Ο πιθανότερος συνειρμός που θα προκαλέσει σε κάποιον από το δυτικό κόσμο ο όρος «γενοκτονία» σήμερα, θα σχετίζεται με το Νταρφούρ. Μπορεί οι περισσότεροι να μην ξέρουν καν πού πέφτει αυτή η σουδανική επαρχία (ή ακόμη και το ίδιο το Σουδάν), αλλά γνωρίζουν ότι εκεί εξελίσσεται «γενοκτονία». Μια εντυπωσιακά ευρεία συμμαχία δυτικών κρατών, ΜΚΟ και διεθνώς γνωστών προσωπικοτήτων κινητοποιούνται εδώ και χρόνια για «να σώσουν τον μη αραβικό πληθυσμό του Νταρφούρ από τις μαζικές δολοφονίες των αραβικών παραστρατιωτικών σωμάτων που υποστηρίζει η κυβέρνηση του Σουδάν».
Στις αρχές Mαρτίου, μάλιστα, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (με έδρα τη Χάγη) διέταξε τη σύλληψη και προσαγωγή του Ομάρ Αλ-Μπασίρ, προέδρου του Σουδάν, κατηγορώντας τον για «εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας». Η κυβέρνηση Ομπάμα χαιρέτισε αυτή την απόφαση, και επιπλέον κατήγγειλε την κυβέρνηση του Σουδάν (που αποκάλεσε το διεθνές ένταλμα «κουρελόχαρτο» και εκδίωξε σχεδόν όλες τις δυτικές ΜΚΟ από τη χώρα) για… «προκλητική περιφρόνηση προς τη διεθνή κοινότητα». Αυτό που ξέχασε να μας πει η κυβέρνηση Ομπάμα είναι ότι και οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, και έχουν δηλώσει ότι δεν του αναγνωρίζουν καμιά δικαιοδοσία επί των υπηκόων τους…
Γιατί όμως η δυτική κοινή γνώμη πληροφορείται καταλεπτώς τα πάντα για αυτή τη «γενοκτονία», ενώ δεν μαθαίνει τίποτα και δεν κινητοποιείται, π.χ., για τα εκατομμύρια νεκρών στο Κονγκό; Η επιλεκτική έγνοια της Δύσης οφείλεται στο γεγονός ότι το Σουδάν είναι μια χώρα με πλούσια αποθέματα πετρελαίου, φυσικού αερίου και μεταλλευμάτων, στην οποία (όπως και σε πολλές ακόμη αφρικανικές χώρες) έχει διεισδύσει δυναμικά η Κίνα. Χαρακτηριστικό είναι ότι το Σουδάν παρέχει το 10% των συνολικών εισαγωγών πετρελαίου στην Κίνα. Η κινεζική διείσδυση στη Μαύρη Ήπειρο είναι, άλλωστε, ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ αποφάσισαν να συστήσουν πολύ πρόσφατα (τέλη 2007) την «AFRICOM», δηλαδή ένα νέο στρατηγείο των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων αποκλειστικά για «επιχειρήσεις» στην Αφρική.
Το Πεκίνο είναι λοιπόν ο σημαντικότερος διεθνής εταίρος του Σουδάν, και η κινεζική κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά στην απόπειρα δίωξης του Αλ-Μπασίρ. Την ίδια στάση κράτησαν και η Αφρικανική Ένωση, ο Aραβικός Σύνδεσμος και το Κίνημα των Αδεσμεύτων. Με την υποστήριξή τους ο Αλ-Μπασίρ, αψηφώντας το διεθνές ένταλμα σύλληψης, πολλαπλασίασε τις επισκέψεις του στο εξωτερικό. Από την ημέρα έκδοσης του εντάλματος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου έγινε ήδη δεκτός με τιμές στην Ερυθραία, την Αίγυπτο, την Αιθιοπία, τη Λιβύη και το Κατάρ (όπου ξεκίνησε τη Δευτέρα η επεισοδιακή συνέλευση του Αραβικού Συνδέσμου), πραγματοποιώντας μέσα σε τρεις εβδομάδες περισσότερα ταξίδια απ’ ό,τι μέσα στα τελευταία δύο χρόνια!
Η υποκριτική καμπάνια των δυτικών για το Νταρφούρ ακολουθεί την… παραδοσιακή πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών στην οποία διαπρέπει η Δύση, και αποτελεί κλασικό υπόδειγμα διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Για παράδειγμα, ο «μη αραβικός πληθυσμός» δεν περιορίζεται στο Νταρφούρ. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Σουδάν και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έλκει την καταγωγή του από μαύρες φυλές της Νουβίας. Εγκλήματα γίνονται; Ναι, αλλά και από τις δύο πλευρές. Οι αντικυβερνητικοί αντάρτες του Νταρφούρ εξοπλίζονται όχι μόνο από τους δυτικούς, αλλά και απευθείας από το Ισραήλ – στο οποίο μάλιστα έχουν ανοίξει και… «πρεσβεία». Στο πλαίσιο αυτής της «συνεργασίας», εξάλλου, οι Ισραηλινοί πραγματοποίησαν πρόσφατα δύο αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος του Σουδάν, για τις οποίες η «διεθνής κοινότητα» δεν έβγαλε μιλιά! Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει στο Νταρφούρ, και γενικότερα στο Σουδάν, είναι μια κυνική σύγκρουση δι’ αντιπροσώπων μεταξύ Δύσης και Κίνας – με θύματα, ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, τους ντόπιους πληθυσμούς.
Ερρίκος Φινάλης
