Δύο είναι οι λόγοι που δεν έχουμε τη στήλη με τα σχόλια στο αποχαιρετιστήριο φύλλο μας: η απίστευτη έκταση της καταστροφής και των θανάτων στη μακρινή Αϊτή και ο θάνατος της συντρόφισσας Μαριάννας Μπρεκάση στις 12/1. Έτσι αφιερώνουμε τις δύο σελίδες των σχολίων στο δικό μας αποχαιρετισμό στη συντρόφισσα που χάσαμε.
Από νωρίς, την Τετάρτη 13 Γενάρη, άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος στο σπίτι της Μαριάννας. Συγγενείς και γείτονές της, συνάδελφοί της, παλιοί συμφοιτητές και φίλοι της, συνδικαλιστές, φορείς της πόλης, σύντροφοι της από την ΚΟΕ από την Αθήνα, την Πάτρα, το Αγρίνιο, την Καβάλα και, φυσικά, από τη Θεσσαλονίκη. Σύντροφοί της από τη Νομαρχιακή Κίνηση “Αριστερά!”, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΣΥΝ, το ΚΚΕ (μ-λ).
Στην εκκλησία συνέχισε να συρρέει ο κόσμος μέχρι που δεν χωρούσε άλλος στο προαύλιο. Εκεί δόθηκαν και οι “ύστατοι” χαιρετισμοί. Το μήνυμα της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ τόνιζε ότι “φτωχότερη είναι από σήμερα η Αριστερά. Με έντονη δράση σε ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης, συμμετείχε ενεργά στα κινήματα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στον πόλεμο”, ενώ, σύμφωνα με το μήνυμα του προέδρου του ΣΥΝ, Α. Τσίπρα, “η Μαριάννα, που τόσο πρόωρα έφυγε από κοντά μας, υπήρξε υπόδειγμα αγωνιστικής δράσης και παρέμβασης σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα”, και της ΔΕΑ, “τη γνωρίσαμε στο κίνημα με το ΕΚΦ, στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, στις αυτοδιοικητικές πρωτοβουλίες της Θεσσαλονίκης, στις προσπάθειες για την ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς”. Ο Α. Αλαβάνος με μήνυμά του υπογράμμισε ότι “έφυγε άδικα και νωρίς, σε μια στιγμή που η Αριστερά χρειάζεται πρόσωπα με την εντιμότητα, το ήθος, την αγωνιστικότητα και την προσφορά της”, ενώ συλλυπητήρια έστειλε και η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα. Η ΑΚΟΑ με ανακοίνωσή της τόνισε την πολύπλευρη δράση της: “Τη συντρόφισσα Μαριάννα γνωρίσαμε σε κοινούς αγώνες, κοινωνικούς και πολιτικούς, από τη δεκαετία του 1970 ακόμη. Στο Κοινωνικό Φόρουμ, στην αυτοδιοίκηση, στο αντιρατσιστικό κίνημα, στο ΣΥΡΙΖΑ”, ενώ η Δημοτική Κίνηση “Θεσσαλονίκη των Πολιτών και της Οικολογίας” με μήνυμά της ανέδειξε τους αγώνες της Μαριάννας σε τοπικό επίπεδο: “…αφιέρωσε και την τελευταία της ικμάδα στην υπόθεση της Αριστεράς και αγωνίστηκε για μια αυτοδιοίκηση των πολιτών”. Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα επισήμανε σε μήνυμά του: “η συντρόφισσα Μαριάννα ξεχώριζε για την παθιασμένη και ολοκληρωτική στράτευσή της στο κίνημα, μαζί με τον κόσμο των από κάτω, για την υλοποίηση του οράματος του συνολικού κοινωνικού μετασχηματισμού”.
Το λόγο πήραν μέλος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, από το ΚΚΕ (μ-λ) και το ΑΡΔΗΝ. Εκ μέρους του ΕΚΘ, η Δ. Χαραλαμπίδου τόνισε ότι η Μαριάννα “…με τη ζωή της και τη δράση της πρόσθεσε μόνο θετικά στοιχεία στο βιβλίο των κοινωνικών αγωνιστών, των πραγματικών επαναστατών που καθημερινά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την κοινωνική δικαιοσύνη, τη ζωή με αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την αγάπη για τον άνθρωπο, για τις μικρές και καθημερινές του ανάγκες”.
Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης, ο Θ. Φέστας είπε: “Η Μαριάννα ήταν με τον κόσμο “των από κάτω”, των φτωχών και των κατατρεγμένων. Ποτέ δεν έκανε βήμα πίσω απ’ αυτό στη σύντομη ζωή της”. Τη Μαριάννα χαρακτήριζε “το πείσμα, η γενναιότητα και η περηφάνια, με τα οποία έδωσε και την τελευταία της μάχη, παραμένοντας όρθια μέχρι το τέλος, μεταφορικά και κυριολεκτικά”.
Εκ μέρους της Νομαρχιακής Κίνησης “Αριστερά!”, ο Γ. Θεοδωρόπουλος έκλεισε με μια υπόσχεση: “…θα συμβάλουμε στο να γίνει ο ψίθυρος φωνή και η δυσαρέσκεια αντίσταση. Είμαστε περήφανοι που σε είχαμε επικεφαλής. Γεια σου, Μαριάννα. Το χαμόγελό σου θα ζεσταίνει πάντα τις καρδιές μας”.
Τελευταίος, ο Π. Κουτσιανάς, εκ μέρους της ΚΟΕ Θεσσαλονίκης, απευθυνόμενος στη Μαριάννα: “Μας έδειξες τι σημαίνει να προσπαθεί κάποιος όχι μόνο να αλλάξει τον κόσμο αλλά να αλλάξει και τον εαυτό του. […] Μας έδειξες τι σημαίνει να βάζει κανείς τη συλλογικότητα και το συλλογικό συμφέρον πάνω απ’ το ατομικό. […] Σε αποχαιρετάμε δίνοντάς σου την υπόσχεση να προσπαθήσουμε να πιάσουμε το νήμα από κει που το άφησες. […] Θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας και στους αγώνες μας”.
Οι (απο)χαιρετισμοί έκλεισαν με τους στίχους “Αιώνες γονατισμένη από την πίκρα, η ψυχή του λαού, φτερούγες τώρα βγάζει κι ανεβαίνει, ποιος τη σταματάει, ποιος τη σταματάει” από την Μπαλάντα του ξεσηκωμού της Μαρίας Δημητριάδη.
Η τελευταία πράξη ήταν να ριχθεί μια σημαία της ΚΟΕ πάνω της, ως σημάδι ότι θα είναι πάντα μαζί μας.
Τις επόμενες μέρες, η ΚΟΕ Θεσσαλονίκης θα κάνει το πολιτικό μνημόσυνο της Μαριάννας.
Η Μαριάννα Μπρεκάση γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1960 στη Θεσσαλονίκη. Καταγόταν από εργατική οικογένεια και εργαζόταν ως οδοντίατρος.
Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, ως μαθήτρια και μετά ως φοιτήτρια, συμμετείχε σε όλους τους νεολαιίστικους αγώνες. Υπήρξε μέλος της ΠΠΣΠ, των Αριστερών Συσπειρώσεων, αργότερα, και του ΔΣ του συλλόγου φοιτητών της Οδοντιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Ήταν επικεφαλής της Νομαρχιακής Κίνησης Θεσσαλονίκης “Αριστερά!” από την ίδρυσή της και συμμετείχε, ως υποψήφια νομάρχης, στις εκλογές του 2002 και του 2006. Ήταν στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Πέρα από τη διαρκή δράση της για τα ζητήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης και για τα προβλήματα στις συνοικίες του νομού και της πόλης, συμμετείχε δραστήρια στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στον πόλεμο. Ήταν μέλος του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ από την ίδρυσή του. Συμμετείχε στα κινήματα για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας. Ήταν μέλος της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων. Ήταν παρούσα σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες των εργαζομένων, των αγροτών και της νεολαίας του νομού, με ενεργή συμπαράσταση και δράση. Τα τελευταία χρόνια πρωτοστάτησε, τόσο κεντρικά όσο και τοπικά, στις πρωτοβουλίες για την ενότητα της Αριστεράς.
Αποχαιρετώντας τη Μαριάννα
Ανακοίνωση του Καθοδηγητικού Οργάνου της ΚΟΕ
Το Καθοδηγητικό Όργανο, όλα τα μέλη και στελέχη και οι φίλοι της ΚΟΕ αποχαιρετάμε σήμερα τη συντρόφισσα Μαριάννα Μπρεκάση, και είναι μια στιγμή βαθύτατης λύπης, πένθους, απώλειας, αναμνήσεων, συγκίνησης.
Η Μαριάννα Μπρεκάση, όπως δεκάδες χιλιάδες –ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες– νέων ανθρώπων εντάχθηκε στο αριστερό κίνημα την περίοδο της μεταπολίτευσης και αγωνίστηκε μέσα από τις γραμμές της ΠΠΣΠ και, στη συνέχεια, του ΚΚΕ (μ-λ).
Όμως στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν ήρθαν οι δύσκολες στιγμές και οι δύσκολες επιλογές, η συντρόφισσα Μαριάννα έκανε μια επιλογή, απλή στην ουσία αλλά όχι εύκολη στην εφαρμογή, να συνεχίσει να είναι παρούσα στο χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς μέσα από τις γραμμές της Α/συνέχεια και, από το 2003, υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη και στέλεχος της ΚΟΕ. Με τη δράση της και τη στάση της κατόρθωσε να έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση και την καρδιά χιλιάδων απλών ανθρώπων της Αριστεράς σαν μια σημαντική αγωνίστρια στο χώρο της αυτοδιοίκησης και σε όλα τα μικρά και μεγάλα ζητήματα που απασχόλησαν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, σε όλα τα εγχειρήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς (Αριστερές Συσπειρώσεις, Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, ΣΥΡΙΖΑ).
Η Μαριάννα Μπρεκάση έκανε υπερβάσεις στη ζωή της. Απόδειξε ότι ένας απλός άνθρωπος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος, όταν ενταχθεί σε μια συλλογικότητα, όταν αφιερωθεί να υπηρετήσει τη λαϊκή υπόθεση, μπορεί να αναδειχθεί σε μια προσωπικότητα αναφοράς, να γίνει ένα αριστερό δημόσιο πρόσωπο, να εκφράσει με συνέπεια, σε όλους τους χώρους, τις λαϊκές ανάγκες και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς. Αυτά τα βήματα και αυτές οι ατομικές υπερβάσεις δεν ήταν εύκολες, αλλά η Μαριάννα είχε μάθει να αγωνίζεται και να θέτει το συλλογικό πάνω από τις ατομικές δυσκολίες. Η συντρόφισσα Μαριάννα πάλεψε, αγωνίστηκε, στάθηκε όρθια, στάθηκε κοντά σε όλους όσοι είχαν προβλήματα και αγωνίζονταν. Η αγάπη, η αλληλεγγύη καθώς και η λύπη για το χαμό της που δείχνουν χιλιάδες άνθρωποι, που έμαθαν για το θάνατό της, είναι μια ορατή απόδειξη αυτής της κατοχύρωσης, αυτής της αναγνώρισης για την προσφορά της.
Η Μαριάννα Μπρεκάση με τη στάση της αποτελεί ένα παράδειγμα διαφορετικό από τις συνηθισμένες πλέον καταστάσεις και τις αρνητικές συμπεριφορές που δείχνουν πολλά άλλα δημόσια πρόσωπα και στελέχη της Αριστεράς – τον παραγοντισμό, τον καριερισμό, τον κυνισμό, την “αναρρίχηση”, σε τελική ανάλυση να μπαίνει το εγωιστικό άτομο πάνω από τις ανάγκες του κινήματος, πάνω από τις ανάγκες και τους καημούς του απλού κόσμου, πάνω από τις ιδέες και τα οράματα της Αριστεράς.
Η Μαριάννα Μπρεκάση αποτελεί ένα άλλο παράδειγμα: Απλοί άνθρωποι της Αριστεράς μπορούν να τα καταφέρουν πολύ καλύτερα, μπορούν να εκπροσωπήσουν και να εκφράσουν αιτήματα και ανάγκες με συνέπεια και ανυποχώρητα, μπορούν να αναδειχθούν και να κατοχυρωθούν βασισμένοι στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη, στη διαρκή καλυτέρευση των ίδιων μέσα από την ένταξη σε ένα συλλογικό σχέδιο, στην καταπολέμηση ακόμα και τάσεων και ροπών που δημιουργούν οι δημόσιες εκπροσωπήσεις.
Η Μαριάννα Μπρεκάση είχε μια λύπη – γιατί είχε πλήρη διαύγεια σε όλη τη δύσκολη μάχη που έδωσε τα τελευταία χρόνια: πως δεν βοηθά όσο πρέπει την προσπάθεια της ΚΟΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, πως έπρεπε να μπορεί να κάνει περισσότερα. Της έκανε καλό να μπορεί να προσφέρει, παρόλο που πάντα υπήρχε φροντίδα να μην ταλαιπωρείται παραπάνω.
Στη μητέρα της, κυρά Χρυσούλα, στους συγγενείς της, τους φίλους και τους συντρόφους της απευθύνουμε τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
Τώρα που φεύγεις, Μαριάννα, τώρα που γίνονται πιο ουσιαστικοί απολογισμοί, να ξέρεις ότι έδωσες πολλά. Πρόσφερες με τη στάση σου όλα αυτά τα χρόνια πολλά στους απλούς ανθρώπους, στο κίνημα, στην Αριστερά, στην ΚΟΕ.
Η ΚΟΕ σε αποχαιρετά, συνεχίζοντας με θέρμη και πείσμα όσα μαζί σχεδιάσαμε και αποφασίσαμε. Παντού, σε όλη την Ελλάδα, οι σημαίες της ΚΟΕ σε αποχαιρετούν και όλα τα μέλη σού υπόσχονται πως θα βγάλουν κι άλλες Μαριάννες που θα συνεχίσουν με απλό τρόπο να αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο, απαλλαγμένο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μαριάννα, γεια σου!
Ας κρατήσουμε αυτά τα λόγια της Μαριάννας σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης για τη Siemens
“…Στις 19 του Σεπτέμβρη για μένα ήταν μια κρίσιμη μέρα. Εκείνη τη μέρα εγχειριζόμουνα. Γι’ αυτό δεν ήμουν στο πλευρό σας. Δεν έχω χάσει αγώνα και απεργιακή κινητοποίηση από το 1996, που σας περιέγραψα, που να μην είμαι δίπλα στους εργαζόμενους που είναι σε κινητοποίηση. Όταν ξύπνησα και άκουσα ότι η Siemens βρίσκεται σε κατάληψη και σε απεργιακό αγώνα, εμένα προσωπικά όχι μόνο με συγκίνησε αλλά μου έδωσε πολύ μεγάλο κουράγιο και για τον προσωπικό μου αγώνα σε σχέση με την υγεία μου. Όταν ερχόμουν, την άνοιξη, δεν το περίμενα ότι θα βρεθείτε στους δρόμους, και αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ και μου ’δωσε και μένα κουράγιο. Άρα η νίκη μας είναι αυτή: Η συμμετοχή μας σε αυτόν τον αγώνα. Είναι βασικό και πρέπει να το κρατήσουμε. Και για τα παιδιά μας, ακριβώς για αυτή την αξιοπρέπεια τη ρημάδα, την οποία μας την έχουν στερήσει…”
Περισσότερα στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ