Οι βιβλιοπαρουσιάσεις στο εξαρχειώτικο Φλοράλ έχουν γίνει κάπως ριψοκίνδυνο σπορ. Μετά τη μπούκα των ΜΑΤ στην παρουσίαση του βιβλίου του Κάσδαγλη, τα αίματα άναψαν και στην παρουσίαση του Ο Χρόνος Πάλι της Σώτης Τριανταφύλλου, από –κατά δήλωσή τους– αντιεξουσιαστές αυτή τη φορά, που έριξαν αβγά και φώναξαν στη συγγραφέα να προτιμά, στο εξής, το Κολωνάκι για τις βιβλιοπαρουσιάσεις της – γιατί δεν είναι πια αρκετά επαναστάτρια για να της επιτρέπεται η είσοδος στο “κράτος” των Εξαρχείων (όπου, να σημειωθεί, κατοικεί η Τριανταφύλλου).
Δεν ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή η πολιτική άποψη της Τριανταφύλλου που έχει όντως μεταβληθεί στο χρόνο, δημιουργώντας μέχρι και αίσθημα προδοσίας σε όσους αγάπησαν τα βιβλία της και την έχρισαν εκπρόσωπό τους. Ενδιαφέρει, όμως, η ελευθερία να μπορεί κανείς να κινηθεί μέσα στα Εξάρχεια, να ανταλλάξει ιδέες, να μιλήσει, χωρίς να χρειάζεται να έχει πιστοποιητικά… νομιμοφροσύνης ή επαναστατικότητας (ποιος τα μοιράζει, αλήθεια, αυτά, ποια επιτροπή τα σφραγίζει;). Γιατί, από τη μια οι κλούβες των ΜΑΤ, από την άλλη οι ασυγκράτητοι “εξουσιαστές”, τελικά τα Εξάρχεια γίνονται μια ζώνη περίκλειστη από τείχη, απαγορευμένη στους υπόλοιπους.
Κι όσοι διαφωνούν με μια άποψη, καλό θα ήταν να διοχετεύσουν την ορμή τους στο να εκφράζουν τη διαφωνία τους με επιχειρήματα, πρώτα πρώτα. Αν μας ενδιαφέρει να μιλούν οι διανοούμενοι, να μάθουμε και να τους ακούμε, να μάθουμε την επί της ουσίας αντιπαράθεση. Το αυτό ισχύει και για τις επιθέσεις που δέχεται ο Βούλγαρης για την Ψυχή Βαθιά, το αυτό ισχύει και για τις επιθέσεις που δέχτηκαν ο Δοξιάδης κι ο Μάρκαρης για το Δεκέμβρη και ο Φάις για την Κούνεβα. Ειδάλλως απομονωνόμαστε στο γκέτο και μπαίνουμε στον ίδιο τέντζερη άπαντες, έχουμε δεν έχουμε ρίξει αβγά, επειδή κάποιοι θέλουν να μοιράζουν κάρτες εισόδου.