Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη: Ο νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει
του Φ.Π.
Στις 16 του μήνα είχαμε στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος άλλο ένα θανατηφόρο «ατύχημα». Δυο εργάτες προστέθηκαν στον κατάλογο των δολοφονημένων (πάνω από 15 τα τελευταία 7 χρόνια) και των σακατεμένων.
Η νέα δολοφονία έφερε για ακόμα μια φορά στο φως τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να δουλέψουν οι εργάτες της ζώνης. Εδώ και χρόνια, οι νόμοι, οι υπουργικές αποφάσεις και η ταχτική εφοπλιστών και εργολάβων έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς δουλειάς σχεδόν χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας, αφού η ασφάλεια κοστίζει σε αντίθεση με την ανθρώπινη ζωή που για όλους αυτούς είναι φτηνή. Για παράδειγμα, οι εργασίες στο «AILSA CRAIG» δεν έπρεπε να ξεκινήσουν καν, γιατί η δεξαμενή δεν είχε καθαριστεί από τα πετρελαιοειδή. Και ενώ το πιστοποιητικό που είχε εκδοθεί επέτρεπε μόνο εργασίες καθαρισμού, ο εργολάβος ανάγκασε τους δυο εργάτες να κάνουν σωληνουργικές εργασίες, με αποτέλεσμα την έκρηξη και το θάνατο των εργατών την ίδια στιγμή που πάνω στο καράβι βρίσκονταν πάνω από 100 άτομα που κινδύνευσαν άμεσα.
Η αιτία «γνωστή»: το κέρδος. Πράγμα που μεταφράζεται στην προσπάθεια να μείνουν τα καράβια όσο το δυνατόν λιγότερο στη ζώνη. Άρα αφόρητη πίεση στους εργάτες και εντατικοποίηση της δουλειάς μέχρις εξόντωσης, αλλά και πιέσεις για ελάττωση των προϋποθέσεων ασφαλείας. Γιατί η ασφάλεια κοστίζει και σε χρήμα και σε χρόνο. Και στο βασίλειο του νεοφιλελευθερισμού το κόστος πρέπει να συμπιεστεί με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία. «Για το καλό της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας», «για να υπάρχει μεροκάματο», γιατί «τα πράγματα είναι δύσκολα και τα μεροκάματα λίγα».
Θα πρέπει όμως να αποφασίσουμε ότι η ζωή των εργατών είναι πάνω από όλα αυτά. Και αυτό θα πρέπει να το αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργάτες γιατί, αν περιμένουν από τους εφοπλιστές, τους υπουργούς και τους εργολάβους… Και θα πρέπει να περιφρουρήσουν τις ζωές τους συλλογικά και οργανωμένα.
Την επόμενη μέρα της δολοφονίας έγινε μια συγκέντρωση στον Πειραιά. Μια συγκέντρωση που θα μπορούσε να αφορά τα προβλήματα της ζώνης και τις δολοφονίες των εργατών στους χώρους δουλειάς, αλλά εξελίχθηκε περισσότερο σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, που φρόντισε όχι μόνο να μην απευθυνθεί σε κανένα όργανο της πόλης (Εργατικό Κέντρο, φορείς κ.λπ.) για να γίνει μια παμπειραϊκή συγκέντρωση αλλά και να επιτεθεί φραστικά (σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν εκεί) αλλά και χειροδικώντας ενάντια σε όσους τόλμησαν να θέλουν να συμπαρασταθούν στους εργάτες, αμφισβητώντας το αποκλειστικό τους προνόμιο.
Θλιβερά πράγματα.