Η εμπλοκή της οικογένειας Μητσοτάκη στο σκάνδαλο SIEMENS ήταν μια σημαντική εξέλιξη, που ακολούθησε την εμπλοκή του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Τ. Μαντέλη. Όμως παρά τα πολλά δεδομένα που ήδη έχουν συσσωρευθεί η υπόθεση προχωρά με πολύ αργούς ρυθμούς και είναι εύλογο κανείς να σκέφτεται ότι θα έχει μια κατάληξη παρόμοια με αυτή που είχαν όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα: το αρχείο. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι η υπόθεση SIEMENS έχει να κάνει με ευρύτερες αντιπαραθέσεις αλλά και διεθνείς έρευνες.
Είναι αναγνωρισμένο πλέον ότι η γερμανική πολυεθνική χρηματοδοτούσε τα δύο μεγάλα κόμματα για να μπορεί να έχει σίγουρες δουλειές. Φυσικά, τα ποσά που κατευθύνονταν στα δύο μεγάλα κόμματα ήταν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ – μπροστά τους το κολπάκι που πήγε να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ψίχουλο, αλλά πάλι, το μόνο κολπάκι της οικογένειας Μητσοτάκη με τη SIEMENS ήταν αυτό;
Το πρώτο μεγάλο ζήτημα που τίθεται είναι γιατί δεν παίρνονται συγκεκριμένα μέτρα σε βάρος της SIEMENS. Αφού τα ίδια τα στελέχη της παραδέχονται ότι λάδωναν για να κλείνουν δουλειές, γιατί κανείς δεν θέτει το ζήτημα ότι πρέπει να μπουν πρόστιμα στη SIEMENS; Και μάλιστα όχι τα επιδερμικά πρόστιμα που μπήκαν στη VODAFONE για τις υποκλοπές, αλλά σημαντικού ύψους. Αλλά και ποιος να το ζητήσει; Αυτοί που τα ίδια τα κόμματά τους και τα στελέχη τους έπαιρναν τις μίζες; Ο δουλοπρεπής στις ξένες επενδύσεις δικομματισμός; Μόνο από την Αριστερά θα μπορούσε να τεθεί αυτό το ζήτημα. Αλλά η πρόκληση είναι ότι ενώ ο δικομματισμός επιχειρεί να δώσει ασυλία στη SIEMENS, η πολυεθνική εκβιάζει και απειλεί με κλείσιμο το εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας πάνω από 500 εργαζόμενους στο δρόμο. Γιατί η πρόκληση αυτή να μην απαντηθεί με τη λέξη και κυρίως με τη λογική της εθνικοποίησης;
Το δεύτερο ουσιαστικό ζήτημα είναι ότι το σκάνδαλο SIEMENS δεν αφορά κάποια μεμονωμένα πρόσωπα αλλά ένα ολόκληρο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, τον εξαρτημένο κρατικό-μονοπωλιακό καπιταλισμό στην Ελλάδα. Είναι ίσως το πιο ενδεικτικό παράδειγμα αυτού του συστήματος. Το διεφθαρμένο στην ηγεσία του δημόσιο δούλευε ουσιαστικά για την κερδοφορία της πολυεθνικής. Το σύστημα αυτό πρέπει να καταγγελθεί και να καταργηθεί. Παράλληλα, ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να μάθει όλη την αλήθεια. Κι αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσα από άμεσες και ουσιώδεις έρευνες, χωρίς καμία ασυλία σε τζάκια. Γι’ αυτό πρέπει σήμερα να καταγγελθεί η επιχείρηση συγκάλυψης, ή ελεγχόμενων μικροαποκαλύψεων, ως στάχτη στα μάτια. Στην κατεύθυνση αυτή λειτουργούν τόσο η ΝΔ, που φτάνει να αρνείται ακόμη και μια εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όσο και το ΠΑΣΟΚ, που ενώ τη ζητά, στην ουσία καλύπτεται πίσω από την κυβερνητική άρνηση. Θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ από μόνο του να βγάλει άκρη για το τι γινόταν, τουλάχιστον στην περίοδο της δικής του διακυβέρνησης. Αλλά προφανώς δεν θέλει.
Η στάση του δικομματισμού είναι, λοιπόν, εξίσου ένοχη και εξίσου συγκαλυπτική-κουκουλωτική. Πρέπει να τιμωρηθεί από το λαό. Και παράλληλα η Αριστερά οφείλει να παλέψει για ουσιαστικό εκδημοκρατισμό και κοινωνικό έλεγχο των δημόσιων προμηθειών αλλά και για ένα νέο δημόσιο τομέα.
Χρίστος Καραμάνος