Το ΝΑΤΟ, ο στρατιωτικός βραχίονας των αμερικάνων και δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, αποτελεί την πιο απτή απόδειξη της Νέας Τάξης Πραγμάτων στα Βαλκάνια. Σχεδόν όλες οι χώρες και τα προτεκτοράτα που έχει αναδείξει η ιμπεριαλιστική επέμβαση στα Βαλκάνια συμμετέχουν στον επιθετικό αυτό οργανισμό. Και φυσικά αυτή η συμμετοχή ούτε ισότιμη είναι, ούτε χωρίς ανταλλάγματα για τις μεγάλες κορπορέισονς, δηλαδή τα μονοπωλιακά μεγαθήρια που εισβάλλουν κάθε φορά λεηλατώντας τις οικονομίες των χωρών πίσω από τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ και οι "πρόθυμοι" σύμμαχοί τους είναι πλέον οι κυρίαρχοι στα Βαλκάνια και ο στρατιωτικός έλεγχος πρέπει να ενταθεί, γιατί υπάρχουν σοβαροί λόγοι και όχι γιατί τα Βαλκάνια έχουν μετατραπεί σε παιδότοπο και τα παιδιά θα "παίξουν πόλεμο". Οι λόγοι είναι παλαιοί και καινούριοι ταυτόχρονα: Η στρατηγική της περικύκλωσης της Ρωσίας στον ευρωασιατικό χώρο και ο έλεγχος των αγωγών των πετρελαίων είναι ο παλαιός λόγος. Ο καινούριος αφορά την ειδική συγκυρία που δείχνει τις ΗΠΑ σε μια δύσκολη οικονομική ύφεση, σε μεγάλες δυσκολίες σε Ιράκ και Αφγανιστάν, και ακόμα, τη Ρωσία να έχει ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις της και να επαναδιεκδικεί χαμένα εδάφη της. Η παγκόσμια οικονομική κρίση τροφοδοτεί (και τροφοδοτούσε) την πολεμική μηχανή και τους πολέμους και οδηγεί σε ανατροπές και ανακατατάξεις μέσα στο G8.
Αν όλα αυτά ισχύουν, τότε, για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του ΝΑΤΟ Review (περιοδική έκδοση του ΝΑΤΟ), "τα Βαλκάνια παραμένουν μια περιοχή ειδικού ενδιαφέροντος για τον οργανισμό". Γι’ αυτό και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Κροατία, Αλβανία και ΠΓΔΜ και οι προσπάθειες να ενταχθούν σύντομα η Ουκρανία και η Γεωργία (που συνορεύουν με τη Ρωσία). Όμως η παρουσία του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια δεν εξασφαλίζεται απλά με την τυπική "είσοδο" κάποιας χώρας μέσα στον οργανισμό αυτό. Για παράδειγμα, στο Κόσοβο που πρόσφατα "ανεξαρτητοποιήθηκε" βρίσκεται η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και η μεγαλύτερη βάση των ΗΠΑ στον κόσμο, ενώ ήδη από καιρό στα Τίρανα, στα Σκόπια, στο Σεράγιεβο το ΝΑΤΟ διατηρεί τοπικά αρχηγεία. Σε τι λοιπόν επείγεται η αμερικάνικη πολιτική (μαζί με τους φίλους της) σήμερα; Να θωρακίσει τα "Δυτικά Βαλκάνια", να κουτσουρέψει και να μειώσει κι άλλο τη Σερβία, να αναγνωριστεί το Κόσοβο, να φραχτεί ο δρόμος στη Ρωσία και, αυτό μην το ξεχνάμε, είναι επείγον, να "στρατολογήσει" φαντάρους και δυνάμεις για το μακρινό μέτωπο του Αφγανιστάν όπου σύμφωνα με εκτιμήσεις είναι αναγκαίοι άμεσα πάνω από 20.000 στρατιώτες για να ριχτούν στις εμπόλεμες περιοχές ενάντια στους Ταλιμπάν.
Επομένως ο άμεσος στόχος είναι η ευθυγράμμιση όλων των δυνάμεων των Βαλκανίων στις ανάγκες κυρίως των ΗΠΑ (και των φίλων τους) και όχι τόσο το στέριωμα κάποιας ασφάλειας και δημοκρατίας στην περιοχή.
Και η θέση της Ελλάδας; Της Ελλάδας του Καραμανλή και του Παπανδρέου, της Ελλάδας της μεγαλοαστικής τάξης; Απλή και καθαρή: Παρέχουμε κάθε διευκόλυνση στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, επιθυμούμε σφόδρα την διεύρυνση και ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, αλλά έχουμε μια "παρονυχίδα" με την ΠΓΔΜ σχετικά με την ονομασία. Η προκλητική πολιτική των ΗΠΑ και όχι μόνο των συμμάχων της, αλλά και 120 χωρών που δεν ιδρώνει το αυτί τους για ευαισθησίες που κληρονόμησε η πολυτάραχη ιστορία των Βαλκανίων, άσκησε πιέσεις για να γίνει δεκτή η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ χωρίς να έχει λυθεί το θέμα της ονομασίας. Το ζήτημα πήρε διαστάσεις, γιατί μια υποχώρηση της κυβέρνησης Καραμανλή θα ήταν σαν να αυτοκτονούσε πολιτικά μέσα στη δίνη των τόσων προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Κέρδισε λοιπόν κάποιο χρόνο ασκώντας το βέτο (που όμως δεν κατονόμασε) χωρίς να έχουν γίνει γνωστά τα ανταλλάγματα που της ζητήθηκαν ή έδωσε. Η δήλωση του υπουργού Άμυνας Μεϊμαράκη ότι η Ελλάδα θα συνδράμει πιο αποφασιστικά στη μάχη κατά της "τρομοκρατίας" στο Αφγανιστάν, μαρτυρεί δεσμεύσεις για αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στην περιοχή αυτή. Επομένως η Ελλάδα δεν θέτει κανένα βέτο στην πολιτική των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, αντίθετα επιθυμεί να είναι καλός σύμμαχος και να πάρει μέρος σε ό,τι της ανατεθεί.
Οι λαοί των Βαλκανίων, η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, η νεολαία έχουν κάθε λόγο να είναι επιφυλακτικοί και να καταπολεμούν την πολιτική του ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού στις χώρες τους και στην περιοχή. Όπως επισημαίνει το ΝΑΤΟ Review "στα Βαλκάνια η άποψη για το ΝΑΤΟ δεν είναι τόσο θετική". Και συνεχίζει: "Τι χρειάζεται η Συμμαχία για να κερδίσει τις "καρδιές και τα μυαλά" των ανθρώπων της περιοχής, τι πρέπει να συμβεί για να αυξηθεί η σταθερότητα στην περιοχή;"
Η απάντηση είναι απλή: να φύγει το ΝΑΤΟ από την περιοχή, να ξηλωθούν οι βάσεις των ΗΠΑ, να αποχωρήσουν όλα τα ξένα στρατεύματα, να μην υπάρχει ούτε ένας φαντάρος έξω από τα σύνορα της χώρας του, να καταγγελθούν όλες οι αποικιακές οικονομικές συμφωνίες και η συνεχής λεηλασία των χωρών αυτών, να ανορθωθεί η οικονομία, να αξιοποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες, να υπάρξει καλή γειτονία και συνεργασία σε επίπεδο Βαλκανικών χωρών, να καλλιεργηθεί κλίμα αμοιβαιότητας και καλής γειτονίας, να απομονωθούν οι εθνικιστικές και αλυτρωτικές δυνάμεις και πολιτικές (που εν πολλοίς είναι και υιοθετημένες από τον ιμπεριαλισμό). Αυτοί είναι ορισμένοι στοιχειώδεις όροι για να "αυξηθεί η σταθερότητα" για τους λαούς.
Γιατί, με το στρατιωτικό ζουρλομανδύα του ΝΑΤΟ και τον αντίστοιχο οικονομικό της ΕΕ, η κατάσταση στην περιοχή αυτή πισωγυρίζει όχι δεκαετίες αλλά και αιώνα ολόκληρο, με τις ολέθριες επιπτώσεις που θα έχει για τους λαούς, τις οικονομίες, την πολιτική, το μίσος, τον πόλεμο.
Τα ξέρουν όλα αυτά οι Καραμανλής και Παπανδρέου; Φυσικά και τα ξέρουν. Ξέρουν όμως πως η καρδούλα τους κτυπά δυτικά, αμερικάνικα, νατοϊκά, ευρωενωσιακά, καπιταλιστικά, δικομματικά, συναινετικά. Τις ίδιες μέρες που κορυφωνόταν η "κρίση" για την ΠΓΔΜ, αποφάσιζαν τη διετή εργασιακή ειρήνη με την αύξηση-κοροϊδία (λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα), τις τεράστιες αυξήσεις στα διόδια, την τρομερή υπερχρέωση των νοικοκυριών στις τράπεζες που εκτοξεύουν τα κέρδη τους, την αβάστακτη ακρίβεια και ανατίμηση όλων των βασικών ειδών.
Να στρωθεί το χαλί για τους ηγέτες του ΝΑΤΟ και ό,τι αυτοί αντιπροσωπεύουν, αυτή είναι η γραμμή της αστικής τάξης. Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια, να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, αυτή είναι η πολιτική του λαϊκού και αριστερού κινήματος – εκτός αν θέλει να αυτοκτονήσει ιδεολογικά και πολιτικά και να παραδοθεί στη "μεγάλη Ελλάδα".