Οι εξελίξεις σχετικά με το σκάνδαλο SIEMENS αξιοποιούνται τόσο στον ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο πτέρυγες του δικομματισμού όσο και στην κατεύθυνση αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού σε πιο ακρο-νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Το σημαντικό αυτή την ώρα για την Αριστερά είναι να συνδέσει τις εξελίξεις στην υπόθεση SIEMENS με την ανάγκη ριζικής αλλαγής του κοινωνικού και πολιτικού τοπίου. Τα πράγματα ωθούνται στο να υπάρξει μια δήθεν εξυγίανση, πιθανά με νέους και άφθαρτους πολιτικούς, δηλαδή μια απολίτικη επιφανειακά ανακατάταξη που όμως θα αναπαράγει τα νεοφιλελεύθερα δόγματα Εξίσου επικίνδυνη αντίληψη, που προβάλλεται επιθετικά, είναι ότι αυτά τα σκάνδαλα πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Η δε λύση είναι ένας όσο το δυνατόν μικρότερος δημόσιος τομέας. Ακραίος νεοφιλελευθερισμός. Λες και αν ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα δεν θα είναι ο λαός που πληρώνει τα μεγάλα τιμολόγια, που θα επιβάλουν τα μονοπώλια. Σε όλα αυτά πρέπει να απαντήσει η Αριστερά, προβάλλοντας τη γενική της αντίληψη αλλά έχοντας παράλληλα συγκεκριμένες αιχμές, που να ξεμπροστιάζουν την επιχείρηση αποπροσανατολισμού και οδηγούν σε ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο. Τέτοιες αιχμές μπορεί να είναι:
- Να επιβληθούν βαριά πρόστιμα στη SIEMENS για όλες τις ληστρικές, αποικιοκρατικές συμβάσεις. Δεν είναι δυνατόν να παραδέχεται η ίδια η SIEMENS ότι λάδωνε και για το ελληνικό δημόσιο αυτό να θεωρείται ως προσωπική στάση των στελεχών της. Η αλήθεια είναι ότι έτσι δουλεύει το σύστημα. Το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολυεθνικές αναλαμβάνουν τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες δουλειές του Δημοσίου με αυτήν τη μέθοδο: μίζες και υπερτιμολόγηση. Που όλα τελικά τα πληρώνει ο λαός, είτε σαν τιμολόγιο των ΔΕΚΟ είτε σαν πρόσθετη φορολογία για να καλυφθούν οι έτσι διογκωμένες δαπάνες. Η κατάσταση μπορεί να περισωθεί μόνον αν αρχίσουν να επιβάλλονται βαριά πρόστιμα σε κάθε SIEMENS και σε κάθε καρτέλ. Δηλαδή στα μονοπώλια που λυμαίνονται τις στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τα τεχνικά έργα, συνολικά τις μεγάλες δημόσιες προμήθειες από τα νοσοκομεία μέχρι τα λεωφορεία -παντού έχουμε δει τέτοια σκάνδαλα. Και ακόμη βαριά πρόστιμα στα μονοπώλια που συγκροτούν καρτέλ και λυμαίνονται το λαϊκό εισόδημα από τα είδη διατροφής, τα καύσιμα, μέχρι τις τράπεζες, τις τηλεπικοινωνίες και την ακτοπλοΐα
- Να τιμωρηθεί ο ηθικός αυτουργός των σκανδάλων ο νεοφιλελευθερισμός και ο φυσικός αυτουργός, ο δικομματισμός. Είναι αυτονόητο ότι οι μίζες πάνε κατ’ εξοχήν στα κόμματα του δικομματισμού και στους ανώτατους κρατικούς «λειτουργούς», πολιτικούς και στελέχη -που κι αυτά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διορίζονται. Είναι αυτονόητο ότι δικομματισμός και μονοπώλια αποτελούν ένα και το αυτό κύκλωμα. Μια ενιαία οντότητα -φυσικά με εσωτερικούς ανταγωνισμούς για το πώς θα μοιραστούν οι δουλειές. Γι’ αυτό η τιμωρία του δικομματισμού και νεοφιλελευθερισμού πρέπει κυρίαρχα να είναι, όχι νομική, αλλά πολιτική -μέσα στον κόσμο, να του γυρίσει ο κόσμος με μόνιμο τρόπο την πλάτη
- Να καταργηθούν οι offshore. Τι άλλο σημαίνει offshore εκτός από φοροδιαφυγή και μαύρο πολιτικό χρήμα; Υπάρχει σκάνδαλο στο οποίο να μην εμπλέκονται offshore; Αν λοιπόν όλοι κόπτονται για την απαλλαγή από τα σκάνδαλα, γιατί δεν συναινούν στο να καταργηθεί το απαράδεκτό αυτό καθεστώς; Το ερώτημα πρέπει να τεθεί με έμφαση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, που τάχα παρουσιάζει (ανούσιες) προτάσεις για τη διαφάνεια των κομμάτων, αλλά από τις οποίες λείπει αυτό το πρωταρχικό μέτρο
- Να μπει φραγμός στις ιδιωτικοποιήσεις. Για έναν νέο δημόσιο τομέα με κοινωνικό έλεγχο. Αν ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί σε βάρος του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού και προς όφελος της Αριστεράς, τότε μπορεί να υπάρξει ένας νέος δημόσιος τομέας, που να λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων και όχι προς όφελος των μεγαλο-προμηθευτών του όπως σήμερα. Με πλατύ κοινωνικό έλεγχο, με την «κοινωνία των ενεργών πολιτών» σε εγρήγορση. Αξιοποιώντας τα σύγχρονα εργαλεία προγραμματισμού, ενημέρωσης και ελέγχου, όπως το διαδίκτυο. Με όλες τις συμβάσεις σε δημόσιο έλεγχο, στο διαδίκτυο, κι όχι όπως σήμερα που ούτε καν η Βουλή δεν λαμβάνει γνώση
Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι το σημαντικό δεν είναι ποια ονόματα έχει ο κ. Χριστοφοράκος στο φλασάκι που κρεμάει στο λαιμό του. Ακόμη και τα 153 ονόματα που λέγεται ότι περιλαμβάνει, λίγο πολύ γνωστά και αναμενόμενα θα είναι -αν και τα πολύ μεγάλα δεν πρόκειται να δοθούν. Σιγά μην ήταν ο Τσουκάτος η κορυφή του παγόβουνου. Ή ο εξάδελφος Λιάπης, που υπέγραφε τις συμβάσεις του ΟΣΕ με τη SIEMENS. Το σημαντικό είναι αλλού: επιτέλους η Αριστερά να συγκρουστεί με πραγματικά πυρά με το σύστημα του νεοφιλελευθερισμού, της διαπλοκής και της διαφθοράς και να πάψει να προφασίζεται ότι «η σκανδαλολογία είναι αποπροσανατολιστική».
Χρίστος Καραμάνος