Κατηγορία: τ.262, 06/03/2009

Σε αυτό το τεύχος διαβάστε:ΡΕΠΟΡΤΑΖ:• Η ΓΣΕΕ στη συνδιαχείριση, οι εργαζόμενοι στον αγώνα ενάντια στην ανεργία• Ελπιδοφόρες διεργασίες για την αγωνιστική οργάνωση αγροτών και κτηνοτρόφων• Το "ΘΕΜΑ": Καλλιεργούν τον τρόμο για να διαχειριστούν την κρίση τους• Για το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ: Μας μιλά ο Λάζαρος Απέκης, απερχόμενος πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ• 60 χρόνια ΝΑΤΟ: Η Ελλάδα στην "αγκαλιά" της πολεμικής μηχανής. Η ένταξη, οι παραχωρήσεις και οι βάσεις.• Το έβδομο μέρος του αφιερώματος στην 90χρονη ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος: "1980-1990. Ανάμεσα στις δύο αστικές πτέρυγες"Το επόμενο τεύχος της εφημερίδας μας θα κυκλοφορήσει την Παρασκευή 20/3/2009 ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗΑντεργατικό πογκρόμαπό ΕΕ και κυβερνήσειςΌσο η κρίση γιγαντώνεται (και κανείς πλέον δεν μπορεί να προβλέψει την έκταση και το βάθος της), τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο ρόλος του διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Πιστή στη νεοφιλελεύθερη γραμμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί με μεγάλη ευκολία να ευλογεί την προσφορά δισεκατομμυρίων ευρώ για τη σωτηρία του μεγάλου κεφαλαίου και την ίδια ώρα να ζητά (επιλεκτικά και προκλητικά) πιστή εφαρμογή του αντιδραστικού συμφώνου σταθερότητας, επιβάλλοντας ακόμα περισσότερη λιτότητα και φτώχεια.Με τις προβλέψεις για την ανεργία να τρομάζουν ακόμα και τους πιο υποψιασμένους, η Κομισιόν εξαπολύει μέσω των πειθήνιων κυβερνήσεων των κρατών-μελών της ΕΕ μια νέα, ακόμα πιο σκληρή επίθεση εναντίον της ζωντανής εργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση Καραμανλή υπόσχεται και πάλι πειθαρχία στα κελεύσματα των Βρυξελλών, και επιχειρεί να καλλιεργήσει εκ νέου κλίμα εθνικής συναίνεσης.Η απάντηση από τους εργαζόμενους είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: Καμιά συναίνεση, καμιά υποχώρηση – Αγώνας μαζικός και ενωτικός κόντρα στη διαχείριση και την υποταγή. Οι εργαζόμενοι δεν θα πληρώσουν την κρίση σας!…διαβάστε περισσότερα [1] [2] Γουαδελούπη-Ιταλία-Ιρλανδία:Στο δρόμο της αντίστασηςΣτις γαλλικές αποικίες (ναι, υπάρχουν και "κλασικές" αποικίες στον 21ο αιώνα!) συνεχίζεται η εξέγερση ενάντια στην αβάσταχτη πια ακρίβεια και τη φτώχεια. Οι "υπήκοοι" βροντοφωνάζουν ότι δεν θα πληρώσουν τα σπασμένα. Αγωνίζονται ενωμένοι (άλλο… παράδοξο κι αυτό!) σε ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο που συσπειρώνει όλα τα συνδικάτα κι όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς. Και έτσι τα κύματα εξέγερσης που ξεσηκώνουν στην Καραϊβική φτάνουν ως το Παρίσι και σκάνε με δύναμη πάνω στους Ευρωπαίους "ηγέτες". Μα κι η Ευρώπη δεν πάει πίσω: Η Ιρλανδία συγκλονίστηκε από τη μεγαλύτερη ίσως διαδήλωση στην ιστορία της, με 200.000 λαού να πλημμυρίζουν οργισμένοι το Δουβλίνο (βλέπε σελ. 12). Λίγο πιο κοντά, στην Ιταλία (που έζησε πρόσφατα κι αυτή ένα ισχυρό κύμα εργατικής και νεολαιίστικης αντίστασης), η άρχουσα τάξη προσπαθεί να θωρακιστεί με ακόμη πιο σκληρούς αντιαπεργιακούς και κατασταλτικούς νόμους.…διαβάστε περισσότερα