Ντοπάρισμα με καρικατούρα λαϊκής εξουσίας
Η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει στη γραμμή φτηνής συκοφάντησης και ανυπόστατης καταγγελίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η τελευταία εσοδεία περιλαμβάνει τις ρήσεις της Αλέκας Παπαρήγα "δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουμε τσαλιμάκια, ενώ ο νους μας είναι να πάρουμε μερικά υπουργεία" και "Εναλλακτική πρόταση για το κεφάλαιο είναι μια κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ή ΝΔ με το ΛΑ.Ο.Σ., ή ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Ζευγάρια υπάρχουν, γάμοι μπορεί να γίνουν. Δεν είναι καθόλου αταίριαστα ζευγάρια μεταξύ τους". (Ριζοσπάστης 15/4, σελ. 8). Είχε προηγηθεί η εκτίμηση της Κ.Ε. του ΚΚΕ (22/3) ότι "στο σχέδιο της πλουτοκρατίας για αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού μετέχει ενεργητικά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ" με το αντράνταχτο επιχείρημα: "Δεν υπάρχει πιο μεγάλη απόδειξη από την απλόχερη στήριξη και προβολή του από όλα τα ΜΜΕ". Ενώ και ο φέρελπις Γ. Πρωτούλης, γραμματέας της ΚΝΕ και βουλευτής, ανακάλυψε –φυσικά, χωρίς πάλι επιχειρήματα– ότι "το άγχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι πώς θα σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα". Συστηματική επίθεση λάσπης, λοιπόν.
Ποιο το επίκεντρο της δράσης;
Επειδή όμως η μεθοδολογία αυτή δεν έχει ανταπόκριση ούτε καν μέσα στο στελεχικό δυναμικό του, καθώς είναι πλατιά φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αντίθετη ρότα από αυτή που τον παρουσιάζει το ΚΚΕ, επιχειρείται να δοθεί μια θεωρητική βάση στη γραμμή της περιχαράκωσης που προωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ. Επιχειρείται, λοιπόν, μια μετάθεση στο ποιο είναι το κύριο πολιτικό καθήκον στο επίπεδο της δράσης σήμερα: Είναι η απόκρουση του νεοφιλελευθερισμού και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και η συσσώρευση όρων σε υποκειμενικό επίπεδο για να τεθούν πιο προχωρημένοι στόχοι, όπως θα λέγαμε εμείς, ή είναι η πάλη για τη λαϊκή εξουσία, όπως λέει η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ; Κι αυτό μεταφράζεται: Πλατιά αντινεοφιλελεύθερη συμμαχία της Αριστεράς, ή συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από το ΚΚΕ και κριτική σε όλες τις αριστερές δυνάμεις ότι είναι από "προδότες" έως "ταιριαστό ζευγάρι με το ΠΑΣΟΚ";
Η απάντηση στο παραπάνω δίλημμα είναι μάλλον απλή για τον κόσμο της Αριστεράς – και σ’ αυτό, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι που εντείνει την ανάγκη για εσωτερικό ντοπάρισμα των γραμμών του κόμματος, με αποτέλεσμα να φτάνει να τοποθετείται η ηγεσία του ΚΚΕ σαν να είμαστε στα πρόθυρα της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα. Επισημαίνουμε ότι το διαφιλονικούμενο δεν είναι αν θα πρέπει να γίνεται ζύμωση και προπαγάνδα μέσα στο λαό, μέσα στο κίνημα, για την ανάγκη υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος, για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Αλλά το αν, στο επίπεδο της αντίληψης για το σοσιαλισμό, βρίσκονται οι διαχωριστικές γραμμές για την τωρινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς. Και, φυσικά, σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο η εκτίμηση του επιπέδου συνείδησης, το σε ποια κατάσταση βρίσκεται το κίνημα σήμερα και πώς αυτή μπορεί να αλλάξει.
Τα μαργαριτάρια της περιχαράκωσης
Σαφής, λοιπόν, είναι η θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία σαν κεντρικό στόχο πάλης της περιόδου. "Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ είναι για το τώρα", ντοπάρει τη νεολαία ο φέρελπις Γ. Πρωτούλης ("Ρ" 28/3, σελ. 11): "Πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής; Πώς θα ανεβούν οι μισθοί και οι συντάξεις;… Πώς θα έχουμε φθηνά εισιτήρια, με τα καράβια στα χέρια των εφοπλιστών;" Μόνο που, επειδή υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στο στόχο και στις υποκειμενικές δυνάμεις, αρχίζουν οι κωλοτούμπες. Γιατί, προφανώς, πουθενά στις κινητοποιήσεις, ούτε καν του ΠΑΜΕ, δεν μπαίνει αίτημα π.χ. για απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των εφοπλιστών. Κι αν ανατρέξουμε στις διατυπώσεις της Αλ. Παπαρήγα, θα δούμε τι "προσεκτικά" που βάζει τα ζητήματα, χωρίς όμως να μπορεί να αποφύγει ένα κολιέ από "μαργαριτάρια":
-
Μιλά π.χ. για "κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής", αλλά δεν μιλά για μετατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σε κοινωνική ιδιοκτησία ή –πιο ταξικά– για απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών.
-
Μιλά για κυβέρνηση, μιλά για νέους θεσμούς και άλλα μεγαλεία, αλλά ξεχνά να αναφερθεί στην αναγκαιότητα της επανάστασης για να προκύψουν όλα αυτά. Αλήθεια, πώς, κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, θα φτάσουμε εκεί; Σιωπή. Απλώς, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρχει κυβέρνηση. Μήπως, ψηφίζοντας, φτάνουμε στη λαϊκή εξουσία; Μήπως ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός είναι ο δρόμος που υπονοείται και που επί δεκαετίες υπηρέτησε το ΚΚΕ;
-
Τέλος, μιλά πολύ για λαϊκή εξουσία, κεντρικό σχεδιασμό κ.λπ. Γιατί λείπει και η παραμικρή σύνδεση με το σοσιαλισμό; Γιατί ξεχνά ακόμη και τη λέξη "σοσιαλισμός";
Είναι ίσως αυτονόητο, αλλά το ξαναλέμε: Ο κόσμος του ΚΚΕ πρέπει να απορρίψει αυτή τη διπλότητα. Ο δρόμος της περιχαράκωσης μόνο το σύστημα εξυπηρετεί, όχι το κίνημα.
Χρίστος Καραμάνος
