Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την ταξική λογική του ΚΚΕ.
Επιστρατεύω την απλή λογική και τα ελάχιστα μαρξιστικά μου διαβάσματα, μα δυστυχώς δεν τα καταφέρνω.
Αναφέρομαι στην πρόσφατη εκτίμηση της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη.
Αναφέρει λοιπόν η Κ.Ε. σχετικά με τα αποτελέσματα του ΚΚΕ στις πρόσφατες εκλογές:
“Παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να ενισχύσει τις δυνάμεις του, επέδειξε αντοχή, κατάφερε να παρεμποδίσει τους σχεδιασμούς να το βγάλουν από την τρίτη θέση, να ασκήσουν ιδεολογική πίεση…”
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν ότι ένα κόμμα –ακόμα και κομμουνιστικό– χάνει σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές 66.589 ψηφοφόρους του και ένα βουλευτή του δεν λέγεται ήττα, υποχώρηση, χάσιμο ή τέλος πάντων “δεν τα πήγαμε πολύ καλά…” – αλλά απλώς “δεν καταφέραμε να ενισχύσουμε τις δυνάμεις μας”.
Και εντάξει, η Κ.Ε. τη “δουλειά της”, ας πούμε, κάνει. Οι σύντροφοι όμως της “βάσης”; Ούτε καν αναρωτιούνται;
Πάμε παρακάτω. Ποιος φταίει λοιπόν που το ΠΑΣΟΚ βγήκε κυβέρνηση με 44% και το ΚΚΕ δεν αύξησε τα ποσοστά του;
Η απάντηση είναι απλούστατη, και όποιος δεν την καταλαβαίνει είναι από πολιτικά ανώριμος έως… αντικομμουνιστής.
Ιδού λοιπόν η αιτία που η κοινωνία μας δεν στράφηκε αριστερά, δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, δεν στράφηκε μαζικά προς το ΚΚΕ:
“Αρνητικό ρόλο έπαιξε ο ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ με την αντιδεξιά ρητορεία του, την υποβαθμισμένη κριτική στο ΠΑΣΟΚ, που επέτρεπε την καλλιέργεια της λογικής του μικρότερου κακού και την ελπίδα της κεντροαριστερής συνεργασίας”.
Να λοιπόν ο πολιτικός φταίχτης!
Ούτε η “γραμμή” φταίει, ούτε η “ηγεσία”, ούτε η ενωτική πολιτική του ΚΚΕ, κανείς από το Κόμμα δεν έχει καμιά ευθύνη και για τίποτα. Φταίει –για να βολευτούν όλοι– ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο διαλυμένος και αλληλοσπαρασσόμενος ΣΥΡΙΖΑ, οι “κουραμπιέδες” κατά την κα Παπαρήγα, οι “χλεχλέδες” κατά τον κ. Πάγκαλο, αυτοί είναι που διαμόρφωσαν τον πολιτικό χάρτη της χώρας στις 5 του Οκτώβρη!
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν παρεμπόδισε “τη λαϊκή συσπείρωση και συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.”
Σύντροφοι του ΚΚΕ, μέχρι πότε θα εκτιμάτε πως τούτη η βραχυπρόθεσμη πολιτική λογική θα δικαιολογεί τα λαθεμένα εργαλεία ταξικής πολιτικής ανάλυσης;
Μέχρι πότε τούτες οι πολιτικές αλχημείες του οπορτουνισμού θα μπορούν να υπερασπίζονται με επιτυχία την επιβίωση του μικρόκοσμου και της μικροεξουσίας μιας “ηγεσίας” που δεν βλέπει –και δεν έχει– ρόλο πέρα από τούτη την εικονική πραγματικότητα;
Οι εργαζόμενοι βιώνουν με τραγικό τρόπο την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα αφοπλισμένο, συμβιβασμένο και ανήμπορο, δεν μπορεί να παρέμβει και να οργανώσει αντιστάσεις. Μόνο το 10% των εργαζόμενων συνδικαλίζονται. Η νεολαία στην κρίση αυτή ελάχιστα προσεγγίζει την Αριστερά. Η ακροδεξιά διπλασιάζει τα ποσοστά της και την κοινωνική της επιρροή. Ο δικομματισμός σίγουρα δεν “πνέει τα λοίσθια”… Και το ΚΚΕ δίνει σ` ένα δυναμικό λαϊκό κομμάτι της κοινωνίας –που είναι οι οπαδοί του– το μήνυμα πως ένας βασικός παράγοντας τούτης της κατάστασης είναι ο αριστερός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ!
Ειλικρινά, δεν μπορώ να πιστέψω πως ο κόσμος που ακολουθεί το ΚΚΕ χρόνια τώρα δεν έχει τα στοιχειώδη πολιτικά κριτήρια να αξιολογήσει, να κρίνει και να συμπεράνει.
Η πραγματικότητα της ζωής της εργατικής τάξης μέρα με τη μέρα θα γίνεται εφιαλτική, και η ζωή της πλουτοκρατίας μέρα με τη μέρα πιο προκλητική – και τούτη την αντίφαση πρέπει να τη λύσουμε οι “από κάτω”.
Ας αφήσουμε τις ηγεσίες να “λύσουν” τα δικά τους προβλήματα, όπως χρόνια τώρα ξέρουν να το κάνουν.
Θα συναντηθούμε σύντροφοι! Δεν γίνεται, σ’ αυτή την πολιτική συγκυρία, να μην συναντηθούμε. Και να δείτε –πιστέψτε με– τότε όλα θα είναι πιο όμορφα…
Σωκράτης Μαντζουράνης