώδυνη, αλλά ωφέλιμη ανοσοποιητική αντίδραση του ίδιου του συστήματος. Ακόμη κι αν δεν υπήρχαν, το σύστημα θα έπρεπε να τα εφεύρει. Για τον απλούστατο λόγο ότι ενισχύουν το φόβο σε βάρος της ελπίδας, τις δυνάμεις που αναζητούν αυταρχική διέξοδο από την κρίση, με τη σκληρή αντιμετώπιση της προϊούσας κοινωνικής αντιπολίτευσης στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας. Ο Ταλεϊράνδος έλεγε ότι στην πολιτική υπάρχει κάτι χειρότερο από το έγκλημα, το λάθος. Στις εποχές κρίσης υπάρχει κάτι χειρότερο από τον ναρκισισμό της βίας: η βλακεία."