Το 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ πραγματοποιήθηκε από τις 25 έως τις 28 Ιουνίου. Λίγες μέρες μετά τις ευρωεκλογές, με τη συζήτηση για τις πρόωρες εκλογές να έχει ανάψει και με τις διεργασίες στην Αριστερά και στο ΣΥΡΙΖΑ να έχουν φουντώσει, το κεντρικό πολιτικό στοιχείο ήταν έντονο και χρωμάτισε το συνέδριο.
Tαυτόχρονα, όμως, μιλάμε για ένα συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη σκιά της κρίσης, με τους εργαζόμενους να βρίσκονται στη γωνία για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα στο εργασιακό-οικονομικό πεδίο. Η πρόσφατη συρρίκνωση δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών στο ασφαλιστικό και στο μισθό δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το ποια είναι τα ουσιαστικά ζητήματα. Γι’ αυτά όμως τα ζητήματα το συνέδριο δεν έβγαλε σχέδιο δράσης και προσανατολισμό. Ήταν μια από τα ίδια. Ήρθε και αποτύπωσε τις χρόνιες αδυναμίες στο κίνημα των εκπαιδευτικών:
- Η απόσταση της ηγεσίας από τη βάση. Ο τρόπος της συζήτησης και το περιεχόμενο των τοποθετήσεων λίγη σχέση είχαν με τα προβλήματα του κόσμου. Θεατρινισμοί (αξέχαστη η ατάκα συνδικαλιστή ότι ερχόμαστε από τον Καραϊσκάκη και είμαστε τα παιδιά του Μπελογιάννη!!!) και απογειωμένες τοποθετήσεις έδωσαν τον τόνο.
- Κοκορομαχίες ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς. Με βασικό πρωταγωνιστή τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οι οποίοι δεν βρήκαν να πουν κουβέντα για την κυβέρνηση, αλλά αφιέρωσαν πολύ χρόνο για το ΣΥΡΙΖΑ και τις Παρεμβάσεις. Ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση έχουν και κάποια στελέχη από τους άλλους χώρους, που είτε κάνουν τα πάντα για να σηκώσουν τείχη και να διασφαλίσουν το «μαγαζί», είτε πέφτουν στη λούμπα του ΚΚΕ και προκρίνουν μια αντιπαράθεση στα ιδεολογικά ζητήματα (Στάλιν κ.ο.κ.) και όχι στις πολιτικές πρωτοβουλίες, που επιμελώς αποφεύγονται..
- Η σταδιακή υποστολή της πολιτικής και του συνδικαλισμού προς όφελος της διοίκησης και της συνδιοίκησης. Θα άξιζε να γίνει μια έρευνα για το πόσοι από τους συνέδρους ασκούν διοίκηση, είτε σαν διευθυντές σχολείων είτε σαν αιρετοί στα υπηρεσιακά συμβούλια. Κι αν αυτό μας φαίνεται λογικό για τις παρατάξεις του δικομματισμού, όταν γίνεται ισχυρό ρεύμα και για τις δυνάμεις της Αριστεράς, υπάρχει πρόβλημα. Και ενώ χωράει πολλή συζήτηση για το αν πρέπει να ασκούμε διοίκηση ή όχι, κανένας δεν μπορεί να μη βλέπει ότι μια τέτοια τάση αντικειμενικά οδηγεί το συνδικάτο στη γραφειοκρατικοποίηση και την παρακμή.
- Τέλος και σημαντικότερο, η ανυπαρξία θέλησης για κόντρα και αντιπαράθεση με την ΠΑΣΚ και τον πασοκισμό. Μπορεί η Αριστερά να βαυκαλίζεται για τις προωθημένες θέσεις του συνδικάτου -και όντως το πρόβλημα δεν είναι ότι, στην πλειονότητά τους, έχουμε λάθος θέσεις και αιτήματα-, αλλά το ΠΑΣΟΚ ξέρει καλά τι κάνει. Όσο δεν βλέπει κάποια πρωτοβουλία αντιστροφής της διαλυτικής κατάστασης στην ΟΛΜΕ, δεν έχει πρόβλημα να «δίνει» στην Αριστερά κάποια κείμενα και κάποια αιτήματα. Πάντα η Αριστερά «φτιαχνόταν» με τις αναλυσάρες και με τα κείμενα. Στη δράση έχει ένα προβληματάκι. Για το ΠΑΣΟΚ αρκεί να διασφαλίζεται η εργασιακή ειρήνη. Και να μην πιάνουμε θέματα που πονάνε. Όπως ήταν το θάψιμο του θέματος της μοριοδότησης των αποσπασμένων σε γραφεία και διευθύνσεις, που παίρνουν τα μόρια των ακριτικών περιοχών όπου υποτίθεται ότι υπηρετούν, όπως είναι το θάψιμο του θέματος του απεργιακού ταμείου, απαραίτητου όρου για να γίνουν αποφασιστικοί αγώνες, όπως ήταν η μεγάλη κωλοτούμπα με το ψήφισμα των ωρομισθίων, όπου, με το που βγήκε η ΠΑΣΚ και απείλησε ότι θα αποχωρήσει, η Αριστερά άλλαξε τοποθέτηση και έκλεισε το θέμα άρον άρον, με τη φτηνή δικαιολογία ότι μια μερίδα ωρομισθίων δεν πρέπει να γράφονται στο σωματείο γιατί μπήκαν με βύσμα. Με άλλα λόγια, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ δεν θα έπρεπε να συνδικαλίζονται…
Το συνέδριο, όμως, είχε και δύο θετικές διεργασίες – πέρα από τα όποια θετικά ψηφίσματα, όπως αυτό για τους μετανάστες, που δείχνουν το δρόμο για την αντιστροφή της κατάστασης. Το πρώτο ήταν η αγωνιστική παρουσία του συντονιστικού ωρομισθίων, ειδικά την πρώτη μέρα. Αν δεν είχαν αυτοοργανωθεί, αν δεν είχαν κινηθεί στη βάση, δύσκολα θα ίδρωναν τ’ αυτιά της ΟΛΜΕ για να τους δώσει κάποια σημασία. Το δεύτερο είναι η πρωτοβουλία για τη δημιουργία κοινού ψηφοδελτίου της εκπαιδευτικής Αριστεράς, σε συνέχεια του μαζέματος υπογραφών για τη συνεργασία και την κοινή δράση σε επίπεδο τοπικών ΕΛΜΕ. Πάνω από 200 εκπαιδευτικοί υπέγραψαν το σχετικό κείμενο, που απεύθυνε κάλεσμα για ενότητα και αγώνα απέναντι στο δικομματισμό και στις παρατάξεις του, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση. Ύστερα από πρόταση που ζυμώθηκε στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που είτε συμμετέχουν στις Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις (ΣΥΝ, ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ανένταχτοι) είτε στις Παρεμβάσεις είτε σε πλατιά ενωτικά σχήματα, έδειξαν ότι μπορεί να υπάρξουν πρωτοβουλίες που να ταράζουν τα νερά. Τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να συνεχιστούν και το επόμενο διάστημα, γιατί υπάρχει αρκετός κόσμος διάσπαρτος μέσα σε διάφορες συνδικαλιστικές εκφράσεις, ο οποίος περιμένει τέτοιες πρωτοβουλίες κοινής δράσης και συσπείρωσης. Τέλος, οι συσχετισμοί σε επίπεδο ΔΣ της ΟΛΜΕ έμειναν οι ίδιοι με 4 έδρες ΔΑΚΕ, 3 ΠΑΣΚ, 2 ΣΥΝΕΚ και από 1 Παρεμβάσεις και ΠΑΜΕ.
Δημήτρης Μητρόπουλος
