Έβγαλαν και αυτή την υποχρέωση
Ένα μήνα μετά την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, η ηγεσία της ΓΣΕΕ θυμήθηκε την ακρίβεια και αποφάσισε να "αντιδράσει". Έτσι, στις 20 του μήνα αποφάσισε να διοργανώσει συγκέντρωση ενάντια στην ακρίβεια. Χωρίς καμιά προπαγάνδιση, χωρίς να ενημερώσει τους εργαζόμενους, χωρίς αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων και προσπάθεια να κινητοποιηθεί η συνδικαλιστική βάση. Και κυρίως, χωρίς να προβάλλεται κανένα ουσιαστικό αίτημα που να αφορά τους εργαζόμενους. Βγάλανε μια αφίσα και περιμένανε τον κόσμο στο Σύνταγμα. Με αυτό τον τρόπο "βγάλανε την υποχρέωση" απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Η κατάσταση στην ίδια τη συγκέντρωση δεν ήταν καθόλου διαφορετική. Άνευρες ομιλίες με πολλές καταγγελίες των κερδοσκόπων και της κυβέρνησης αλλά καμιά ουσιαστική αιχμή και κανένα απολύτως αίτημα. Μόνο μια γενική προτροπή να ενισχυθούν οι καταναλωτικές οργανώσεις και κάποια συνθήματα από τα μεγάφωνα: "κάτω οι τιμές, πάνω οι μισθοί". Το πόσο πάνω οι μισθοί μας το κρατήσανε κρυφό, όπως και το πόσο κάτω οι τιμές, αλλά προφανώς θεωρήθηκε λεπτομέρεια.
Πάλι καλά που ο Παναγόπουλος παραδέχτηκε πως "δεν είμαστε όλοι εδώ". Δεν μπήκε όμως στον κόπο να ερμηνεύσει την απουσία των εργαζόμενων. Γιατί τότε θα έπρεπε να μιλήσει για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε με τις αυξήσεις της τάξης του 2,8% – όταν οι τιμές στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης αυξήθηκαν πάνω από 20% τον τελευταίο μήνα μόνο. Θα έπρεπε να μιλήσει για τα χάλια του συνδικαλιστικού κινήματος, την αδιαφορία για τους εργαζόμενους, τη χρησιμοποίηση του συνδικαλισμού σαν μέσου προώθησης πολιτικών φιλοδοξιών. Για όλα αυτά που χρόνια τώρα έχει επιβάλλει ο δικομματισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα και το έχουν κάνει συνώνυμο του πολιτικαντισμού, της εργασιακής ειρήνης, της αναποτελεσματικότητας και της ανυποληψίας.
Αντί γι’ αυτά μας είπε για τον καιρό και τους εργαζόμενους που πρέπει να κινητοποιηθούν (προφανώς όχι όπως κινητοποιήθηκε αυτός που δεν έκανε τίποτα) και "πήγε παρακάτω". Κατόπιν παρέλασαν και οι λοιποί ομιλητές και εκλεκτοί καλεσμένοι, φροντίζοντας να μετανιώσουν και οι λίγοι εργαζόμενοι που βρέθηκαν στο Σύνταγμα.
Επί της ουσίας, απολύτως τίποτα. Και όμως, υπάρχει πάρα πολλή ουσία στην προσπάθεια να φορτώσουν οι μεγαλοκαρχαρίες την κρίση στην πλάτη των εργαζόμενων.
Υπάρχει η ανάγκη να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο αιτημάτων άμεσης ανακούφισης των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων.
Υπάρχει η ανάγκη να καταγγελθεί η επαίσχυντη συμφωνία που υπέγραψαν οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και να διαπραγματευτεί το συνδικαλιστικό κίνημα ουσιαστικές αυξήσεις για τους εργαζόμενους.
Υπάρχει ανάγκη για μέτρα ενίσχυσης των άνεργων και των συνταξιούχων.
Μόνο που για όλα αυτά οι εργαζόμενοι μάλλον δεν έχουν να περιμένουν και πολλά από τους εκπροσώπους του δικομματισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εκτός και αν πιέσουν ασφυκτικά τους "εκπροσώπους" τους να αφήσουν τις διαφόρων ειδών "παραστάσεις" και να κινηθούν ουσιαστικά.
Υ.Γ.
Να μην το ξεχάσουμε. Την ίδια μέρα και μισή ώρα πριν έκανε και το ΠΑΜΕ συγκέντρωση για την ακρίβεια στην Ομόνοια. Έτσι εκφράστηκε και η "ταξική πλευρά" του συνδικαλιστικού κινήματος. Διαχωρίστηκαν οι καλοί απ’ τους κακούς, μετρήθηκαν οι δυνάμεις και φανταζόμαστε πως όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Όσο για τους εργαζόμενους: ποιος τους ρώτησε;