Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Ούτε θέλουν, ούτε μπορούν!
Ορισμένοι πίστευαν ότι, υπό το βάρος του ιρλανδικού "Όχι", οι 27 πρόεδροι και πρωθυπουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα προσπαθούσαν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, να πάρουν κάποια μέτρα για την ακρίβεια που πλήττει ολόκληρη την Ευρώπη. Μάταια!
Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο γνωρίζει ότι σε συνθήκες κρίσης, και κυρίως σε συνθήκες έντασης της λαϊκής οργής, και τα προσχήματα ακόμα γίνονται επικίνδυνα. Ανοίγουν την όρεξη για μεγαλύτερες διεκδικήσεις. Ακολούθησαν, λοιπόν, το δρόμο όχι απλά της αδιαφορίας, αλλά και της επιτάχυνσης της επίθεσης.
Η φτώχεια και η ακρίβεια για τους 27 ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχουν. Ούτε "μαγικά ραβδιά για την επίλυσή της" υπάρχουν, όπως δήλωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής – που, όμως, πριν τη σύνοδο περηφανευόταν ότι αυτός προκάλεσε τη συζήτηση, και έμοιαζε σίγουρος ότι τα μέτρα για την ακρίβεια θα αποτελούσαν το κεντρικό ζήτημα της συνόδου κορυφής. Χοντροκομμένη απάτη ή κακή πληροφόρηση; Ό,τι από τα δύο κι αν ισχύει, το σίγουρο είναι ότι η συζήτηση για την ακρίβεια παραπέμφθηκε στο… μέλλον. Έτσι, έμεινε μόνο η ελληνική πατέντα κοροϊδίας για "συμφωνίες κυρίων".
Στην πραγματικότητα, η κάθε χώρα καλείται να αντιμετωπίσει μόνη της το πρόβλημα, αρκεί να μην αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να μη φορολογηθούν τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, να μην επιβαρυνθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων! Έτσι η ΕΕ θα "αντιμετωπίσει" την ακρίβεια, χωρίς να αγγίζει τις βασικές αιτίες που τη γεννούν και τη διαιωνίζουν.
Αντίθετα, το "μαγικό ραβδί" για την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων βρέθηκε με μεγάλη ευκολία. Έτσι επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η ανάγκη για επιτάχυνση των "μέτρων βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της ΕΕ", που σε απλά ελληνικά σημαίνει επιτάχυνση της κατεδάφισης των κοινωνικών δαπανών, πάγωμα μισθών, κατάργηση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και ακόμα μεγαλύτερη "απελευθέρωση" της αγοράς εργασίας. Οι ηγέτες των 27 κρατών μελών της ΕΕ μιλούν και σχεδιάζουν πια ωμά την καθιέρωση εβδομάδας 65 ωρών εργασίας – μέτρο που εξασφαλίζει την ένταση της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες υποδέχονται το ιρλανδικό "όχι" με ένα νέο άλμα προς τον εργασιακό μεσαίωνα.