Τα σκάνδαλα ακουμπούν την καρδιά του συστήματος
Ώρα Αριστεράς, ανάγκη κομμουνιστικής Αριστεράς
Σήμερα, απέναντι σε ένα δικομματισμό σε βαθιά κρίση, έχουμε μπροστά μας πολύ συγκεκριμένα μέτωπα, για τα οποία πρέπει ΤΩΡΑ να δοθούν αγώνες και η Αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσει σ’ αυτούς. Αυτό που σήμερα πονάει το σύστημα δεν είναι οι υπερεπαναστατικές διακηρύξεις αλλά η πράξη πλατιών μαζών, που μπορούν να αποτρέψουν τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις που το σύστημα έχει ανάγκη. Υπάρχει η ιστορική, θα λέγαμε, δυνατότητα για κάτι τέτοιο, ακριβώς γιατί υπάρχει απονομιμοποίηση του συστήματος της σήψης και της διαφθοράς, που στη συνείδηση πλατιού κόσμου είναι η άλλη όψη του νεοφιλελευθερισμού.
Τα επείγοντα μέτωπα πάλης
Θα μπορούσαν να γραφούν πολλά. Το κρίσιμο δεν είναι εκεί. Άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα μπορεί να γεννήσει άλλες δυνατότητες. Εμείς ξεκινάμε από εκεί όπου ήδη έχουν υπάρξει αγώνες, έχουν εκφραστεί αγωνιστικές διαθεσιμότητες:
-
Να μην περάσει η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και η μεταρρύθμιση που φέρνει η κυβέρνηση. Παράλληλα πρέπει να στοχοποιηθεί, να μπλοκαριστεί ο ΠΑΣΟΚικός νόμος Ρέππα, που εφαρμόζεται από 1 Γενάρη 2008 και οδηγεί σε σημαντική χειροτέρευση στις συντάξεις, στη χρηματοδότηση του συστήματος, στα όρια ηλικίας.
-
Να μπει φραγμός στη φτωχοποίηση, που έρχεται με τις αυξήσεις-κοροϊδία του 3-4%, με τις συμφωνίες ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, με την ανεργία, με τη φοροληστεία, με τη διάλυση των κοινωνικών τομέων (παιδεία, υγεία, ασφάλιση), με τα δάνεια, με τις απολύσεις.
-
Να αναπνεύσει η νέα γενιά από τη θηλιά της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, των μισθών των 400 ευρώ, της απασχόλησης χωρίς ασφάλιση.
-
Να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση (ή το λουκέτο) στην Ολυμπιακή, στα λιμάνια, στη ΔΕΗ και γενικότερα στην ενέργεια, στην Παιδεία.
-
Να γίνουν μαζικά προσλήψεις στα νοσοκομεία, στα σχολεία, να σταματήσει η ομηρία των συμβασιούχων (στους δήμους και στο δημόσιο).
-
Να μπει φραγμός στην τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων, στην καταστροφή του περιβάλλοντος και των δασών και στην τουριστική τσιμεντοποίηση.
-
Να μην περάσει η συνταγματική αναθεώρηση.
-
Να κατεδαφιστεί το καθεστώς αδιαφάνειας στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, των ειδικών λογαριασμών και των στεγανών.
Ο στόχος μας είναι να υπάρξει η στροφή των μαζών στην πράξη με πρωτοβουλία και ώθηση των δυνάμεων της Αριστεράς. Η ώρα της Αριστεράς είναι εδώ, στο βαθμό που θα καταφέρει με πιο μόνιμο τρόπο να γίνει πράξη το σύνθημα «όλοι στο δρόμο». Κανένας να μη μείνει παθητικός θεατής των εξελίξεων – όχι στον καναπέ, όχι πελάτης των ΜΜΕ. Αυτή είναι η πρόκληση των επομένων μηνών.
Ο ρόλος της κομμουνιστικής Αριστεράς
Η κομμουνιστική Αριστερά έχει ιδιαίτερο ρόλο να παίξει στην παρούσα φάση. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να ωθήσει το σύνολο των αγωνιζόμενων δυνάμεων σε μια γραμμή συνολικής αντιπαράθεσης με το νεοφιλελευθερισμό, τον ιμπεριαλισμό, το δικομματισμό, τα κεντροαριστερά σενάρια και το διπολισμό. Η κατεύθυνση αυτή δεν διασφαλίζεται μόνο από τις διακηρύξεις αλλά κυρίως από την ενεργή παρουσία του λαού, κι αυτή με τη σειρά της συνδέεται άρρηκτα με την κινητοποίηση πολιτικών δυνάμεων που έχουν δεσμούς με τον κόσμο, δεσμούς καθημερινής πράξης και όχι τηλεοπτικής και επικοινωνιακής επιρροής. Οι δεύτεροι, σε αντίθεση με τους πρώτους, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθούν από το σύστημα σε κρίσιμες στιγμές.
Ο αγωνιζόμενος, ανταγωνιστικός με το σύστημα, αριστερός πόλος είναι η γραμμή και το καθήκον της κομμουνιστικής Αριστεράς στη σημερινή συγκυρία. Το δεύτερο είναι να τραβά συνεχώς τα πράγματα μπροστά, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το επίπεδο συνείδησης. Κι αυτό γίνεται α) με τις πολιτικές και αγωνιστικές πρωτοβουλίες που προτείνει β) με τους στόχους πάλης που βάζει σε κάθε συγκυρία γ) με την ιδεολογική ζύμωση που προωθεί παράλληλα με τα προηγούμενα
Πολιτικό πρόγραμμα
Η κομμουνιστική Αριστερά δεν έχει φοβικά σύνδρομα, όπως λέει μια κριτική. Αντίθετα μπαίνει μέσα σ’ όλους τους αγώνες, συγχωνεύεται με τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου, μάχεται για τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος ενάντια στις τάσεις ενσωμάτωσης. Η κομμουνιστική Αριστερά έχει μάχιμες προγραμματικές προτάσεις, δεν λέει γενικολογίες, δεν συγχέει τους πολιτικούς στόχους με τον τελικό σκοπό. Γνωρίζει ότι είμαστε σε μια φάση με δυσμενή συσχετισμό δύναμης και το πρώτιστο καθήκον είναι η αντίσταση. Παράλληλα, στο ερώτημα πλατιού κόσμου αν υπάρχει άλλος δρόμος απαντά με ένα σαφές πολιτικό πρόγραμμα πάλης, το οποίο προωθεί μέσα από τους αγώνες.
-
Να ζει όλη η κοινωνία με αξιοπρέπεια από ένα μισθό και μια σύνταξη.
-
Κανένας φτωχός, κανένας αποκλεισμένος από δημόσιες, επαρκείς και σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, παιδείας, ασφάλισης, πολιτισμού. Κανένας άνεργος.
-
Μόνιμη, σταθερή απασχόληση, κατάργηση των εργασιακών σχέσεων-λάστιχο, ριζική μείωση των ωρών εργασίας ανάλογα με την αύξηση της παραγωγικής δύναμης της εργασίας.
-
Δημόσιοι όλοι οι στρατηγικοί τομείς στην παραγωγή και στον πολιτισμό ,αλλά με κοινωνικό έλεγχο, όχι δημόσιοι προς όφελος των προμηθευτών τους.
-
Ανάπτυξη του πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας με μοχλό το δημόσιο, φορολόγηση μεγάλου κεφαλαίου, ενίσχυση (και προστασία) της αγροτικής οικονομίας και βιομηχανίας, έμφαση στην ποιότητα. Όχι στον ευρωπαϊκό καταμερισμό για την Ελλάδα (τουριστικός και διαμετακομιστικός κόμβος), ριζική αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους.
-
Πλήρης κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού στην πολιτική δράση, στην ενημέρωση, στην πολιτιστική έκφραση. Ξήλωμα όλων των μηχανισμών καταστολής και παρακολούθησης του ντόπιου και διεθνούς παρακράτους. Πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες.
-
Ειρήνη, καμία αλλαγή συνόρων ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ. Έξω οι ιμπεριαλιστές, κάτω ο εθνικισμός. Αλληλεγγύη των λαών. Πίσω όλοι οι Έλληνες φαντάροι.
-
Εθνική ανεξαρτησία, κανένας εξωτερικός οικονομικός και πολιτικός εξαναγκασμός, εδαφική ακεραιότητα. Έξω οι βάσεις. Έξω οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ. Πολιτική (ακόμα και μονομερούς) μείωσης των εξοπλισμών.
-
Απόλυτη προστασία της φύσης, του περιβάλλοντος, των δασών, της θάλασσας και των δημόσιων χώρων.
Επικαιρότητα του σοσιαλισμού
Παράλληλα, η απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει άλλος δρόμος επιβάλλει σε επίπεδο ιδεολογικής ζύμωσης την προβολή της επικαιρότητας του σοσιαλισμού. Η κομμουνιστική Αριστερά αναδεικνύει τα τραγικά αδιέξοδα του σημερινού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος για την ανθρώπινη κοινωνία και την επιβίωση του πλανήτη. Δείχνει ότι η σήψη και η διαφθορά είναι γέννημα θρέμμα αυτού του συστήματος. Δείχνει ακόμη ότι είναι αντικειμενικά ώριμο και επίκαιρο το πέρασμα σε μια ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, στο σοσιαλισμό, όπου στα πλαίσια μιας άλλης πολιτικής εξουσίας (που καταργεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων) και με βάση τη σχεδιοποίηση της παραγωγής, μπορούν γρήγορα να ικανοποιηθούν οι βασικές κοινωνικές ανάγκες.
Είναι επίκαιρη αυτή η ιδεολογική ζύμωση, είναι όρος για να ανοίξει η Αριστερά άλλους δρόμους ενάντια στο μονόδρομο της αγοράς. Αν κανείς δει π.χ. τις θέσεις του ΣΥΝ, που δεν ασχολούνται με την ιδεολογική πλευρά και μέσα από μια σκόπιμη σύγχυση ευρύτερων στόχων και άμεσων μέτρων καταλήγουν απλά στα εκλογικά ποσοστά, αν αναλογιστεί τη σύγχυση που διαπερνά την ηγεσία του ΚΚΕ (βλ. «Αριστερά!» τ. 233, σελ. 10), θα καταλάβει γιατί αυτό το καθήκον πέφτει κυρίως στην κομμουνιστική Αριστερά.
Η ρήση του Αλέκου
Μεγάλη συζήτηση προκάλεσε η αναφορά του Αλέκου Αλαβάνου στη Βουλή: «Πιστεύουμε ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Και πιστεύουμε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Καλούμε τους πολίτες, αυτό το ρεύμα που παρουσιάζεται, να συνεχίσουν να στηρίζουν τις ενωτικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς ως ένα πυρήνα μιας νέας πλειοψηφίας, που θα δώσει την εναλλακτική λύση στον τόπο μας».
Πρόκειται για σημαντική τοποθέτηση, αν και όχι απολύτως ξεκαθαρισμένη. Επιτίθεται σφόδρα στην κυβέρνηση (δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει) και έχει απόλυτο δίκιο. Επικοινωνεί με αυτό το ρεύμα μέσα στην κοινωνία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ – κι εκεί έχει απόλυτο δίκιο. Το θέτει σαν πυρήνα μιας νέας πλειοψηφίας. Σωστό το «πυρήνας», όχι συμπλήρωμα, όχι έκκληση συνεργασίας στα πλαίσια της «πολυκομματικής κυβερνώσας κεντροαριστεράς». Αλλά πώς θα προχωρήσει αυτό το ρεύμα; Με αγώνες ή με την ψήφο; Εκεί υπάρχει ασάφεια και καθυστέρηση. Σήμερα είναι στιγμή δυναμώματος των αγώνων ή προσφυγής στις κάλπες για μια «νέα πλειοψηφία»; Το δεύτερο είναι όχι μόνο λάθος σαν επιλογή, είναι και μη ρεαλιστικό πολιτικά (εάν φυσικά αποκλείσουμε την κεντροαριστερά). Ούτε κι ο ίδιος ο Αλ. Αλαβάνος το πιστεύει. Μας μένει η ανάγκη εξαπόλυσης αγώνων. Αλλά είναι επείγον να παρθούν πρωτοβουλίες σε αυτό το επίπεδο. Δεν αρκούν οι διακηρύξεις.
