Θέλω πρώτα απ΄ όλα να συγχαρώ την Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας για την αποψινή εκδήλωση. Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, είναι πολύ σημαντική. Και είναι πολύ σημαντικό τέτοιες συζητήσεις να γίνονται ακόμα και σε πιο εκτεταμένο επίπεδο.
Σε 2-3 πράγματα θέλω να σταθώ. Ξεκινώ από το τελευταίο που έβαλε η συντρόφισσα. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι; Εμείς θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πρωτότυπο εγχείρημα. Και είναι πρωτότυπο και για την Ελλάδα αλλά σε μεγάλο βαθμό και για την Ευρώπη. Γιατί προσπαθεί να συσπειρώσει σε επίπεδο κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας όλα τα γνωστά ιδεολογικά ρεύματα της αριστεράς. Της κομμουνιστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής αριστεράς. Δε φτιάχτηκε ένα νέο κόμμα που αρνείται να δώσει λόγο και έκφραση στα μέλη που συσπειρώνει. Δεν μπορεί να είναι ένα νέο κόμμα. Γιατί αν ξεκινάγαμε από την ιδεολογική ενότητα των δυνάμεων που συναποτελούν αυτή τη στιγμή το ΣΥΡΙΖΑ, απλά δε θα μπορούσε να γίνει. Θα είχε αποτύχει από την αρχή.
Ο κύριος Μπιτσάκης είπε προηγούμενα ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη από κοινή δράση όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα. Θυμάμαι ένα άρθρο που είχε δώσει για δημοσίευση στις εφημερίδες της αριστεράς πριν τις εκλογές του 2007, που έλεγε ότι ακόμα και για ένα πράγμα μπορούσε να δικαιολογηθεί η κοινή δράση και η πολιτική συνεργασία όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς: για την καταπολέμηση της φτώχειας. Μόνο για αυτό. Κι εμείς λέμε ότι αυτό το εγχείρημα μπορεί να βρει τρόπο έκφρασης όλων όσων θέλουν να συσπειρωθούν σε αυτό. Αλλά δεν μπορεί να αλλοιωθεί ο κεντρικός του χαρακτήρας που είναι η προσπάθεια κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας όλων των ιδεολογικών ρευμάτων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Διότι αν γίνει αυτό δε θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα, μπορεί να υπάρχει κάποιο άλλο κόμμα.
Δεύτερο ζήτημα που θέλω να σταθώ: Μονίμως μπαίνει το ερώτημα. Τι θα κάνετε αν δεν υπάρχει αυτοδυναμία; Τι θα κάνετε με τις προτάσεις για κυβερνητική συνεργασία; Σύντροφοι, κάποια στιγμή μάλλον θα απαιτηθεί να κάνουμε χαρακίρι για να πούμε ότι δεν υπάρχει τέτοια προοπτική όσο δεν υπάρχουν 2 βασικοί παράγοντες. Δύο βασικοί, δεν είναι ένας. Και το έχουμε ξεκαθαρίσει απόλυτα με την πολιτική μας διακήρυξη με την οποία πήγαμε στις εκλογές του 2007: ότι στο ορατό μέλλον δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ούτε του προγράμματος ούτε και του συσχετισμού των δυνάμεων. Και κοιτάξτε να δείτε, άλλο πράγμα είναι να έχεις 4% και να σου ζητάνε να έχεις συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό επίπεδο και άλλο πράγμα είναι να έχεις καταφέρει να συσπειρωθεί ολόκληρη η αριστερά, να μοιράζεις την πολιτική ζωή της χώρας στα τρία. Άλλο πράγμα θα είναι τότε και από άλλη θέση θα μπαίνουν τα όποια ζητήματα συνεργασίας σε όποιο επίπεδο, ακόμα και στη δράση στο μαζικό κίνημα.
Τρίτο ζήτημα που θέλω να σταθώ: Πριν από δυο μήνες επεξεργαστήκαμε ένα πρόγραμμα. Παλιότερα μας έλεγαν ότι δεν έχουμε θέσεις. Έχουμε θέσεις σύντροφοι. Κι είναι θέσεις που εκφράζουν κατά κύριο λόγο τα δικαιώματα, τα αιτήματα, τα ενδιαφέροντα του κόσμου της δουλειάς. Γιατί, άκουσα τον κ. Χωραφά, με όλη την εκτίμηση, να λέει ότι την διαχείριση των αιτημάτων των εργαζομένων την κάνει η σοσιαλδημοκρατία. Με τι κύριε Χωραφά; Με τη λευκή βίβλο; Οι εμπνευστές της Λευκής Βίβλου ήταν ο Ντελόρ και η σοσιαλδημοκρατία και η Λευκή Βίβλος χαρακτηρίζει την πολιτική της Ε.Ε. από τότε μέχρι σήμερα και συνέβαλε τα μέγιστα όχι στην προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των εργαζομένων αλλά στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων σε όλη τους την έκταση. Στη γενικότερη απορρύθμιση της εργασίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Εμείς πιστεύουμε ότι η αριστερά μπορεί να ηγεμονεύσει σε αυτά τα θέματα. Ηγεμονεύει και μπορεί να ηγεμονεύσει.
Θέλω να κλείσω με αυτό: Ότι για να το κάνει αυτό, χρειάζεται να έχει ξεκάθαρο και σαφή ορίζοντα, αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει και η κοινωνική βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί. Και δεν μπορεί αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, με το σημερινό επίπεδο του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος και γενικότερα του μαζικού κινήματος να υπάρξει αυτή η υποδομή πάνω στην οποία θα στηριχτεί. Όταν μιλάμε σήμερα για συνδικαλιστικό κίνημα το μυαλό μας πάει αμέσως στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ. Αυτό είναι το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Εγώ θυμάμαι τη δεκαετία του ΄80, όταν ήμουν στέλεχος της ΕΣΑΚ και υπογράφαμε 3.000 διμερείς συμφωνίες σε επίπεδο εργοστασίου το χρόνο ακόμα και χωρίς σωματείο. Ότι δεν υπήρχε σωματείο το οποίο ενόψει απεργίας να μην κάνει γενική συνέλευση, να μη λειτουργήσουν τα όργανά του, να μην κάνει συσκέψεις σε χώρους δουλειάς. Και φτάσαμε στο σημείο τώρα, σε πανελλαδική απεργία, να μην κάνει συνεδρίαση της διοίκησής του το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας. Ή να μην υπάρχουν σωματεία.
Αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς. Και μιας και είμαστε σε αυτό το χώρο και στη φιλοξενία της ΚΟΕ, να το κερδίσει και η ΚΟΕ. Πρέπει να γίνει δουλειά μυρμηγκιού, ώστε να ξαναστήσουμε στα πόδια τους τα κύτταρα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία. Δεν υπάρχουν σύντροφοι σήμερα πρωτοβάθμια σωματεία, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, αλλά ούτε και στο δημόσιο. Και πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, τις δυνάμεις που συσπειρώνει να τις υποχρεώσει κάποια φορά να προχωρήσουν και στη συσπείρωση των δυνάμεων τους στο μαζικό κίνημα. Και στο εργατικό – συνδικαλιστικό και στο αγροτικό κίνημα και στο κίνημα των μικρομεσαίων. Αν δεν το κάνουμε αυτό, η προοπτική ώστε να ηγεμονεύσουμε με τις πολιτικές μας πρωτοβουλίες στην πολιτική ζωή του τόπου θα είναι ένα βήμα μπροστά και δυο βήματα πίσω.