Η Αριστερά πρέπει να αλλάξει η ίδια
Παύλος Αναστούλης
Δουλεύω στον κλάδο του βιβλίου και συμμετέχω στο Νέο Αριστερό Ρεύμα. Αυτά που θα πω, βέβαια, εκφράζουν μόνο εμένα, δεν έρχομαι ως εκπρόσωπος του ΝΑΡ. Καταρχάς, επιτέλους η αριστερά μπορεί και συζητά και αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε καθόλου. Δεκαετίες όλη αυτή η κουλτούρα επέδρασε αρνητικά και τσάκισε το κομμουνιστικό κίνημα, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα. Αυτές οι δεκαετίες της άγονης στείρας αντιπαράθεσης πρέπει να τελειώνουν. Από κει και πέρα είναι φανερό -και το ζούμε όλοι καθημερινά στο πετσί μας, και όσοι δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και όλη η κοινωνία- ότι ο καπιταλισμός μπαίνει σε μια ιστορικού χαρακτήρα κρίση. Αυτό αντικειμενικά θα οδηγήσει και την κοινωνία σε μια -κανείς δεν ξέρει ποια- στροφή, αλλά οπωσδήποτε σε μια ανησυχία και σε μια ριζοσπαστικοποίηση -είτε αριστερά είτε δεξιά.
Η Αριστερά τι ευθύνες έχει απέναντι σε αυτό; Η Αριστερά, οσμωνόμενη ξανά με τον κόσμο, πρέπει να αλλάξει η ίδια. Να μάθουμε να συζητάμε. Καλό είναι αυτό που γίνεται σήμερα, αλλά νιώθω την ανάγκη να πω ότι και τα προγραμματικά εφόδια της Αριστεράς δεν επαρκούν. Έχει τελειώσει η εποχή του κοινωνικού συμβολαίου και αυτό πρέπει να το δει η ευρωκομμουνιστική Αριστερά, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Έχει τελειώσει η εποχή όπου υπήρχε μια θολούρα για το ποια είναι τα υποκείμενα κ.λπ. Η εργατική τάξη υπάρχει, είναι κατεστραμμένη ιδεολογικά, αλλά υπάρχει. Πιο δυνατή ποσοτικά και ποιοτικά από ποτέ άλλοτε, αλλά για να πάμε σε αυτήν την τάξη και να μας εμπιστευτεί θα πρέπει να της αποδείξουμε ότι μπορούμε και πολιτική να κάνουμε αλλά και να ‘μαστε αρκούντως αντικαπιταλιστές στο διάβα του χρόνου και κομμουνιστές -κατά τη γνώμη μου.
Αυτό σημαίνει ότι για να μπορέσει η Αριστερά να ορθοποδήσει, ναι μεν πρέπει να συμμετέχει στις εκλογές -διαφωνώ με όλη αυτή την κουλτούρα της μη συμμετοχής- και εκεί παίζονται στοιχήματα, αλλά να επικεντρωθεί στη βάση, στο εργατικό κίνημα και στις γειτονιές. Θα πρέπει η Αριστερά να αποδείξει ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα δυνατό εργατικό κίνημα, ότι δεν θα αναπαράγει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, στην οποία συμμετέχουν κομμάτια της Αριστεράς, ώστε να μπορέσει ο κόσμος να την ξαναεμπιστευτεί. Προφανώς και η εργατική τάξη έχει κάνει τους συμβιβασμούς της, αλλά είναι προδομένη. Επίσης, να πάμε στις γειτονιές, να μπορούμε να δένουμε με τα κινήματα των πολιτών που διεκδικούν, χωρίς όμως να πατάμε μονίμως σε δύο βάρκες. Αυτά νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικά.
Επίσης, θέλω να καταθέσω και μια γνώμη: Πρέπει και προγραμματικά να ξανανοίξει η κουβέντα για το ποιον σοσιαλισμό θέλουμε, πώς θα πάμε σε αυτό το σοσιαλισμό, τι ήταν τα καθεστώτα του υπαρκτού και νομίζω ότι σιγά – σιγά με το διάλογο και την αντιπαράθεση εντός των ρευμάτων της Αριστεράς θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που βιώσαμε την τελευταία 20ετία.
Σημαντικά ερωτήματα
Κώστας Στρατηνάκης
Εγώ θέλω να παραθέσω ερωτήσεις. Καταρχήν στο συναγωνιστή Μπιτσάκη: Πιστεύετε σύντροφε ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα μπορεί να έχει ανάπτυξη τη στιγμή που στην πρόσφατη πρωτομαγιά είχαμε εφτά διαφορετικές συγκεντρώσεις, έχουμε ένα ΠΑΜΕ με μια συγκεκριμένη λογική και έχουμε επίσης μια ΓΣΕΕ που είναι ίσως η μοναδική περίπτωση ευρωπαϊκής χώρας που δεν έκανε καμία κινητοποίηση για το ζήτημα της κρίσης. Μήπως χρειάζεται τελικά να πάμε σε μια καινούρια ΓΣΕΕ;
Στο συναγωνιστή Χωραφά: Σχετικά με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και με το ποιες δυνατότητες έχει το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να διαμορφώνει πολιτικές, οι οποίες έχουν σχέση με τους συσχετισμούς που θα υπάρχουν σε αυτό, τη στιγμή που εκείνος που καθορίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Όλοι ξέρουμε ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παίζει διακοσμητικό ρόλο. Τι αξία έχουν έχει σε αυτό το πλαίσιο η ανάπτυξη των κινημάτων σε εθνικό επίπεδο, ώστε να αλλάξει ο συσχετισμός στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; Και θέτω ευθέως ερώτημα: Μήπως τελικά τη θέση μας σχετικά με την Ε.Ε., θέση ενός μεγάλου κομματιού της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκω, ενδεχομένως πρέπει να την ξανδούμε;
Και τέλος στο συναγωνιστή Αλαβάνο: Εντάξει, εδώ μπορεί να μην εκπροσωπείτε, σύντροφε και συναγωνιστή, το Συνασπισμό, θέλω όμως μία εκτίμηση, αν υπάρχει: Ο Συνασπισμός έδωσε όλος τη μάχη για τις ευρωεκλογές; Δούλεψαν όλα τα μέλη του Συνασπισμού για αυτό το στόχο ή είχαμε και ακόμα και εχθρικές στάσεις από συγκεκριμένα στελέχη και μέλη αυτού του χώρου;
Η Αριστερά δεν έχει συγκεκριμένες θέσεις
Δημήτρης Μπίρμπας
Εγώ εδώ δεν εκπροσωπώ βέβαια το ρεύμα στο οποίο ανήκω, αλλά τον εαυτό μου. Θα κρατήσω κάποια στοιχεία από όλους τους ομιλητές. Το ένα ζήτημα που έβαλε ο σύντροφος Νίκος Γαλάνης, ότι “εμείς οι επαναστάτες πάμε να βρούμε τους ρεφορμιστές”. Θεωρώ τα πράγματα εντελώς σχηματικά. Επανάσταση είναι ό,τι συμφέρει περισσότερο το λαό. Πολλές επαναστάσεις που έγιναν στο όνομα του λαού κατέστρεψαν το λαό. Ξεκινάω από αυτό το στοιχείο. Το δεύτερο ήταν από τον Ευτύχη Μπιτσάκη. θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον και κρίσιμο το στοιχείο που έβαλε και στο οποίο δεν απάντησε ο σύντροφός μου ο Αλέκος Αλαβάνος, ότι το ζήτημα της Αριστεράς είναι η προγραμματική της ανεπάρκεια, η αδυναμία να εκφράσει -και εκεί ήτανε το κρίσιμο στοιχείο κατ’ εμέ του Βαγγέλη Χωραφά- τα λαϊκά συμφέροντα σε ένα συνεκτικό πρόγραμμα.
Εγώ παραμένω όχι οπαδός του πολέμου κινήσεων, αλλά οπαδός του πολέμου θέσεων. Η Αριστερά δεν έχει συγκεκριμένες θέσεις, δεν έχει απαντήσει. Έχει αποπειραθεί, έχει πει σοβαρά πράγματα, τα οποία τα υποτιμούμε, τα ξεχνάμε στη συζήτησή μας, αδικώντας τον εαυτό μας, αλλά δεν έχει αποκτήσει ένα συνολικό σχέδιο. Η μεγάλη διαφωνία μου με τους συντρόφους διαφόρων σχημάτων της επαναστατικής, λεγόμενης, Αριστεράς, είναι πως θεωρώ ότι όλη η Αριστερά είναι εν δυνάμει επαναστατική. Δεν το λέω υποτιμητικά. Το ζήτημα ότι δεν υπάρχει σοσιαλισμός σε μια χώρα, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση, αν το ξεπεράσουμε μπορούμε να συζητήσουμε. Άρα, αν δεν υπάρχει σοσιαλισμός σε μια χώρα τότε τα ζητήματα που μπαίνουν για μένα στην Αριστερά, είναι τα ζητήματα της δημοκρατίας επί της ουσίας. Όχι μιας δημοκρατίας τυπικής – αστικής και ταυτόχρονα, το ζήτημα της οικολογίας, που μπήκε από πολλούς. Δηλαδή, ότι πια η Αριστερά έχει βάλει την οικολογία στους στόχους της όχι ως ένα ζήτημα γενικά δευτερεύον, αλλά ως ένα ζήτημα κεντρικό, που απαντάει σε μια αντίληψη παραγωγής, λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, και αν θέλετε ήταν και το βασικό στοιχείο αναπαραγωγής στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο παραγωγισμός, ότι νυν υπέρ πάντων τα πενταετή πλάνα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, τα οποία όμως κατέστρεψαν το περιβάλλον γιατί ήταν μιας άλλης αντίληψης για τη σχέσης ανθρώπου – φύσης.
Εγώ θα βάλω το ζήτημα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας. Η Αριστερά πρέπει να βάλει τα ζητήματα και να μιλήσει για ένα συνεκτικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη. Πραγματικά, ποια είναι τα μηνύματα από την Αριστερά στην Ευρώπη, η οποία κάνει κάποιες νίκες. Είναι μεγάλο πρόβλημα το ότι δεν έχουμε διεθνή πρότυπα, γιατί για μένα δεν είναι πρότυπο ο Τσάβες, ούτε ο Μοράλες. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όμως στοιχεία που δείχνουν μια πάλη άλλων λαών, με άλλη ιστορία, με άλλη παράδοση της Αριστεράς, κινήματα πολύ ευρύτερα από ένα κομμουνιστικό κόμμα το οποίο είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας.
Μια Αριστερά που ξαναβάζει τα ζητήματα στη συζήτηση. Χρειάζεται να γίνει συζήτηση για αυτό που ζήσαμε, για αυτό που θα ζήσουμε και απαιτείται πρώτα από όλα ένα συνεκτικό σχέδιο που να δίνει όραμα για το σοσιαλισμό με βασικό στοιχείο τη δημοκρατία. Αν φύγουμε από το πεδίο της δημοκρατίας έχουμε χάσει πάρα πολλά πράγματα. Και εκεί θα απαντήσουμε στην ηγεμονία, έχοντας την πολιτική πρωτοβουλία -που λέει ο Αλέκος- και συμφωνώ απολύτως. Αυτό ήταν το μεγάλο ζήτημα, αλλά είχαμε τη θεωρία των αλμάτων. Τα άλματα σπάνε τα πόδια (και τα σπάσαμε τα πόδια μας), αν δεν στηρίζονται σε ένα συνεκτικό σχέδιο το οποίο να απαντά σε κοινωνικά προβλήματα. Εγώ δεν θα έρθω να σώσω κανέναν αν εκείνος δεν θέλει να σωθεί, αν δεν πειστεί σε μια διαδικασία σωτηρίας με συμμετοχή δική του και εκεί είναι το εξαιρετικά ενδιαφέρον που έβαλε ο Ευτύχης Μπιτσάκης, το οποίο για μένα είναι κεντρικό στοιχείο: το ζήτημα όχι του συγκεντρωτισμού αλλά της αποκέντρωσης. Και της αποκέντρωσης επί της ουσίας. Είναι μια μεγάλη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, την οποία ελπίζω να τη συνεχίσουμε στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα μου, ο Συνασπισμός πάντως, γιατί τον αδικούμε πολλές φορές, έχει πει πάρα πολλά, με αντιθέσεις, αντιφάσεις κ.λπ., τα οποία είναι ανοιχτά για συζήτηση. Έχει κάνει προγραμματικό συνέδριο, έχει κάνει κάποιες απόπειρες. Υπάρχουν άλλα ρεύματα της Αριστεράς, της ανανεωτικής, της κομμουνιστικής Αριστεράς που έχουν βάλει κάποια ζητήματα. Υπάρχουν εξαιρετικές προσεγγίσεις για τα κινήματα αλλά δεν υπάρχουν μονάχα κινήματα. η Αριστερά δε μπορεί να είναι μονάχα τα κινήματα, είναι και άλλα πράγματα, είναι και θεσμοί, είναι και παρέμβαση.
Να ενοποιηθούμε στην ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ
Στέλιος Κεχαγιάς
Θα ήθελα να πω πολύ επιγραμματικά κάποια πράγματα. Το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συζητηθεί μεταξύ των συριζιτών. Καταρχήν όμως είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει εδώ. Σήμερα έχουμε μια μεγάλη επιβεβαίωση. Θα πούνε πολλοί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόταση, αλλά σήμερα επιβεβαιώνεται η πρότασή του, δηλαδή, ότι το μέλλον της αριστεράς είναι η ενωτική αγωνιστική προοπτική. Κι αυτή δεν επιβεβαιώνεται μόνο από μας που είμαστε ταγμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από συντρόφους άλλων χώρων, οι οποίοι ένιωσαν την ανάγκη να έρθουν, να δηλώσουν την πολιτική τους ταυτότητα και να συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία διαλόγου. Και όχι να πουν τη γνώμη τους με ακαδημαϊκό τρόπο, αλλά με την αγωνία για την πολιτική προοπτική και την απάντηση των λαϊκών στρωμάτων στην κρίση.
Το δεύτερο που θέλω να πω είναι ότι όντως αυτές οι διαπιστώσεις γίνονται σε συνθήκες ήττας. Θέλω να πιστεύω όχι στρατηγικής. Ήταν τακτική η ήττα μας, αλλά και πραγματική. Μπορεί η ζωή να με διαψεύσει, είναι μπροστά μας. Πιστεύω ότι ο βασικότερος λόγος που ηττηθήκαμε είναι ότι δε συσπειρώσαμε τα στρώματα που απευθυνθήκαμε. Ότι δεν έχουμε αποκτήσει βασικούς οργανωτικούς και πολιτικο-ιδεολογικούς δεσμούς μαζί τους. Στρώματα της εργασίας, ιδιαίτερα της μορφωμένης και υποβαθμισμένης, στρώματα της νεολαίας. Σίγουρα δεν είναι μόνο εκεί το ακροατήριο μας. Νίκησαν άλλες γραμμές, της παραλίας, της αποχής που έχουν έντονο το χρώμα του φιλελευθερισμού και της ιδιώτευσης. Με αυτά θα αναμετρηθούμε. Προς αυτούς πρέπει να πάμε. Και για να ευλογήσω λίγο τα κομματικά μου γένια: δεν είναι οι μόνες σωστές κουβέντες που ακούστηκαν από το σ. Γαλάνη. Και όλες οι άλλες κουβέντες σωστές ήταν, ότι οι απλοί άνθρωποι, οι βασικές τους ανάγκες, οι επικίνδυνες τάξεις. Πρέπει να πάμε προς αυτούς, αλλά να επιχειρήσουμε κιόλας να τους δώσουμε την οπτική μας γωνία. Λείπει πολύ ο Γκράμσι από τις μέρες μας, η ηγεμονία, θα πει να πείθεις και να κερδίζεις τον κόσμο μαζί σου.
Τρίτο και τελευταίο: Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δρόμος. Για να είμαστε όμως ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να ενοποιηθούμε στην ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο την οργανωτική -και οι προτάσεις που ακούστηκαν εδώ είναι σωστές- αλλά και την ιδεολογική. Όχι στο νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό. Ναι στην ενότητα της αριστεράς. Όσοι είμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είμαστε σε αυτό, όχι σε κάτι άλλο.
Να μην βγάλουμε εμείς τον καπιταλισμό από την κρίση του
Χρήστος Τσακνής
Εγώ είμαι από τον ελευθεριακό χώρο. Συμμετέχω όμως στο εγχείρημα του Σύριζα από την αρχή και ήρθα εδώ για να έχω και εγώ κάπου λόγο, γιατί δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τα οργανωτικά του προβλήματα στερεί σε μεγάλο βαθμό το λόγο στους ανένταχτους.
Σαφώς ζούμε μέσα σε μια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά εμείς δεν θέλουμε την κρίση για να έχουμε κρίση. Εμείς είμαστε μόνιμα σε κρίση μέσα στον καπιταλισμό. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να συμμετέχουμε για να διαχειριστούμε την κρίση, για να βγει ο καπιταλισμός από την κρίση. Το ζήτημα είναι να βγούμε εμείς από τον καπιταλισμό. Δεν διεκδικούμε, δηλαδή, συμμετοχή για να λύσουμε το πρόβλημα του καπιταλισμού και, δυστυχώς, βλέπω την αριστερά να προσανατολίζεται στο να δώσει τη δική της διέξοδο σ’ αυτό.
Πιστεύω ότι έχουμε λάθος πορεία στο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να είναι εκλογοκεντρικός, μια εκλογοκεντρική βασικά τάση, αλλά πρέπει να είναι μια κοινωνικοκεντρική, δηλαδή, να δώσει έμφαση στη κοινωνία. Δεν μπορούμε δηλαδή να στηριχτούμε στο αποτέλεσμα των εκλογών. Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν το αποτέλεσμα είναι 3,4%, 5% ή 15%. Το θέμα είναι τι ανταπόκριση έχει αυτό το αποτέλεσμα και τι προοπτική έχει να δώσει στον κόσμο. Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή έδειξε ότι είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και ακόμα έχει. Ακόμα και ο κόσμος που δεν πήγε να ψηφίσει είναι πολύ κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ και πιστεύω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπεράσει αυτή την εκλογοκεντρική αγωνία του και μπορέσει να δώσει λύσεις -με σαφή λόγο βέβαια και όχι να κάνει τις επικοινωνιακές “κολοτούμπες” που έκανε στις ευρωεκλογές- θα μπορούσε να δώσει πολλά πράγματα.
Πιστεύω ότι έκανε πολλή καλή εισήγηση ο Ευτύχης Μπιτσάκης και θα ήθελα να πω κάτι και γι’αυτό που είπε ο κ. Αλαβάνος για τους μετανάστες. Εγώ είμαι μετανάστης από την κατεστραμμένη επαρχία της Ελλάδας. Με έχουν βάλει σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης – εργασίας που είναι η Αθήνα και με ξεζουμίζουν κάθε μέρα. Δεν έχει σημασία αν περάσαμε κάποιο σύνορο. Όλοι μετανάστες είμαστε και είμαι πολύ απογοητευμένος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε σε μια τόσο καίρια εποχή να αρθρώσει ένα σαφή λόγο για τους μετανάστες.
Επίσης, για το εθνικό ζήτημα: έχουμε προβλήματα πρέπει να καθίσουμε να παράξουμε ένα κριτικό επαναστατικό λόγο. Όσο πιο αριστερά, όσο πιο επαναστατικά τόσο πιο καλά είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βγαίνει τίποτα με το να μπούμε μέσα στη διαδικασία μιας αγοραίας δημοκρατίας όπως αυτή που ζούμε τώρα και να μπαίνουμε στη Βουλή με 10-15 βουλευτές. Εγώ πιστεύω ότι η αυτο-οργάνωση των πολιτών τοπικά, σε όλες τις κοινωνίες, είναι πολύ πιο ισχυρή Βουλή από τη Βουλή που έχουμε και μας αντιπροσωπεύει.
Ο λόγος στην κοινωνική αριστερά
Νίκος Μάλλιαρης
Ζούμε μια ωραία εποχή, με πολλές προσδοκίες και με υπερβολικούς στόχους το προηγούμενο διάστημα. Και ερχόμαστε σήμερα να συζητήσουμε για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα το οποίο έχει αναδείξει πάρα πολλά προβλήματα που υπάρχουν μέσα στο χώρο της αριστεράς. Είναι ευχάριστο όμως που συζητάμε εδώ για το πώς θα ξεπεραστούν οι αδυναμίες και κυρίως πώς θα γίνουν συνθέσεις μέσα από όλα τα κομμάτια και θρύψαλα της αριστεράς. Κι είναι παρήγορο ότι έχουμε ανοίξει μια κουβέντα που κατονομάζονται αδυναμίες και επικεντρώνονται οι προσδοκίες μας στο πώς όχι μόνο θα ξεπεραστούν αλλά και πώς θα δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο κίνημα. Αν, όμως, οι αδυναμίες που συζητάμε γενικόλογα δεν αποκτήσουν όνομα δε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πολύπλευρη κρίση που ζούμε και κυρίως τη μεγάλη κρίση που διέρχεται το καπιταλιστικό σύστημα αλλά και στα κατ’ ιδίαν, το μεγάλο πρόβλημα του δικομματισμού. Ένα πρόβλημα που είναι στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ και ευελπιστούμε ή διαλαλούμε ότι θα συμβάλλουμε στη λύση του.
Όμως πέσαμε από τα σύννεφα όταν είδαμε ότι όλη αυτήν την απόρριψη για το υπάρχον πολιτικό σύστημα την εισπράξαμε κι εμείς. Και τώρα λέμε ότι θα επανέλθει. Καλό είναι όμως να μπούμε δυναμικά στο ξεπέρασμα των γραφειοκρατικών προβλημάτων και της γραφειοκρατικής αντίληψης που έχει η πλειοψηφία των στελεχών μέσα στις παρατάξεις, στις συνιστώσες και να δώσουμε το λόγο και να υποστηρίξουμε την κοινωνική αριστερά. Τους αγωνιστές που ανιδιοτελώς, χωρίς να είναι επαγγελματικά στελέχη, παλεύουν καθημερινά μέσα από τα προβλήματα της επιβίωσης για να προσφέρουν στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και κλείνοντας για τις αδυναμίες, θέλω να επικεντρώσω το ενδιαφέρον όλων στο ότι αδυνατούμε να συλλάβουμε ένα μεγάλο κίνημα που κινείται παγκοσμίως, όπως είναι το αθλητικό και κυρίως το ποδοσφαιρικό που επηρεάζει συνειδήσεις, διαμορφώνει καταστάσεις και όλοι οι μεγάλοι του καπιταλισμού από κει ξεκίνησαν πριν 30 χρόνια το μοντέλο της φιλελευθεροποίησης και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου έδωσαν τα μεγάλα σωματεία στους επιχειρηματίες, μετατρέποντάς τα σε Ανώνυμες Ποδοσφαιρικές Εταιρείες. Κι έτσι σήμερ, μεγάλοι παράγοντες, όπως ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Βγενόπουλος, που επηρεάζουν καθοριστικά την πολιτική ζωή του τόπου να κυριαρχούν και στο ποδόσφαιρο και εμείς να μένουμε απ’ έξω.
Στο παρελθόν που είχαμε δράση στο συγκεκριμένο χώρο, είχαμε δείξει ότι μπορούμε και πολιτικά να εκφράσουμε λαϊκά στρώματα που εκφράζονται μέσω του ποδοσφαίρου, μεγάλους ποδοσφαιριστές που επηρέαζαν κι αυτοί με τη σειρά τους την κοινωνία. Κάτι αντίστοιχο επιχειρήσαμε και κάναμε μέσα από ένα μικρό σωματείο στην Καισαριανή, τον “Αστέρα 2004”, αλλά δυστυχώς οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνιστωσών δεν το είδαν με καλό μάτι, όπως και η τοπική ηγεσία της πόλης. Το υπονόμευσαν, χωρίς να του δώσουν τη δυνατότητα να αποτελέσει παράδειγμα για να μπει δυναμικά η αριστερά σε αυτό το χώρο.
Γιατί δεν πείσαμε τους νέους;
[Δεν δηλώθηκε όνομα]
Δουλεύω στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και επομένως έχω επαφή με τη νεολαία. Ειπώθηκαν πολλά, εκείνο που έχω να πω εγώ, έχοντας τη δυνατότητα μέσα από τα mails που διακινούνται, να ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Κάποιοι είπαν ότι δεν κινηθήκαμε. Έχω τη γνώμη ότι σε πολλά ζητήματα κινηθήκαμε, ωστόσο, κατά τη δική μου άποψη υπάρχει ένα πάρα πολύ βασικό θέμα: Αν κοιτάξουμε το ακροατήριό μας είμαστε όλοι πάνω από 40, 45, 50 και κάτι… Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα το ότι μας ψήφισε κόσμος από 45 μέχρι 54 στο μεγαλύτερο ποσοστό και δεν μας ψήφισε νεολαία.
Εάν λοιπόν η κινηματική μας δραστηριότητα ήταν το άρθρο 16 που σήμαινε όχι στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, εάν ήταν η νεολαία του Δεκέμβρη, εάν όλα αυτά ήταν η κινηματική μας δραστηριότητα, γιατί δεν καταφέραμε αυτούς τους νέους να τους έχουμε κοντά μας; Είναι αυτό που με απασχολεί και αυτό που πιστεύω ότι θα πρέπει να ‘ναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Να μην είμαι εγώ, αλλά να είναι τα παιδιά μου, να έχουμε την προοπτική και είναι αυτό που με απασχολεί και σε αυτό θα ήθελα να τοποθετηθούμε.
Γιατί δεν καταφέραμε να πείσουμε τους νέους των 700, τους άνεργους νέους, τους νέους που δεν έχουν προοπτική μετά το πτυχίο; Είναι δικό μου ερώτημα και πραγματικά περιμένω απάντηση. Τα υπόλοιπα, τα μεταξύ μας, ας τα βρούμε.
Ούτε ως… αλλεργία
Έλενα Πατρικίου
Θα ήθελα πάρα πολύ η αισιοδοξία του σ. Αλαβάνου να είχε κρατήσει μέσα μου παραπάνω, αλλά ο θυμός του Ρούντι φοβάμαι ότι έχει κάποια βάση. Είμαι στο ΣΥΝ, περιμένω από το Νοέμβρη να με πάρουν τηλέφωνο από την ΚΟΒΑ μου (τώρα λέγεται αλλιώς, το ΚΟΒΑ είναι παρελθόντων ετών) για να συζητήσουμε το πρόγραμμα. Αυτή τη δημοκρατία θέλουν οι ανένταχτοι αριστεροί μπαίνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό θα κερδίσουν με την ταυτότητα μέλους; Να περιμένουν από το Νοέμβρη να συζητήσουν το πρόγραμμα και να ‘χουν περάσει ήδη οι εκλογές, να κοντεύει Ιούλιος, θα απαγορευτεί και το κάπνισμα σε λίγο; Ένα αυτό. Δεύτερο και τελειώνω:
Τα 2/3 αυτού του απίστευτου αριθμού ανθρώπων που μετακινούνται ανά τον κόσμο είναι γυναίκες. Και η Κούνεβα ήταν γυναίκα. Η αριστερά που αν μη τι άλλο, αφού δεν μπορεί άλλα πράγματα οφείλει τουλάχιστον να λειτουργεί ως αλλεργία, πως έδειξε την αλλεργία της όταν η συντρόφισσα Σωτηρίου υπέστη μια κατεξοχήν σεξιστική επίθεση από όλα τα μέσα ενημέρωσης και από το ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς ο οποίος δε θα είχε μιλήσει ποτέ για αυθάδεια αν η Σωτηρίου δεν ήταν γυναίκα;
Θα έχουμε και άλλους Δεκέμβρηδες
[Δεν δηλώθηκε όνομα]
Σίγουρα υπάρχει μια απέχθεια προς τα τσιτάτα, αλλά τουλάχιστον -αν δεν κάνω λάθος- όταν ο Μάρξ περιέγραφε τον καπιταλισμό έθετε τρεις προϋποθέσεις: Για να υπάρχει καπιταλισμός πρέπει πρώτα να είναι παγκόσμιος, δεύτερο να υπάρχει παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και να είναι κυρίαρχη και τρίτον να υπάρχουν δύο τάξεις, η αστική τάξη και οι προγραμμένοι, οι προλετάριοι, δεν προέβλεπε κάτι άλλο. Αυτά τα είχε πει στην γερμανική ιδεολογία. Δεν είναι καλό να ξεκινάμε με τσιτάτα, αλλά με διασκεδάζει αφόρητα να βλέπω την αριστερά αγνή να κοιτάζει την κρίση, να μιλάει για την κρίση χωρίς να την έχει κατανοήσει. Δεν μετεωρίζεται η κρίση, θα υπάρχουν και χειρότερα, δεν είχε άδικο ο Λαφαζάνης σε αυτά που έλεγε. Καταλαβαίνουμε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, ότι ζούμε μια ιστορική τομή. Αυτά που έρχονται είναι πολύ χειρότερα από αυτά που περιγράφετε, το λάθος αν θέλετε των αναλυτών μετά τον Μάρξ ήταν ότι μιλούσαν για τον καπιταλισμό χωρίς να τον γνωρίζουν, ο Μάρξ μιλούσε για ένα δυνητικό καπιταλισμό.
Ο καπιταλισμός λοιπόν τώρα υφίσταται και επειδή υπάρχει ένα ολόκληρο ερώτημα που λέει ότι ο καπιταλισμός δεν βελτιώνεται αλλά ανατρέπεται ευελπιστούσαμε ότι θα έρθει η εργατική τάξη να τον ανατρέψει. Το δυστύχημα είναι -και εκεί έπεσαν έξω- ότι ο Μάρξ για το επαναστατικό υποκείμενο μιλούσε για τους προγραμμένους και όχι για την εργατική τάξη. Μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι αυτό είναι μια σχοινοβασία. Εδώ, μαζί με άλλους συναγωνιστές εκφράζουμε συλλογικότητες στο χώρο των εκπαιδευτικών και εγώ είμαι πρόεδρος συλλόγου. Η κινηματική αριστερά, λοιπόν, στο δικό μου σύλλογο έχει απόλυτη πλειοψηφία με 5 έδρες σε 9μελές Δ.Σ. Όταν, όμως, μιλάμε για αριστερά με όρους πολιτικής εκπροσώπησης, όπως το έκαναν κάποιοι προηγουμένως κάνουμε το ίδιο ιστορικό λάθος.
Για να έχουμε κινηματική αριστερά δεν θα μιλήσουμε με όρους πολιτικής εκπροσώπησης, αλλά θα μιλήσουμε με όρους κινημάτων για το τι πραγματικά μπορούμε να κάνουμε, ώστε να διαμορφώσουμε ένα μόρφωμα κοινωνικό και πολιτικό με χαρακτηριστικά τέτοια, που να είναι απελευθερωτικά, ακόμη και όταν δοκιμάζουν να στρέψουν όλο το πολιτικό σκηνικό προς τη δεξιά και την ακροδεξιά. Και επειδή εμείς ενδιαφερόμαστε να τη φυτιλίαζουμε την κατάσταση, σύντροφε Αλαβάνο, από τον Οκτώβρη και μετά η εκπαίδευση είναι ένα καζάνι που βράζει και γνωρίζω πολύ καλά ότι θα έχουμε και άλλους Δεκέμβρηδες, αρκεί η αριστερά να μην κοιτάζει για άλλη φορά με ανοιχτό το στόμα.
Λείπουν τα πρόσωπα
[Δεν δηλώθηκε όνομα]
Δεν ήμουνα ποτέ σε κόμματα, ψήφιζα αριστερά από το 1990 που ψηφίζω. Όταν εμφανίστηκαν κάποια πρόσωπα στην αριστερά αποφάσισα να μπω, να οργανωθώ στο ΣΥΝ και στο ΣΥΡΙΖΑ. Για τα πρόσωπα όμως. Όχι για τις ιδεολογίες ούτε για τους μαρξισμούς. Έχουμε δει στην ιστορία της Αριστεράς από το 1945 και μετά ότι πρόσωπα που αναδείχτηκαν από μια συλλογικότητα δώσανε νίκες, κάτι που τους έδωσε δικαίωμα να λειτουργούν και να δίνουν ιδέες πέρα από τα κόμματα της αριστεράς. Όπως η ΕΔΑ, που -αν είναι δυνατόν- μπορούσε να πάρει το ’58 22% και δεν μπορεί να πάρει η αριστερά το 2008 10%! Γιατί; Είπε ο κ. Ρινάλντι ότι δεν έχουμε δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα μεγάλα κόμματα δε δίνουν θέση στα μικρά. Υπάρχει δημοκρατία στην ΑΚΟΑ; Υπάρχει δημοκρατία στην ΚΟΕ; Υπάρχει δημοκρατία στο ΣΥΝ; Υπάρχουν δημοκρατίες σε αυτά τα κόμματα που κάνουν το ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα κόμματα έχουν μια ερασιτεχνική οργάνωση. Δεν υπάρχουν πρόσωπα να ανταπεξέλθουν απέναντι στα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Δεν το καταλαβαίνουμε; Δεν έχουμε δει την ιστορία; Το ’58; Το ’61; Με ποιον τρόπο; Πρέπει συνεχώς να κάνουμε τα ίδια λάθη; Και μιλάει ο κύριος Θεωνάς και λέει ότι τον Οκτώβριο θα βρεθούμε λες και στην Ελλάδα υπάρχει μόνο η αριστερά και ο κόσμος περιμένει πότε θα συνεννοηθεί. Λες και δεν υπάρχει ανεργία 9%, λες και δεν είναι όλοι με χάπια, λες και δεν υπάρχουν οικογένειες που δεν μπορούν να συνεννοηθούν, δεν υπάρχουν οργανώσει εργασίας, δεν υπάρχει ΓΣΕΕ. Υπάρχουν τα μπλοκάκια με 400 _ και δεν μπορεί να μιλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και θέλουμε να μιλήσουμε για όλα τα υπόλοιπα; Γιατί κάναμε πρόγραμμα; Γιατί πίστεψε ο κόσμος ότι έχουμε μια δυναμική πέρα από το 4%. Εμείς δεν το πιστέψαμε και αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε πρόγραμμα. Ο κόσμος όταν τον ρωτήσαμε είπε εμείς δε θέλουμε την αριστερά μόνο να διαμαρτύρεται, θέλουμε να κυβερνήσει, ή θέλουμε να συμμετάσχει στην εξουσία. Και είπαμε ναι, ας φτιάξουμε κι ένα πρόγραμμα για να δείξουμε ότι θέλουμε να κυβερνήσουμε.
Το είπε ο σ. Αλαβάνος σε ένα δημοσιογράφο της ΕΡΤ, έναν ανεκδιήγητο με γυαλιά που του είχε πει: “συγνώμη κ. Αλαβάνο, θέλετε να κυβερνήσετε κιόλας;” και είπε ο Αλαβάνος: “γιατί εμείς να μη θέλουμε να κυβερνήσουμε, είμαστε από την απέξω;”. Αλλά η αριστερά ποτέ δε θέλει να κυβερνήσει γιατί υπάρχει η μιζέρια από το ’45. Μήπως άνθρωποι που ψηφίζουν αριστερά, αλλά δεν είναι οργανωμένοι θα δώσουν τις λύσεις και όχι άνθρωποι που είναι στα κόμματα ή από νεολαίες θερμοκοιτίδας;