Είναι δύσκολο να διαλέξει κανείς χαρακτηρισμούς για τις τοποθετήσεις και τις επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ, ειδικά το τελευταίο διάστημα.
Ιδεολογικά, επικρατεί ένας αχταρμάς από αριστερίστικες και τροτσκιστικές θέσεις. Το είδαμε αυτό στο ντοκουμέντο για τα 90 χρόνια, που βρίθει τοποθετήσεων οι οποίες δεν αντέχουν σε στοιχειώδη κριτική (παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες, ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ελλάδας κ.λπ.) αλλά και πάρα πολλών σιωπών (μπρεζνιεφισμός, συγκυβέρνηση Τζανετάκη κ.λπ.). Το είδαμε ακόμη σε πληθώρα τοποθετήσεων για το Μέτωπο και τη Λαϊκή Εξουσία (όπου ο λαός θα καταλάβει την πολιτική εξουσία χωρίς επανάσταση, βλ. "Αριστερά!" φ. 233)
Πολιτικά, η κυβέρνηση Καραμανλή παραμένει σε ασυλία από την ηγεσία του Κόμματος, την ίδια ώρα που στο μυαλό πλατιού κόσμου είναι χρεοκοπημένη. Κι επαναλαμβάνει η ηγεσία το αφελέστατο ερώτημα "κι αν φύγει πάλι μια ίδια κυβέρνηση δεν θα έρθει;", που κυριολεκτικά αφοπλίζει την αγωνιστική διαθεσιμότητα του κόσμου. Βγάζει ντοκουμέντο η Κεντρική Επιτροπή, όπου με βουδιστική ησυχία (σινταρτά) βαυκαλίζεται για την επιβεβαίωσή της και "ξεχνά όλως τυχαίως" ότι υπάρχει μια συγκλονιστική κινητοποίηση στις 12 Δεκέμβρη, ότι δίνεται μια μεγάλη μάχη στα λιμάνια, ότι η πάλη των εργαζομένων στριμώχνει (χωρίς το κόμμα να έχει πρωταγωνιστήσει σ’ αυτό) την κυβέρνηση. "Ξεχνά όλως τυχαίως" επίσης ότι άνοιξε μια περίοδο πολιτικής κρίσης και απονομιμοποίησης του δικομματισμού. Τέτοια αμνησία, τέτοια αβλεψία, ούτε μια λέξη σε ένα κεντρικό κομματικό ντοκουμέντο. Τυχαία;
Οργανωτικά, συνεχίζεται η επιλογή της περιχαράκωσης, που όμως οδηγεί σε μια απόσταση από τον κόσμο που κινητοποιείται. Σαν συνέπεια, λίγος κόσμος στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 22 Γενάρη. Μικρή επαφή με τον πλατύ κόσμο. Κι αυτό, σε αντίθεση με το ΣΥΡΙΖΑ που έχει μια ιδιαίτερη δυναμική (γεγονός που προκαλεί μεγάλη ανησυχία στην ηγεσία). Και το Μέτωπο όλο χτίζεται, αλλά περιλαμβάνει μόνον τους "ομόγνωμους", κατά την Αλ. Παπαρήγα. Και σαν κοινωνικές δυνάμεις του Μετώπου παρουσιάζονται οι κομματικές δυνάμεις στους κοινωνικούς χώρους.
Είναι πλέον καιρός ο πλατύς κόσμος που αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ να σκεφθεί σοβαρά πάνω στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία του κόμματος. Η τωρινή περίοδος της πολιτικής κρίσης έχει ξεχωριστή σημασία και ιδιαίτερη είναι η ευθύνη κάθε προοδευτικού ανθρώπου και κάθε προοδευτικής συλλογικότητας. Από την άποψη της απάντησης στις βασικές επιδιώξεις του συστήματος (ιμπεριαλισμός + ντόπιος αστισμός) μονόδρομο αποτελεί ένα ευρύ Μέτωπο της Αριστεράς με σαφή αντινεοφιλελεύθερο και αντιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Με στόχευση να μην περάσουν οι σχεδιασμοί του κύριου αντίπαλου, να δοθούν πραγματικές κοινωνικές μάχες με μαζική συμμετοχή του λαού, να τροποποιηθεί ο αρνητικός σήμερα συσχετισμός δύναμης. Δεν αλλοιώνεται ούτε η φυσιογνωμία ούτε η επαναστατικότητα καμιάς δύναμης αν συμμετέχει σε ένα τέτοιο μέτωπο. Γιατί Μέτωπο δεν σημαίνει ταύτιση, αντίθετα σημαίνει και σύνθεση αλλά και αντιπαράθεση απόψεων, σημαίνει ανοικτή συζήτηση και ζύμωση και δυνατότητα επηρεασμού, σημαίνει κινηματική δράση ενάντια στον κύριο αντίπαλο. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για το σνομπάρισμα και την υπονόμευση αυτής της δυνατότητας από την ηγεσία του ΚΚΕ. Ούτε ο επικαλούμενος οπορτουνισμός του ΣΥΝ ούτε η (ανύπαρκτη) προσήλωση του Φόρουμ στο Μάαστριχτ ούτε η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΝ θα στρίψει προς την κεντροαριστερά. Γιατί, κατ’ ελάχιστον, το Μέτωπο δεν είναι μόνον ο ΣΥΝ και κυρίως το Μέτωπο, ο Αριστερός Πόλος, δεν είναι οι διαβουλεύσεις κορυφής αλλά οι διαδικασίες βάσης. Και γιατί, επίσης, αυτό που καταγγέλλεται στην Ελλάδα από την ηγεσία του ΚΚΕ, υποστηρίζεται π.χ. στη Βενεζουέλα και στη Λατινική Αμερική. Για όλα τα προηγούμενα, επιβάλλεται ο κόσμος του ΚΚΕ να πάρει θέση.
Μιχάλης Σιάχος
