Ο κ. Χρίστος Βερελής ασφαλώς συγκαταλέγεται στους ευφυείς ανθρώπους που χώρεσε η πολιτική επί πολλά χρόνια, ενώ είχε κι ένα –ελλίπον για πολλούς– προσόν: Προτού γίνει πολιτικός, είχε γνωρίσει την όψη και την κόψη των επιχειρήσεων, κάτι που τον διευκόλυνε στην κατανόηση πολλών ζητημάτων, για τα οποία πλείστοι ομότεχνοί του είχαν κι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Θα ήταν, λοιπόν, μικροψυχία να μην του αναγνωριστούν τα δυσεύρετα προσόντα του, αυτά που εν πολλοίς τον κατέστησαν και έναν από τους μακροβιότερους υπουργούς Μεταφορών-Επικοινωνιών την περίοδο 2000-2004. Την περίοδο, δηλαδή, που έγινε το μεγάλο πάρτι στο δημόσιο τομέα και στις ΔΕΚΟ με τους εθνικούς πρωταθλητές (προμηθευτές, μεταπράτες, κατασκευαστές, μεσάζοντες και αντιπροσώπους).
Τις τελευταίες μέρες, ο κ. Βερελής εμφανίζεται ως ψευδοήρωας μέσω των media (εκ του ασφαλούς ή εκ του ανασφαλούς, ο ίδιος το ξέρει), μετά την παραίτησή του, που έγινε στον απόηχο των σκανδάλων Siemens και ΜΑΝ. Αυτή τη στιγμή, ουδείς μπορεί να προσάψει στον πρώην υπουργό ότι τα πήρε από οποιονδήποτε Γερμανό, Ιταλό ή Έλληνα. Ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους αν τα χέρια του είναι καθαρά ή λερωμένα για πάρτη του ή και για το κόμμα του.
Αυτό, πάντως, που δεν αμφισβητείται είναι η πολιτική ευθύνη που έχει ο κ. Βερελής ως υπουργός για όσα έγιναν επί θητείας του.
Πρώτον: Στον ΟΤΕ, που λυμαίνονταν Intracom και Siemens και επί θητείας του, διπλασίασαν τις προγραμματικές συμβάσεις του 1997. Στις Romtelecom, Armentel και αλλού, όπου πάλι επί θητείας του οργίασαν η κακοδιαχείριση, η κλεψιά και οι αμαρτωλές συμφωνίες χάριν της βαλκανικής επέκτασης του Οργανισμού… Ο τότε υπουργός δεν σταμάτησε διαβλητούς συντελεστές του ΟΤΕ, που θα μπορούσε να στείλει στο σπίτι τους, όπως έκανε με το διευθύνοντα σύμβουλο Ν. Μανασή, όταν εκείνος επέμενε –από τότε– για την εξαγορά της ΓΕΡΜΑΝΟΣ.
Δεύτερον: Στον ΟΣΕ, στην ΕΡΓΟΣΕ, στην ΤΡΑΜ, που φιάχτηκε προολυμπιακά, κ.ά., ο κ. Βερελής υιοθέτησε το εργοληπτικό καρτέλ και οι εκλεκτοί του (όπως ο κ. Κ. Γιαννακός, τον οποίο ήθελε να κλωνοποιήσει ο μετέπειτα υπουργός Μεταφορών Μ. Λιάπης για τις ικανότητές του) πορεύθηκαν ανάλογα. Σ’ αυτόν τον τομέα έκαναν θραύση ο ΑΚΤΩΡ, η Ελληνική Τεχνοδομική, το δίδυμο ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και οι S&Ρ-ΑΒΑΞ.
Τρίτον: Στα ΕΛΤΑ και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (τότε ήταν στην εποπτεία του υπουργού Μεταφορών και ακολούθως περιήλθε στο Υπουργείο Οικονομικών, μετεξελισσόμενο σε πιστωτικό ίδρυμα), κατά σύμπτωση η Intrasoft έγινε ο μεγάλος προμηθευτής του πληροφοριακού τους συστήματος, με συμβάσεις που σέρνουν βαρίδια μέχρι σήμερα.
Τέταρτον: Επί υπουργίας Βερελή η “Ολυμπιακή” παραλίγο να περιέλθει στον κ. Θωμά Λιακουνάκο (στην ΑΧΟΝ Airlines) μέσω “διαγωνισμού”, που χώραγε ακόμη και αντισταθμιστικά την Apache. Όμως δεν πρόκαμαν, καθώς η ΑΧΟΝ έβαλε λουκέτο πριν προλάβει να διασωθεί μέσω Ο.Α.
Πέμπτον: ΗΛΠΑΠ, ΗΣΑΠ και ΟΣΕ συνήψαν συμβάσεις για τροχαίο υλικό και για οχήματα ή τροποποίησαν προγραμματικές του 1997, κάνοντας εκπτώσεις στη διαφάνεια αλλά και σε ρήτρες. Κι αυτά τα γνώριζε ο κ. Βερελής, πριν σκάσουν μύτη οι υποθέσεις Siemens, ΜΑΝ κι άλλες που μπορεί να εμφανιστούν. Όλα αυτά κι άλλα που έγιναν τότε με περισσό κυνισμό δεν τα αγγίζει η τηλοψία, η οποία εξωράισε τον κ. Βερελή και τείνει να του φορέσει και το φωτοστέφανο ενός σύγχρονου μάρτυρα που απειλείται από λάσπη.
“Έφαγαν” τα ΜΜΕ ακόμη και τη γερμανική νομική θωράκιση του κ. Βερελή, “για να υπάρξει φως στην υπόθεση των ολυμπιακών τρόλεϊ”. Ο τέως υπουργός δεν νομιμοποιείται ούτε να προσεγγίσει τη σχετική δικογραφία του Μονάχου, καθώς ούτε ύποπτος είναι ούτε έχει κληθεί ως εμπλεκόμενος. Ως εκ τούτου, η σπουδή του είναι επικοινωνιακού τύπου, κάτι που ο κ. Βερελής γνωρίζει καλά από τις ημέρες της υπουργίας του. Τότε είχε πετύχει μια μοναδική “ομερτά”. Έχοντας μοιράσει “αργομισθίες” και θέσεις συμβούλων σε ΔΕΚΟ και επιτροπές σε ένα μεγάλο αριθμό δημοσιογράφων, που κάλυπταν συνάμα το σχετικό ρεπορτάζ, είχε εξασφαλίσει τα νώτα του. Η πλειοψηφία των εργατών του Τύπου σιωπούσε ή εξωράιζε καταστάσεις, απολαμβάνοντας τις αποζημιώσεις από τα Γραφεία Τύπου και τις Επιτροπές. Πολλά δε ΜΜΕ αβάνταραν, καθώς οι μέτοχοί τους χαίρονταν τις συμβάσεις τους (σε έργα και προμήθειες των ΔΕΚΟ) που έτρεχαν επί εποχής Χ. Βερελή. Τα συμφέροντα, λοιπόν, από τη μία, και οι μικροϊδιοτέλειες, από την άλλη, και σήμερα διαμορφώνουν την εικόνα του ήρωα Χρίστου Βερελή.
* Άρθρο της Αριστέας Μπουγάτσου από την “Ελευθεροτυπία” (13/5)