Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές υπάρχει μια έντονη διαπραγμάτευση στους κόλπους της ΕΕ για την επιλογή των δύο προσώπων που θα καταλάβουν τις θέσεις του Προέδρου της ΕΕ και του Υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ. Οι δύο αυτές θέσεις είναι νέες και η θεσμοθέτηση τους έγινε από την Ευρωσυνθήκη, αυτό το αντιδραστικό έκτρωμα που συνταγματοποιεί το νεοφιλελευθερισμό και την στρατιωτικό-ιμπεριαλιστικό βραχίονα της ΕΕ, τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Ασφάλειας.
Όλα δείχνουν λοιπόν ότι η πολιτική σκηνή της ΕΕ αναβαθμίζεται. Και παρότι θα υπάρξουν διθύραμβοι ότι τάχα με τη νέα της δομή η ΕΕ θα αποκτήσει ενοποιημένο και ενεργότερο παγκόσμιο ρόλο υπέρ των αξιών της ειρήνης και της δημοκρατίας, η αλήθεια βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Ούτε πιο ενιαίος ούτε πιο προοδευτικός θα γίνει ο ρόλος της ΕΕ αλλά πιο αντιδραστικός.
Κατ’ αρχήν, ακόμη και στο επίπεδο της πολιτικής εκπροσώπησης η ΕΕ αμερικανοποιείται. Οι πιο κεντρικές πολιτικές φιγούρες στις ΗΠΑ είναι ο Πρόεδρος, η Υπουργός Εξωτερικών και ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας. Αντίστοιχα πια γίνεται και στην ΕΕ. Πρόεδρος, Υπουργός Εξωτερικών και δίπλα ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο κ Τρισέ, και ο Πρόεδρος του Euro-group ο εκ Λουξεμβούργου κ. Γιουνκέρ –ο οποίος μάλιστα ακούγεται και για να καταλάβει τη θέση του Προέδρου της ΕΕ. Η αντιστοίχηση με τις ΗΠΑ τείνει να γίνει πλήρης, αναδεικνύοντας τον απόλυτα συγκεντρωτικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του υπερκράτους των Βρυξελών.
Παράλληλα είναι σίγουρο ότι η όποια συμφωνία σε πρόσωπα (των οποίων η θητεία είναι διετής και ανανεώνεται για μία φορά το πολύ) δεν μπορεί να αμβλύνει τις έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γαλλογερμανικός άξονας και αμερικανοβρετανικό τόξο, “παλιά” και “νέα” Ευρώπη, ανταγωνίζονται για να επιλεγούν πρόσωπα πιο κοντά στις επιδιώξεις κάθε πλευράς. Οι πρώτοι εστιάζουν στο Βέλγο Χέρμαν Βαν Ρομπουί και στον Ζ. Κλ. Γιουνκέρ, οι δεύτεροι στο Τόνι Μπλερ, τον “πρόθυμο” συνεργάτη του Μπους, που από εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες έχει καταγγελθεί σα δολοφόνος των λαών. Αξίζει να παρατηρήσουμε επίσης ότι σε όλα τα ενδεχόμενα σενάρια ο μεν Πρόεδρος της ΕΕ θα προέρχεται από τον κεντροδεξιό χώρο, ο δε Υπουργός Εξωτερικών από τους σοσιαλδημοκράτες. Γίνεται έτσι φανερή η ουσιαστική σύγκλιση κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, που μαζί ψήφισαν την Ευρωσυνθήκη και μαζί διοικούν την Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού επί 25 χρόνια.
Χ.Κ.