Κεντρική ιδέα του σημειώματος αυτού είναι η ακόλουθη: Η ελληνική Αριστερά, παρά τη σχετικά καλύτερη θέση της συγκρινόμενη με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή αριστερά, υπολείπεται κατά πολύ από το να μπορέσει να διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο στην αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών. Τουλάχιστον αυτό δείχνουν η πολιτική στάση και η συμπεριφορά της από το τέλος του αγώνα για το ασφαλιστικό (Απρίλης 2008) τόσο στο μέτωπο της ακρίβειας και φτώχειας, όσο και στη συστηματική νομοθετική και αντισυνταγματική παρέμβαση της κυνικής κυβέρνησης, τόσο στο μέτωπο της πολιτικής κρίσης του δικομματισμού, όσο και στις "ευκαιρίες"–κινδύνους που δημιουργούνται από τα διαρκή σκάνδαλα, τα τραγικά εργατικά "ατυχήματα", τον άμεσο κίνδυνο για ταμεία–ασφάλειες–επιτόκια κ.λπ. από την παρούσα μεγάλη οικονομική κρίση.
Δύο πράγματα λείπουν από την Αριστερά. Δύο μόνο, αλλά πολύ σημαντικά:
α) Δεν καλεί και δεν παίρνει πρωτοβουλίες για κινητοποίηση του λαού ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ και την απόκρουση–απόσυρση όλων των αντιλαϊκών μέτρων που παίρνονται.
β) Δεν παρεμβαίνει στους κοινωνικούς χώρους με αποφασιστικό τρόπο στο να τροποποιηθούν στο επίπεδο αυτό οι συσχετισμοί, και δεν χρησιμοποιεί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο όσα γίνονται σε κοινωνικό. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα: δεν αναδείχθηκε ο αγώνας της Λευκίμης κεντρικά, ούτε έγινε και τίποτα σπουδαίο όταν δολοφονήθηκαν οι 8 εργάτες στο Πέραμα.
Τι κάνει η Αριστερά; Βασικά δύο πράγματα: Είτε περιχαρακώνεται και γενικολογεί για το σύστημα (ναι, το καπιταλιστικό) παραμερίζοντας τις αντικυβερνητικές αιχμές – όπως πράττει το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί σε καταγγελίες και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ εισπράττοντας κάθε τόσο το θαυμασμό παραγόντων της ΝΔ. Είτε θεωρεί πως η λογική του "ώριμου φρούτου" (φθορά του δικομματισμού και καλή δημοσκοπική καταγραφή αριστεράς) θα φέρει τελικά καλά εκλογικά αποτελέσματα και επομένως όλη η πραχτική και ταχτική προσαρμόζεται σε αυτήν, ώστε να πέσει ο ώριμος καρπός.
Και στις δύο περιπτώσεις είναι σαφές αυτό που δεν κάνει η Αριστερά: Δεν επενδύει στις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται, δεν αποκτά μόνιμους και σταθερούς δεσμούς με αυτές, δεν αποβλέπει στην αλλαγή των κοινωνικών συσχετισμών, δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες τους και τα αδιέξοδά τους.
Με άλλα λόγια, μπροστά στις μεγάλες αναταράξεις, [οικονομική κρίση και τρανταγμούς που επιφέρει, κρίση δικομματισμού και προσπάθειες να αντιμετωπισθεί, τεράστια σκάνδαλα και σήψη του οικονομικού και πολιτικού κόσμου, επιπτώσεις από τις εξελίξεις σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Καύκασο] δεν παίρνει καμιά μεγάλη πρωτοβουλία που να δείχνει έναν άλλο δρόμο, μια άλλη προοπτική. Δεν δίνει ένα μεγάλο παράδειγμα έκφρασης και συσπείρωσης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Δεν οικοδομεί ένα πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων μέτρων και ρυθμίσεων. Δεν πασχίζει να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην κοινωνία.
Αυτή η πολιτική συμπεριφορά –δηλαδή μη ενεργητικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα– σε τέτοιες συνθήκες δίνει ένα φιλί ζωής στον αστισμό γενικά για να ξαναστήσει τις "μηχανές" που σταμάτησαν να λειτουργούν και χρειάζονται επισκευή.
Ο ούριος άνεμος που έχει το πανί της Αριστεράς είναι καλό πράγμα, και αυτό πρέπει να παρθεί υπόψη. Προέχει όμως να εκτιμήσουμε την ανθεκτικότητα του σκαριού και του πανιού στις φουρτούνες και τρικυμίες που έρχονται. Ιδιαίτερα προέχει ο προσανατολισμός, ο μπούσουλας και ο στόχος. Η κομμουνιστική Αριστερά έχει ιδιαίτερα καθήκοντα στο ζήτημα της οργάνωσης του λαού και της συγκρότησης της Αριστεράς, σε όλα τα επίπεδα.