Μεθαύριο κλείνει ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κλείνει ένας χρόνος από την εξέγερση της νεολαίας. Μια εξέγερση που αν και συκοφαντήθηκε λυσσαλέα από το σύστημα και, δυστυχώς, από κομμάτια της Αριστεράς, άφησε παρακαταθήκες και εξακολουθεί να εμπνέει.
Με τις συνθήκες για τη νεολαία και όλο τα λαό να είναι ακόμα χειρότερες, οι αιτίες που προκάλεσαν το “Δεκέμβρη” αυξάνονται και επειδή οι υπεύθυνοι το γνωρίζουν πολύ καλά οχυρώνονται συστηματικά. Γι’ αυτό ακριβώς επιχειρούν να εμπεδώσουν κλίμα φόβου στην κοινωνία, με ένταση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής.
“Οι μέρες του Αλέξη – παράθυρο στο μέλλον”, είπαν τότε πολλοί και καθημερινά –όχι μόνο στην Ελλάδα- επιβεβαιώνονται.
Ο Δεκέμβρης που μας σημάδεψε…
Η αλήθεια είναι ότι η δική μας Αριστερά δεν συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση, για να τη βοηθήσει να εξελιχτεί από μπακουνική γιορτή σε βαθύ πολιτικό ρήγμα. Για να μην αδικούμε το ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η μόνη κοινοβουλευτική Αριστερά στην Ευρώπη που, μεταπολεμικά τουλάχιστον, δεν κατήγγειλε ανοιχτά μια εξέγερση. Είχε βέβαια τους διάφορους Χατζησωκράτηδες, που αγκαλιά με το ΚΚΕ επιτέθηκαν στην εξέγερση, αλλά το κύριο ήταν η δική μας αποχή, που έδωσε την πολιτική ηγεμονία στο πιο νετσαγιεφικό και μηδενιστικό κομμάτι του αναρχικού χώρου.
Είναι βέβαια σίγουρο ότι ένας κοινωνικός κυκλώνας έρχεται. Κατά πόσο το έχει συνειδητοποιήσει η δική μας Αριστερά, κατά πόσο θα επεξεργαστεί συγκεκριμένες θέσεις και πολιτικές για να μετατρέψει την κοινωνική δυστυχία σε ένα μεγάλο κίνημα, που θα μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία, είναι το ζητούμενο.
Κώστας Παπουλής, πρόεδρος Δ’ ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής
Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των γεγονότων που οδήγησαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με την αποτίμησή της. Όσοι ζήσαμε από κοντά τα οδοφράγματα και τις μαζικές, καθημερινές διαδηλώσεις οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η Αριστερά βρισκόταν περισσότερο στα πανό και τα φυλλάδια που διακινούσε παρά στη συνείδηση του κόσμου. Δεν ήταν η Αριστερά που ανέδειξε και στοχοποίησε τα αίτια αυτής της οργής που εκφράστηκε, αλλά η ίδια η άγρια καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι. Δεν προσέδωσε η Αριστερά την πολιτική εκείνη διάσταση που θα έκανε την εξέγερση του Δεκέμβρη πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα, πιάστηκε ανέτοιμη να επιτελέσει το ρόλο της και να οξύνει ακόμα περισσότερο τις εξελίξεις. Αν θέλουμε πραγματικά να ορίζουμε τις εξέλιξεις και να μην τρέχουμε πίσω από αυτές, θα πρέπει να κρατήσουμε τη ζωντάνια του Δεκέμβρη και να την κάνουμε δράση μας. Να εντάξουμε την πολυμορφία, την πρωτοβουλία και την αμεσότητα στη μαζική απεύθυνσή μας. Ο κόσμος δεν θέλει παχιά λόγια και φανφάρες, αλλά μια Αριστερά που κάνει πρώτα αυτή αύτο που ζητάει από τον κόσμο γύρω της να κάνει, μια Αριστερά χρήσιμη και αποτελεσματική.
Αλέξανδρος Μπουμπουκιώτης, φοιτητής
Ένα χρόνο μετά την εξέγερση και παρά την (εν)αλλαγή της κυβέρνησης τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τη δουλειά της ΝΔ. Συνεχίζει να χτυπά τα δικαιώματα της νεολαίας και όλης της κοινωνίας. Και αν όχι με σφαίρες… με νόμους που διαλύουν την παιδεία, με εξετάσεις που μας αγχώνουν, με φροντιστήρια που μας κλέβουν χρόνο και χρήμα. Με καθηγητές, άβουλα όντα στο ρόλο παιδονόμων. Με σάπιες αξίες, που μας περνούν μέσω των ΜΜΕ, του σχολείου, όπως “Να κοιτάς τη δουλειά σου”, “Τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτόν τον κόσμο”, “Να πατάς επί πτωμάτων”. Με χρέη, φόρους, ανεργία, ανασφάλεια. Με διαφόρων ειδών ναρκωτικά, που μας αποβλακώνουν. Με την τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων.
Αυτό που δεν θα καταφέρουν να τσιμεντοποιήσουν όμως είναι το μυαλό και τα όνειρά μας. Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, αυτές τις “σφαίρες” πρέπει να αποφύγουμε και γι’ αυτό πρέπει να αγωνιστούμε. Στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, στο δρόμο!
Ηλέκτρα Τζώτσου, απόφοιτη
Τα σημαντικότερα ίσως συμπεράσματα της εξέγερσης ήταν:
-
Η ιστορία δεν πέθανε. Όσο υπάρχει εκμετάλλευση θα υπάρχουν εξεγέρσεις.
-
Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι παντοδύναμα.
-
Η κοινωνία είναι πιο μπροστά από τις πολιτικές οργανώσεις και, όταν ξεσπάσει, όλοι σαστίζουν (θετικά ή αρνητικά).
-
Στο μάξιμουμ της εξέγερσης αρχίζουν να δημιουργούνται και οι όροι της αντιεξέγερσης (Πλ. Βικτωρίας, Εφετείο, Πάτρα, Λάρισα, Αγ. Παντελεήμονας).
-
Το σημαντικότερο σε μια εξέγερση είναι η σύνθεση του αυθόρμητου με την οργάνωση. Γιατί το αυθόρμητο υπάκουει στους νομούς της φύσης, έρχεται και παρέρχεται, ενώ η οργάνωση τινάζει στον αέρα τους νόμους της βαρύτητας, είναι η καθοδήγηση της αντικειμενικότητας από την υποκειμενικότητα, της φυσικής ροής από το οδόφραγμα.
-
Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν υλικά οι όροι του υποκειμενικού, της οργάνωσης που θα πάρει από τα αδύναμα χέρια του αυθόρμητου την εξέγερση και θα δημιουργήσει τους όρους της επανάστασης.
-
Όποιος δεν εμπιστεύεται το λαϊκό παράγοντα δεν εμπιστεύεται την ελπίδα της εξέγερσης και πελαγοδρομεί ανάμεσα σε υποκουλτούρα ή ενσωμάτωση.
-
Όσο οι συνθήκες επιβίωσης χειροτερεύουν (και θα χειροτερεύουν) τόσο οι απροσδόκητες εξεγέρσεις θα ξεσπούν στις πόλεις, κάθε φορά και πιο άγριες.
Την επόμενη φορά (που δεν θα αργήσει), τα αφεντικά και τα σκυλιά τους θα είναι πιο έτοιμα, έμπειρα και βίαια… Εμείς;
Γ.Κ., εργαζόμενος