Το άδοξο τέλος της ιταλικής κεντροαριστεράς
Η λογική του "μικρότερου κακού" οδηγεί… στον Μπερλουσκόνι
Η πτώση της κυβέρνησης Πρόντι και η νέα απόπειρα "ομαλοποίησης" της πολιτικής σκηνής, που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ιταλία, αποτελούν την οικτρή κατάληξη των κεντροαριστερών επιλογών. Επιλογών αδιέξοδων και κοντόθωρων, που στηρίχτηκαν και από τα δύο κόμματα που αναφέρονταν στο κομμουνιστικό κίνημα, δηλαδή την Κομμουνιστική Επανίδρυση και το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών. Επιλογών που, στο όνομα του "μικρότερου κακού", αποπροσανατόλισαν και αφόπλισαν το λαϊκό κίνημα, στήριξαν μια καθαρά νεοφιλελεύθερη και ιμπεριαλιστική πολιτική και, τελικά, κατάφεραν να ανοίξουν διάπλατα το δρόμο στο "απόλυτο κακό" που ήθελαν να εμποδίσουν: την μπερλουσκονική δεξιά.
Στα δύο σχεδόν χρόνια που με νύχια και με δόντια (και με τις πλάτες της Αριστεράς) κρατήθηκε στην εξουσία, η κυβέρνηση Πρόντι δεν ακύρωσε ούτε ένα νόμο του Μπερλουσκόνι. Αντίθετα, συνέχισε την πολιτική του τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ενέτεινε τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, νομοθέτησε ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και κατήργησε κατακτήσεις δεκαετιών, πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις και μείωσε δραματικά το βιοτικό επίπεδο, αντιμετώπισε με άγρια αστυνομική βία και δικαστική-κρατική τρομοκρατία τις λαϊκές αντιστάσεις. Ευθυγραμμίστηκε με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, έδωσε το ok για την κατασκευή νέων αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων σε ιταλικό έδαφος, συνέχισε τον "πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας" με στρατιωτικές αποστολές σε Αφγανιστάν, Λίβανο κ.λπ.
Ακόμα και στο μέτωπο της διαφθοράς η κεντροαριστερά αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του μπερλουσκονισμού. Με τα "μεγάλα έργα" συνεχίστηκε το πάρτι των πολυεθνικών και των μαφιόζων σε βάρος του λαού και του περιβάλλοντος, ενώ χαρακτηριστικό είναι και ότι η ίδια η πτώση της κυβέρνησης Πρόντι προκλήθηκε από την αποκάλυψη της ανάμειξης του υπουργού… Δικαιοσύνης σε σκάνδαλο διαφθοράς.
Αυτά ήταν τα "κατορθώματα" της ιταλικής κεντροαριστεράς, και δεν είναι διόλου περίεργο που η κυβέρνηση Πρόντι ανακηρύσσεται στις δημοσκοπήσεις ως η χειρότερη της τελευταίας εικοσαετίας. Η φράση του Τζιόρτζιο Κρεμάσκι, ηγέτη του συνδικάτου των μεταλλεργατών, αποδίδει με μεγάλη ακρίβεια το αποτέλεσμα: "Μπορούμε να πούμε, συμπερασματικά, ότι η πολιτική του μικρότερου κακού, υπό το φόβο της επιστροφής του Μπερλουσκόνι, μας οδήγησε στο κακό, δηλαδή την επιστροφή του Μπερλουσκόνι". Για τη σύγχυση και την απογοήτευση που αυτές οι εξελίξεις σκορπούν στη λαϊκή βάση της Αριστεράς την ευθύνη έχουν οι ηγεσίες της, που στο όνομα της "κυβερνητικής σταθερότητας" συνυπέγραψαν με χέρια και με πόδια την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Πρόντι. Όλοι αυτοί που χρησιμοποίησαν τα εκατομμύρια των εργατών, νεολαίων, γυναικών, του λαού της Αριστεράς, για να τον εγκαταλείψουν μόλις αναρριχήθηκαν στα θεσμικά πόστα, προκειμένου να ασκήσουν "υψηλή πολιτική" παρέα με τους διεφθαρμένους υπαλλήλους των βιομηχάνων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.
Τώρα αυτοί οι ηγέτες, που συνυπάρχουν στο νέο σχηματισμό "Αριστερά-Ουράνιο Τόξο" (από τον Μπερτινότι και τον Τζιορντάνο της Επανίδρυσης ως τον Ντιλιμπέρτο των Ιταλών Κομμουνιστών και τον Πεκοράρο Σκάνιο των Πράσινων), διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και διακηρύττουν ότι… "δεν μπορούμε πλέον να συνυπάρχουμε με τους πρώην συμμάχους". Βλέποντας μεγάλο τμήμα της λαϊκής βάσης να τους εγκαταλείπει, ακόμη και οργανωμένα όπως συνέβη με το ρεύμα της Κριτικής Αριστεράς, ανακαλύπτουν και πάλι τα κινήματα της βάσης (αυτά που οι ίδιοι κατηγορούσαν ως ανεύθυνα και εξτρεμιστικά!) και τα καλούν να ενωθούν μαζί τους. Υποδειγματικοί χαμαιλέοντες, προσπαθούν και πάλι να "μετασχηματιστούν" ενόψει εκλογών, τις οποίες απεύχονταν αλλά τελικά θα γίνουν σύντομα. Φοβούνται τη συμπίεσή τους από την επιχείρηση "ομαλοποίησης" της πολιτικής ζωής, στην οποία έχουν αποδυθεί διάφοροι παράγοντες (βιομήχανοι, ΕΕ κ.λπ.) με στόχο την ανάδειξη "σταθερών κυβερνήσεων" και βέβαια την απαλλαγή από τον "αναχρονιστικό" βραχνά της κομμουνιστικής παράδοσης.
Θα μπορούσε κανείς χαιρέκακα να τους πει "όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε", αλλά το πρόβλημα είναι ότι τη νύφη θα την πληρώσει βασικά η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αυτή τη στιγμή είναι αισθητό ένα τεράστιο πολιτικό κενό στην Ιταλία: αυτό μιας πραγματικής Αριστεράς, που θα εκφράζει αταλάντευτα τα συμφέροντα των εργαζόμενων και της νεολαίας και δεν θα πάσχει από τον καταστροφικό κυβερνητισμό. Οι υπαρκτές κομμουνιστικές δυνάμεις αγωνίζονται μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες για τη συσπείρωση και το σωστό προσανατολισμό της Αριστεράς. Δημοσιεύουμε εδώ το "Ανοιχτό Γράμμα" που απηύθυνε το Δίκτυο των Κομμουνιστών, καλώντας σε δημόσιο διάλογο και σε πανιταλική συνέλευση με σκοπό τον καθορισμό μιας κοινής πορείας.
Γιώργος Αναστασίου