Η "μοναξιά" των εργαζόμενων μπορεί να ανατραπεί!
Μέσα στο ασφυκτικό κλίμα που διαμορφώνουν οι άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η θέση των εργαζόμενων επιδεινώνεται ραγδαία σε όλα τα επίπεδα. Η εργασιακή ανασφάλεια, η κατάργηση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων σε συνδυασμό με τη μείωση των πραγματικών μισθών και την ακρίβεια δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό. Η καθημερινή επιβίωση χιλιάδων νοικοκυριών έχει γίνει γολγοθάς. Όλο και περισσότεροι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ασφυκτική θηλιά του νεοφιλελευθερισμού.
Στο πλαίσιο αυτό, αναδεικνύεται μια καθοριστική διαπίστωση: ενώ από τη μια η πραγματικότητα γίνεται πιο ανυπόφορη για τους εργαζόμενους, ταυτόχρονα γίνεται αισθητή και η "μοναξιά" τους, αφού δεν έχουν ή δεν ξέρουν από πού να πιαστούν, πώς να αντιδράσουν, πώς να διεκδικήσουν, και πολύ περισσότερο πώς να ανατρέψουν. Οι εργαζόμενοι νιώθουν παγιδευμένοι στο μαύρο εργασιακό σκηνικό που γεννά μόνο ανασφάλεια για το μέλλον, και στην υπερχρέωση στις τράπεζες, που αποτελεί ίσως το πιο καθοριστικό φόβητρο.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την, εδώ και χρόνια, απουσία της Αριστεράς από τους χώρους δουλειάς, την αδιαφορία της για τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και τον υποταγμένο –ή τον "πεντακάθαρο" και "ταξικό" αλλά εξίσου αναποτελεσματικό– συνδικαλισμό, πολλαπλασιάζουν την αίσθηση του αδιέξοδου.
Επιπλέον, η μη καταγγελία και ανατροπή όλα αυτά τα χρόνια των διαιρετικών πολιτικών που εφαρμόζονται με μαεστρία από το δικομματισμό, θόλωσαν την εικόνα για τον πραγματικό εχθρό που έχουν να αντιπαλέψουν οι εργαζόμενοι. Οι εργοδότες, η κυβέρνηση και η ΕΕ που προωθούν και υλοποιούν όλα τα αντεργατικά μέτρα, βγήκαν από το στόχαστρο του εργατικού κινήματος. Οι κοινωνικοί αυτοματισμοί ενεργοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Οι ευθύνες της Αριστεράς και των συνδικάτων για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι τεράστιες και διαχρονικές. Εδώ και πολλά χρόνια έπαψαν να αφουγκράζονται τις ανάγκες του λαού και να υπηρετούν έμπρακτα τις λαϊκές ανάγκες.
Ο ιδιότυπος εμφύλιος της Αριστεράς, σε συνδυασμό με το κυνήγι εκλογικών ποσοστών και τη –σχεδόν ενοχική– ένταξή της στο πλαίσιο που επέβαλε το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας, την απομάκρυναν από τις ανάγκες των εργαζομένων, πολλαπλασίασαν την αναξιοπιστία της και έσπρωξαν τα ακροατήριά της στην αγκαλιά του δικομματισμού.
Αντίστοιχα, ο υποταγμένος στα κελεύσματα και τις διαταγές του δικομματισμού συνδικαλισμός, συναίνεσε και συναινεί με χειρισμούς και ανταλλάγματα στα αντεργατικά μέτρα, απαξιώνοντας το συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο πλέον πολλοί εργαζόμενοι ταυτίζουν με την υπηρέτηση προσωπικών επιδιώξεων και θώκων.
Έτσι, έφτασε σήμερα ο εργαζόμενος να αισθάνεται "μόνος", ανίσχυρος να αντιδράσει. Ακόμα και τώρα που οι αντικειμενικοί όροι για μια αντεπίθεση του εργατικού κινήματος υπάρχουν και καθημερινά πολλαπλασιάζονται, ακόμα και σήμερα που επιτέλους μπορεί να εκδηλωθεί με μαζικούς, ενωτικούς και κινηματικούς όρους ένα "φτάνει πια" στο νεοφιλελευθερισμό και να μπουν οι βάσεις για τη συνολική ανατροπή των συσχετισμών, η Αριστερά δείχνει να είναι πιο πίσω από τις πραγματικές ανάγκες.
Ο νεοφιλελευθερισμός γίνεται όλο και πιο επιθετικός, όλο και πιο κυνικός, και οι ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ορίζουν τα καθήκοντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά στο σύνολό της, μπορεί να γίνει ξανά η ελπίδα του λαού, αρκεί να γίνει μαχητική και χρήσιμη.
Δεν πρόκειται για ευχή: μια σειρά κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα, όσο κι αν δεν ανατρέπουν ακόμη τη συνολική εικόνα, ξαναζεσταίνουν με το χαμόγελο του αγώνα και την αίσθηση της συλλογικότητας όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Μέσα από μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις αναδεικνύονται αγωνιστές και κινήσεις που αξίζουν και κερδίζουν την εμπιστοσύνη των συναδέλφων τους, και οικοδομούνται συλλογικές συνειδήσεις, διαψεύδοντας τη μοιρολατρική στάση του "δεν γίνεται τίποτα". Στο χέρι μας είναι να φωτίσουμε το σκοτάδι!