Η δολοφονική επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα ανέδειξε με δραματικό τρόπο το καθεστώς εργασίας πολλών εργαζομένων στο Δημόσιο, που προσλαμβάνονται μέσω εργολάβων.
Τα Πανεπιστήμια ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου έχουν πρωταγωνιστήσει σε αυτόν τον τύπο πρόσληψης προσωπικού εδώ και χρόνια. Για να δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες, ήδη από το 1983 η «αριστερή» πρυτανεία Φατούρου, Κουνιά και Χουρμουζιάδη, για να αντισταθμίσει τις ελλείψεις προσωπικού που το κράτος δεν φρόντιζε να καλύψει, προσλάμβανε μέσω των εργολάβων άτομα για την καθαριότητα και τα τοποθετούσε σε διοικητικές θέσεις. Επί πρυτανείας Τρακατέλλη το φαινόμενο πήρε τεράστιες διαστάσεις, και η πρόσληψη «δικών μας παιδιών» έγινε η συνήθης πρακτική. Σήμερα σε πολλά Πανεπιστήμια η καθαριότητα γίνεται μόνο μέσω εργολάβων, οι οποίοι προσλαμβάνουν εργαζόμενους και εργαζόμενες για να δουλεύουν κάποιες ώρες με αμφιβόλου νομιμότητας συμβάσεις και με τη διαρκή την απειλή απόλυσης.
Η καθαριότητα πάντως με αυτόν τον τρόπο δεν συμφέρει τα Πανεπιστήμια. Π.χ. στο Α.Π.Θ. κοστίζει ετησίως 13.800.000 ευρώ (5 δισεκατομμύρια δραχμές). Ποιος ωφελείται; Προφανώς οι εργολάβοι – και εκείνοι οι πρυτάνεις που δημιουργούν δίκτυο πελατειακών σχέσεων.
Όταν τις τελευταίες εβδομάδες οι φοιτητές έθεσαν το θέμα αυτού του σκανδαλώδους καθεστώτος με την κατάληψη του κτιρίου διοίκησης του Α.Π.Θ., οι ενδιαφερόμενοι για την «εύρυθμη λειτουργία του Πανεπιστημίου» περί άλλων ετύρβαζαν. Ο πρύτανης και η Σύγκλητος κάλεσαν σε «συνέγερση» εναντίον της κατάληψης, επικοινωνώντας παράλληλα και με τον Εισαγγελέα. Ο νέος πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ έστελνε μηνύματα συμπαράστασης εναντίον της βίας στα ΑΕΙ, και το γνωστό πλέον «μπλοκ της ανακατάληψης της ΠΟΣΔΕΠ» βρήκε ευκαιρία να εκφωνήσει φιλιππικούς εναντίον «της βίας και της παρεμπόδισης πρόσβασης στους χώρους εργασίας».
Το θέμα που αναδείχτηκε όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όχι μόνο επειδή αφορά το εργασιακό καθεστώς τόσων ανθρώπων, αλλά και γιατί δείχνει ποια είναι η «κανονικότητα» στη διαχείριση: σπατάλη χρημάτων, ελλιπείς υπηρεσίες, κέρδος για τους εργολάβους, δίκτυο πελατειακών σχέσεων για τις πρυτανικές αρχές. Αυτήν την κανονικότητα δεν θέλουν να χάσουν οι ανανεωτές της ΑΡΜΕ και οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ;
Η ανάδειξη του προβλήματος των εργαζομένων μέσω εργολαβιών φέρνει τις διοικητικές αρχές, αλλά κυρίως τα συνδικαλιστικά όργανα πανεπιστημιακών, εργαζομένων στα πανεπιστήμια και φοιτητών προ των ευθυνών τους.
Γ.Γ.