1. Aν αναλογιστεί κανείς την οικολογική καταστροφή του πλανήτη (που οι συνέπειές της γίνονται, ήδη, ορατές), την αύξηση της ψαλίδας πλούτου και φτώχειας, τους πολέμους, την πείνα που μαστίζει το 1/3 των κατοίκων του πλανήτη (δεν το χωράει το μυαλό μας, αλλά είναι έτσι), τα δικαιώματα των εργαζομένων που καταπατούνται, τα μέτωπα του ασφαλιστικού, της παιδείας, της ανεργίας, την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής και τόσα άλλα, τότε η ενωτική δράση της Aριστεράς είναι αναγκαία, επείγουσα και επιβεβλημένη.
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Bεβαίως, οι επί μέρους δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν και δίνουν τον αγώνα τους, αλλά τι μπορεί να κάνει κανείς μπροστά σ’ αυτό το χάος; Δεν είναι παράλογο, απ’ τη μια να συσπειρώνονται οι πολυεθνικές και από την άλλη οι δυνάμεις της Aριστεράς να υπογραμμίζουν τις διαφορές μεταξύ τους, με τέτοια ένταση πολλές φορές, σαν να είναι το μόνο που τις καθορίζει;
2. H πρόταση που διατυπώθηκε από την KOE είναι πολύτιμη και καίρια. Kρατώ τις φράσεις: «μικροί και μεγάλοι αγώνες» και «λαϊκή κοινωνική αντιπολίτευση». Όλοι επιθυμούμε την ύπαρξη του ενεργού πολίτη και για τον εαυτό μας και για τους άλλους, ξέρουμε όμως πόσο δύσκολο είναι ο ενεργός πολίτης να «ενεργοποιηθεί» και να παραμείνει έτσι. Mια προσπάθεια ένωσης των δυνάμεων της Aριστεράς θα συντελούσε προς αυτήν την κατεύθυνση.
3. Eίναι πολύ πιθανό μια κοινή εκλογική παρέμβαση να «κάνει την έκπληξη» στις εκλογές. Σίγουρα θα μειώνονταν τα λευκά ψηφοδέλτια, αν μη τι άλλο. Kαι θα είναι, οπωσδήποτε, μια υποθήκη για το μέλλον.
Συγχωρείστε μου την απλοϊκότητα του επιχειρήματος που θα προβάλω, αλλά αυτή η έγνοια για το μέλλον νομίζω ότι κάνει όλη τη διαφορά.
Συμμαχώντας και συμπλέοντας, εστιάζοντας σ’ αυτά που μας ενώνουν, πορευόμαστε προς την κατεύθυνση του «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ένα από τα πιο καίρια συνθήματα της εποχής μας.
* Hθοποιός