Αυθαιρέτως
Οι οκτώ «σοφοί»…
Οι οκτώ πανεπιστημιακοί που έτειναν χείρα βοηθείας στην υπουργό Παιδείας καταθέτοντας τις –όχι και τόσο συγκεκριμένες– προτάσεις τους για τη μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο υπήρξαν τελικά άτυχοι. Την επόμενη μέρα η αποχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τις διαδικασίες αναθεώρησης του άρθρου 16 κατέστησε την εμπνευσμένη κίνησή τους άχρηστη. Με απλά λόγια, «την πάτησαν».
Βέβαια, δεν ανησυχούμε γι’ αυτούς. Θα καταφέρουν να διαδώσουν τις εκσυγχρονιστικές προτάσεις τους (δεξιές και αριστερές) στο αμέσως επόμενο διάστημα. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν ανάγκη από τέτοιους πιστούς θιασώτες του διαλόγου και της μεταρρύθμισης/απορρύθμισης.
…και οι περίπου 1.000 υποστηρικτές τους
Θα άξιζε όμως πολλοί από τους περίπου 1.000 που με κάποιον περίεργο τρόπο αντιπροσωπεύονται από τους οκτώ, να αναρωτηθούν: αυτή είναι η δημοκρατία και η διαφάνεια που διεκδικούν για το δημόσιο διάλογο; Τους φτάνει να έχουν υπογράψει κάποιο κείμενο πριν τρεις μήνες και στη συνέχεια η υπογραφή τους να παζαρεύεται και να χρησιμοποιείται για τις προσωπικές επιδιώξεις ορισμένων και για τη διάσωση της υπουργού και της κυβερνητικής πολιτικής;
Ορισμένοι από αυτούς τους πανεπιστημιακούς είναι κοινωνικοί επιστήμονες και μελετούν τα κοινωνικά κινήματα (του φοιτητικού συμπεριλαμβανομένου) και τον συνδικαλισμό. Κι όμως, όταν υπάρχει μπροστά τους ένα ζωντανό φοιτητικό κίνημα, αυτοί διακηρύσσουν «σήμερα τα Πανεπιστήμια είναι νεκρά». Όταν το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο είναι προ των πυλών, αυτοί συκοφαντούν τη συνδικαλιστική έκφραση των πανεπιστημιακών. Ας αναλογιστούν οι νεότεροι από αυτούς: εάν αυτός ο «μίζερος» συνδικαλισμός πάψει να υπάρχει, πώς θ’ ανταπεξέλθουν στις δύσκολες στιγμές που θα έρθουν; Θα μαζεύουν και τότε υπογραφές; Έχει για όλους θέσεις στα τραπέζια της υπουργού;
Ποιος θα θυμάται αυτή την παρέμβαση;
Και, τέλος πάντων, αυτό το ρόλο οραματίζονται για την επιστήμη και το ρόλο του πανεπιστημιακού δάσκαλου; Να αγωνίζεται μόνος του να επιβιώσει, να τρέχει με την τσαντούλα του σε όλων των ειδών τις επιτροπές και τα συμβούλια, να συκοφαντεί τους φοιτητές και τους συναδέλφους του και στο τέλος να μην ξέρει πού ταξιδεύει η υπογραφή του;
Μήπως όμως η υπερβολική σιγουριά, η αυταρέσκεια και τελικά η αλαζονεία οδηγεί σε τόσο λανθασμένες κινήσεις σαν αυτή των οκτώ, που την επόμενη μέρα δεν τις θυμάται κανείς;