Σχολιάζοντας την εκλογική αποτυχία της Αριστεράς στη Γαλλία, ο Αλέκος Αλαβάνος τόνισε: «Όταν η Αριστερά είναι κατακερματισμένη, τότε οδηγείται στο περιθώριο – όπως είδαμε στις γαλλικές εκλογές. Μόνο να σκεφτεί κανείς έναν κοινό υποψήφιο, αντί για τους 6 διαφορετικούς, και η Αριστερά θα βρισκόταν μέσα στο παιχνίδι, θα μπορούσε να είναι υπολογίσιμη δύναμη στις εκλογές αυτές και όχι ο Μπαϊρού ή ο Λεπέν. Από την άλλη πλευρά, αν θυμηθούμε το θαύμα που έκανε η συνεργασία ακριβώς αυτών των δυνάμεων, που οδήγησε σε κατάρρευση όλο το Ευρωσύνταγμα, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι ο μόνος δρόμος για την Αριστερά είναι η κοινή δράση. Είναι ο δρόμος που στην Ελλάδα ακολουθούμε σταθερά εμείς που συμμετέχουμε στο Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς».
Από την άλλη, ο Πάνος Τριγάζης στις στήλες της Αυγής αποδίδει την αποτυχία στο ότι «έλειψε ένα αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο».
Δύο είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν: Έχουμε στην Ελλάδα ένα αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο, έχουμε απαλλαγεί από τον κατακερματισμό της Αριστεράς; Έχει η ελληνική Αριστερά την τόλμη να δώσει ζωή σε ένα εγχείρημα που να συνδέει τις κοινωνικές αντιστάσεις με αντίστοιχες πολιτικές πρωτοβουλίες; Έχει την τόλμη να οικοδομήσει ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού;
Μακάρι η απάντηση να έβγαινε αβίαστα θετική. Βγαίνει όμως αυθόρμητα αρνητική. Και όμως, η Γαλλία δύο φορές μας έδειξε το δρόμο. Τη μια φορά με θετικό τρόπο: ο ενωτικός, ανυποχώρητος μαζικός αγώνας έφερε αποτελέσματα και στο Ευρωσύνταγμα με τις επιτροπές βάσης και στον αγώνα ενάντια στο σύμφωνο πρώτης απασχόλησης της γαλλικής νεολαίας. Τη δεύτερη, τώρα, με αρνητικό τρόπο: ο κατακερματισμός, η θολή πολιτική πρόταση (όχι κατηγορηματική άρνηση της κεντροαριστεράς), ο σεχταρισμός και ο ηγεμονισμός έφεραν το απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Πόσο «χωνεύονται» αυτά τα διδάγματα από τα κομματικά επιτελεία της ελληνικής Αριστεράς; Αν κρίνουμε από τα έργα –κι όχι από τα λόγια– δυστυχώς ελάχιστα. Υπάρχει ακόμα «χειρισμός» των θεμάτων αυτών και αρκετή περιχαράκωση, αρκετός ηγεμονισμός, αρκετός σεχταρισμός, αρκετός οπορτουνισμός και παραγοντισμός.
Οι διεργασίες στον ΣυΡιζΑ (μια σχετικά πιο «ανοιχτή» πτέρυγα της ελληνικής Αριστεράς) συνεχίζονται και δεν είναι άσχετες με όσα αναφέρουμε πιο πάνω. Να συμφωνήσουμε με τον Π. Τριγάζη (βέβαια εκείνος ομιλεί περί Γαλλίας μόνο) και να προσθέσουμε ότι και στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. Το ζητούμενο είναι αν ο ΣυΡιζΑ, έτσι όπως δρομολογείται, αποτελεί ένα εγχείρημα που οδηγεί, που επιταχύνει τις διεργασίες για την οικοδόμηση του μετώπου αυτού. Αυτό δεν έχει φανεί μέχρι τώρα, αλλά και δεν έχει κριθεί ακόμα.
Η ΚΟΕ βαδίζοντας προς το 2ο συνέδριό της συζητά και ξεκαθαρίζει, αυτές τις μέρες, την εκλογική της τακτική με βάση όλα τα δεδομένα και όλες τις προτάσεις που υπάρχουν στην ελληνική Αριστερά. Σύντομα θα δώσει γραπτά την τοποθέτησή της και θα ενημερώσει όλους για την επιλογή της.